امید های بسته شده به کنفرانس آب وهوای پاریس آیا می تواند بارور شود؟

کشورهای شرکت کننده پیش از فرستادن نمایندهایشان، هرکدام سیاست هائی را که خواهند توانست برای کمک به کاهش گازهای گلخانه ای پیاده کنند را در گزارشی به این کنفرانس فرستاده اند.

بان کی مون، دبیر کل سازمان ملل متحد از رهبران کشورها خواست در راستای دسترسی به توافقی ولو ناکافی گام بردارند.

تا امروز ۱۵۵ کشور گزارش خود را فرستاده اند که ۸۴% تولید گازهای گلخانه ای را در برمی گیرد.

این کنفرانس در شرایطی انجام می گیرد که شهر پاریس و کشور فرانسه پس از عملیات تروریستی اخیر و پیوندش با داعش، در حالت اضطراری به سر می برد.

از سوی دیگر بر کسی پوشیده نیست که منافع کشورهای شرکت کننده، همچون منافع سیاسی آنها یکسان نیست.

از مرتضی امینی، کارشناس ژئو تکنیک و مهندسی زلزله و همچنین استاد دانشگاه و مشاور یونسکو در خاورمیانه پرسیدم با در نظر گرفتن این منافع متضاد و همچنین تنش های سخت سیاسی که از روزها پیش بر سر سوریه و مبارزه با داعش به وجود آمده، آیا می توان امیدوار بود که این کنفرانس به توافقی مناسب دست یابد؟

مرتضی امینی می گوید اگر کشورهای صنعتی بزرگ، از جمله آمریکا، چین و چند کشور اروپائی از تولید گازهای گلخانه ای خود بکاهند، دیگر نیازی به کشورهای دیگر نخواهد بود. اما نظر به این که شرکت های بزرگ نفتی و صنایع پولاد ودیگر صنایع آلاینده نفوذ بسیاری، به ویژه در آمریکا دارند، رسیدن به توافق دشوار است.

در حالی که در چین، تنها دولت است که تصمیم می گیرد. او می گوید چنانچه حتی توافقی نسبی به دست آید، با تکرار این گونه کنفرانس ها، می توان امیدوار بود که سرانجام همه کار نجات کره زمین را جدی بگیرند.