کنگرۀ کنونیِ آمریکا از دل «کنگرۀ قارهای» که به آن «کنگرۀ فیلادلفیا» نیز میگویند، بیرون آمد. «کنگرۀ قارهای» کنوانسیونی از نمایندگانِ سیزده مستعمرۀ بریتانیا در آمریکای شمالی بود. ایالات متحد آمریکا نیز شکل دگرگون یافتۀ آن سیزده مستعمره است. پس از تصویب «اصول کنفدراسیون» در دومین کنگرۀ قارهای که از اول مارس ۱۷۸۱ به اجرا گذاشته شد، کنگرۀ قارهای کنگرۀ کنفدراسیون نامیده شد که درواقع، دستگاه حکومتی «ایالات متحد آمریکا» بود. کنگرۀ آمریکا برپایۀ اصول کنفدراسیون کنگرهای تکمجلسی بود. جیمز مدیسون، نمایندۀ ویرجینیا در کنگرۀ قارهای و یکی از بنیانگذارانِ ایالات متحد آمریکا، خواهانِ کنگرۀ دومجلسی بود. اما ایالتهای کوچک برای آنکه در مرتبۀ پایینتری نسبت به ایالتهای بزرگ قرار نگیرند با پیشهناد مدیسون مخالفت کردند. پس از بحثهای طولانی سرانجام چنین نهادند که نمایندگان مجلس متناسب با جمعیت هر ایالتی انتخاب شوند، اما هر ایالتی دو سناتور درمجلس سنا یا مجلس عُلیا نیز داشته باشد.
پنجشنبۀ گذشته سوم ژانویه کنگرۀ آمریکا یعنی قوۀ قانونگذاریِ حکومتِ فدرالِ آن کشور، صد و شانزدهمین دورۀ فعالیتش را با اکثریت دموکرات در مجلسِ نمایندگان آغاز کرد. کنگرۀ آمریکا دارای دو مجلس است: مجلس نمایندگان یا مجلس سُفلا و مجلس سنا یا مجلس عُلیا. مجلس سنا از ۱۰۰ سناتور و مجلس نمایندگان از ۴۳۵ نماینده تشکیل شده است. هر ایالتی ۲ سناتور انتخاب میکند، اما شُمار نمایندگانِ ایالتها در مجلسِ نمایندگان بستگی به جمعیت آنها دارد. یعنی هر ایالتی متناسب با جمعیتش نماینده به مجلسِ سُفلا یا مجلسِ نمایندگان میفرستد. برای مثال، کالیفرنیا ۵۳ نماینده میفرستد و میشیگان ۱۴ نماینده. سناتورها برای شش سال با رأی عمومیِ مستقیم انتخاب میشوند، اما انتخاب آنان هر دوسال یک بار انجام میگیرد، به این معنا که هر دو سال یک بار مردم یک سوم آنان را انتخاب میکنند. بدینسان، هر دو سال یک بار دورۀ نمایندگی ۳۳ یا ۳۴ سناتور به پایان میرسد. نمایندگانِ مجلسِ سُفلا یا مجلسِ نمایندگان نیز با رأی عمومیِ مستقیم برای دوسال انتخاب میشوند. انتخابات جز در ایالت «لوئی زیانا» در یک دور برگزار میشود. نامزدی که بیشترین آرا را به دست میآورد، برندۀ مطلق انتخابات است.
کنگرۀ کنونیِ آمریکا از دل «کنگرۀ قارهای» که به آن «کنگرۀ فیلادلفیا» نیز میگویند، بیرون آمد. کنگرۀ قارهای کنوانسیونی از نمایندگانِ سیزده مستعمرۀ بریتانیا در آمریکای شمالی بود. ایالات متحد آمریکا نیز شکل دگرگون یافتۀ آن سیزده مستعمره است. کنگرۀ قارهای میان سالهای ۱۷۷۴ و ۱۷۸۹ سه بار تشکیل شد که نخستینِ آن در فیلادلفیا بود و از ۵ سپتامبر ۱۷۷۴ تا ۲۶ اکتبر همان سال طول کشید. دومینِ آن که عمر درازتری داشت از ۱۰ ماه می ۱۷۷۵ تا اول مارس ۱۸۸۱ به طول انجامید. در دوم ژوئیۀ ۱۷۷۶ نمایندگانِ دومین کنگرۀ قارهای قطعنامۀ استقلال از بریتانیا را به اتفاق آرا به تصویب رساندند و دو روز بعد، ۴ ژوئیۀ ۱۷۷۶، اعلامیۀ استقلال را منتشر کردند که با آن کشور «ایالات متحد آمریکا» چشم به جهان گشود.
آن کنگره یک ارتش قارهای ایجاد کرد و فرماندهی آن را به جُرج واشینگتُن، نمایندۀ ویرجینیا، سپرد که جنگ با بریتانیای کبیر را به پیش برد. کنگره در ماه می ۱۷۷۸ با فرانسه پیمان نظامی بست که برپایۀ آن، فرانسه و ارتش نوبنیادِ ایالات متحد آمریکا دست به تشکیلِ اتحاد نظامی زدند. آن کنگره همچنین کوشید با وام گرفتن و انتشار پول کاغذی هزینۀ جنگ را فراهم کند.
سومین کنگرۀ قارهای، «کنگرۀ کنفدراسیون» نام داشت که از اول مارس ۱۷۸۱ تا ۴ مارس ۱۷۸۹ طول کشید. کنگرۀ کنفدراسیون، درواقع، دستگاه حکومتی «ایالات متحد آمریکا» بود که پس از تصویب «اصول کنفدراسیون» در دومین کنگرۀ قارهای به وجود آمد. «اصول کنفدراسیون» سندی بود که ایالات متحد آمریکا را کنفدراسیونی از سیزده ایالت با اقتدار ملی میدانست. تهیۀ آن سند، که نخستین قانون اساسیِ ایالات متحد آمریکا بود، در ژوئیۀ ۱۷۷۶ آغاز شد و در ۱۵ نوامبر ۱۷۷۷ به پایان رسید، اما چون ایالتِ «مریلند» تصویب آن را سه سال طول داد، سرانجام از اول مارس ۱۷۸۱ به اجرا گذاشته شد. اصول کنفدراسیون تا به اجرا درآمدنِ قانون اساسیِ کنونیِ آمریکا در ۱۷۸۹ نه تنها قانون اساسیِ ایالات متحد آمریکا بلکه اهرم اساسی قدرت در دست دولتِ آمریکا یا کنفدراسیون آمریکا بود. برپایۀ آن اصول دولت نوبنیاد آمریکا به حیات ملی خود ادامه داد. وام خارجی و داخلی گرفت؛ اسکناس چاپ کرد؛ پیمانهای سیاسی و نظامی بست؛ به حل و فصل موضوع سرزمینهای غربی پرداخت و وارد جنگ شد.
کنگرۀ آمریکا برپایۀ اصول کنفدراسیون کنگرهای تکمجلسی بود. ایالتها در آن به یک اندازه نماینده داشتند و همه از حق وِتو برخودار بودند. با این حال، ناکارآمدی دولت فدرال سبب شد که کنگره دست به تشکیل مجمع یا کنوانسیون ۱۷۸۷ بزند. تهیۀ قانون اساسی جدید کار آن کنوانسیون بود. پس از جنگ داخلی آمریکا که از ۱۸۶۱ تا ۱۸۶۵ میان ایالتهای شمالی به رهبری آبراهام لینکُلن و ۱۱ ایالت جنوبی به فرماندهی جِفِرسوُن دِیویس روی داد، کنگره آلت دست شرکتهای خصوصی به ویژه راه آهن قرار گرفت که نمایندگان را با رِشوه میخریدند.
جیمز مدیسون، نمایندۀ ویرجینیا در کنگرۀ قارهای و یکی از بنیانگذارانِ ایالات متحد آمریکا، خواهانِ کنگرۀ دومجلسی بود. او پیشنهاد میکرد که نمایندگان مجلس سُفلا را مردم با رأی مستقیم برگزینند و همین نمایندگان سپس نمایندگانِ مجلس عُلیا را انتخاب کنند. اما ایالتهای کوچک برای آنکه در مرتبۀ پایینتری نسبت به ایالتهای بزرگ قرار نگیرند با پیشنهاد مدیسون مخالفت کردند. سرانجام چنین نهادند که نمایندگان مجلس سُفلا یا مجلس نمایندگان متناسب با جمعیت هر ایالتی انتخاب شوند، اما هر ایالتی دو سناتور درمجلس سنا یا مجلس عُلیا داشته باشد.
تا سال ۱۹۱۳ سناتورهای هر ایالتی را نمایندگانِ منتخب آن ایالت در مجلس نمایندگان انتخاب میکردند. اما در ۹ فوریۀ آن سال کنگرۀ آمریکا متمم هفدهم قانون اساسیِ ایالات متحد را به تصویب رساند که بنابرآن قرار شد سناتورها را نیز مردم با رأی مستقیم انتخاب کنند. اگرچه مجلس نمایندگان را مجلس سُفلا و مجلس سنا را مجلس عُلیا مینامند، اما هیچیک از این دو مجلس بر دیگری برتری ندارد. مجلس سنا ایالتها و سیاست ملی آمریکا را نمایندگی میکند و مجلس نمایندگان به مشکلاتِ زندگیِ روزمرۀ شهروندان سراسر آمریکا میپردازد.
کنگرۀ آمریکا عهدهدار بحث دربارۀ قوانین آن کشور و تصویب، اصلاح یا رد آنهاست. کنگره میتواند قانون اساسی را نیز اصلاح کند. حتی میتواند رئیس جمهور یا هر مقام بلندپایهای را استیضاح و خلع کند. یکصد و شانزدهمین کنگرۀ آمریکا که کار خود را پنجشنبۀ گذشته آغاز کرد، با توجه به اکثریتِ تام دموکراتها در مجلس نمایندگان به ویژه وزنۀ سنگینِ جناج چپِ آنها، ممکن است دوسالِ آیندۀ دورۀ ریاست جمهوریِ دونالد ترامپ را به کام او تلخ کند.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید