امانوئل ماکرون: عملیات کشورهای غربی در سوریه برای اجرای قطعنامه‌های شورای امنیت صورت گرفته است

امانوئل ماکرون، رئیس جمهوری فرانسه، در گفتگوی یکشنبه شب خود که بمدت ٢ ساعت و ٤٠ دقیقه در فضای ویژۀ «تئاتر ملی شایو» برگزار شد، بر باورهای اقتصادی و سیاسی خود تاکید کرد، به دفاع از برنامه های اصلاحی خود پرداخت و بویژه در زمینۀ مالیات ها و درآمد ها و قدرت خرید طبقات گوناگون و اصلاح اساسنامۀ شرکت ملی راه آهن فرانسه کوشش کرد به فلسفۀ وجودی آنها بپردازد و بر «انسجام کلی» آنها تاکید کند.

امانوئل ماکرون در بارۀ «مدارک و شواهد» حملۀ شیمیائی از سوی رژیم سوریه که موجب بمباران مراکز نظامی این کشور توسط فرانسه، آمریکا و انگلستان شد، نخست بر کارآئی این عملیات تاکید کرد و گفت «کلیۀ موشک‌های  پرتاب شده به اهداف خود اصابت کرد و توانائی‌های  تولید سلاح شیمیائی توسط سوریه نابود گردید». وی آنگاه بی آنکه شواهد روشن و یا آگاهی‌های دقیقی ارائه کند گفت فرانسه از طریق سرویس‌های [اطلاعاتی] خود «مدارک مکفی مبنی بر استفاده از سلاح شیمیائی» و نیز «شواهد کامل مبنی بر اینکه استفاده از این سلاح‌ها از سوی رژیم سوریه صورت گرفته» در دست دارد.

امانوئل ماکرون در پاسخ به این پرسش که چرا کشورهای غربی برای انجام عملیات خود در سوریه خواستار تائید سازمان ملل نشدند، «مشروعیت» این عملیات را در برابر قانونی بودن آن قرار داد و گفت عملیات بامداد شنبه «خواست جامعه جهانی بود» و از سوی «سه عضو دائمی شورای امنیت به اجرا گذاشته» شد. بگفتۀ او «این سه کشور در جهت اجرای حقوق بین‌الملل که استفاده از سلاح‌های شیمیائی را ممنوع می‌کند، وارد عمل شدند».

او تاکید کرد که فرانسه با این اقدام «به رژیم [بشار اسد] اعلام جنگ نکرده است» و عملیات در «چهارچوب کاملاً مشخصی» و «بدون هیچگونه حادثۀ جانبی» به اجرا گذاشته شده است.

رئیس جمهوری فرانسه هر چند روسیه را «شریک جرم» دمشق در استفاده از سلاح شیمیائی دانست، اما گفت او قصد دارد روسیه و ترکیه را «قانع سازد» که پای میز مذاکره بنشینند و تاکید کرد که وی اخیراً از دونالد ترامپ را نیز قانع ساخته که «بصورت دراز مدت» در سوریه بماند.

امانوئل ماکرون که در بارۀ جایگاه اسلام در فرانسه و نیز رادیکالیسم مذهبی مورد پرسش قرار گرفته بود، گفت اسلام «مذهب تازه‌ای  در جمهوری فرانسه» است و از همین رو نوعی «ترس» در برخی فرانسویان برمی‌انگیزد. وی گفت این ترس «از پدیدۀ تازه‌ای تغذیه می‌کند که نباید آنرا انکار کرد و آن اسلام گرائی افراطی است که نباید با اسلام یکی دانسته شود». وی در بارۀ جذب جوانان به اسلام گرائی افراطی گفت «تلاش برای بازیافتن» آنان «یکی از مهمترین چالش‌های ملت فرانسه است».

رئیس جمهوری فرانسه که در بارۀ حجاب اسلامی مورد پرسش قرار گرفت، گفت «آنچه من می‌خواهم بدان اطمینان داشته باشم اینست که هر زنی که [در فرانسه] حجاب دارد، آنرا با انتخاب آزاد خود برگزیده باشد» و نه آنکه براو تحمیل شده باشد. او با این حال گفت که حجاب با «سنت مدنی روابط میان زن و مرد در این کشور سازش ندارد».

امانوئل ماکرون در این گفتگو به پرسش‌های فراوان دیگری در بارۀ نارضایتی‌ها و نابرابری‌های اجتماعی، سیاست‌های مالیاتی، ساختار و نظام درمانی کشور، اصلاحات تدارک دیده شده در زمینۀ بازنشستگی و نیز تغییر اساسنامۀ شرکت راه آهن ملی فرانسه که با اعتصاب کارکنان این موسسه روبرو شده، پاسخ گفت.

امانوئل ماکرون در این گفتگو هیچ تصمیم تازه‌ای اعلام نکرد، هیچ سخن تازه‌ای نگفت. تردیدی نیست که آنچه از این گفتگو در یادها خواهد ماند «شکل» مبادلۀ پرسش و پاسخ و سرسختی و حتی «خشونت» و گاه «بی نزاکتی» دومصاحبه کننده در رویاروئی با امانوئل ماکرون است. برخی از روزنامه نگاران سرشناس این گفتگو را از نظر اخلاق و سنت روزنامه‌نگاری مورد انتقاد شدید قرار دادند. از نظر آنان طرح هر پرسشی و اصرار در کسب پاسخ نه تنها مشروع بلکه وظیفۀ هر مصاحبه کننده‌ای است، اما نحوۀ طرح پرسش‌ها هنگامی که بیشتر به نوعی «مسابقۀ بوکس» شباهت یابد و یا نوعی «نمایش قدرت» روزنامه نگار شود، بیننده را از درک پاسخ‌ها و دست یافتن به آگاهی‌های لازم محروم می‌کند.

با این حال نباید فراموش کرد که امانوئل ماکرون خود این برنامه و این دو روزنامه نگار را برای گفتگو برگزیده بود و به پیشینه، گرایش‌ها و رفتار آنان پیش از انجام گفتگو کاملاً آگاهی داشت. از نظر کارشناسان ارتباطات سیاسی، این انتخاب از سوی رئیس جمهوری فرانسه کاملاً ارادی و به منظور به نمایش گذاشتن توان او در رویاروئی با سخنگویانِ همۀ معترضانی است که با براه انداختن اعتصابات و تظاهرات در برابر اصلاحات پیش‌بینی شدۀ وی قد علم کرده‌اند. همۀ آنها معتقدند که وی از این آزمون سربلند بیرون آمده و این چنین اعلام کرده است که در پیگیری برنامه‌های اعلام شده «سرسخت» خواهد بود.