بعد از یک دوره خلأ مضطرب‌کننده در موسیقی ایران که نتیجۀ انقلاب و رویدادهای سیاسی بود، اینک نسل تازه‌ای به بار می‌نشیند که قابلیت کافی برای ساختن آینده‌ای بسیار غنی‌تر را دارد. این نسل که شاید میانگین سنی آن کم و بیش چهل سال باشد، فرزند سال‌های اینترنت است و به کشور، رسانه یا گروه و دستگاهی خاص تعلق ندارد.
طی شش هفت سال اخیر تعداد زیادی گروه موسیقی (یا به قولی "باند" یا به تلفظ غلیظ‌تر انگلیسی "بَند") تشکیل شده که طیفی گسترده و متنوعی از موسیقی ایرانی آفریده‌اند. منظور از موسیقی "ایرانی" گذشته از فارسی بودن اشعار، تعلق‌های عمیق و گاه غیرقابل تعریف به فرهنگ ایرانی و به حافظۀ مشترک اجتماعی است.
در شرایط کنونی ایران، کمتر کسی به خاطر پول به دنبال موسیقی می‌رود. سازمان یا نهادی هم نیست که جوان‌ها را به خود جلب کند. در سال‌های ١٣۴٠ و اوایل دهۀ پنجاه خورشیدی، رادیو ایران نهادی معتبر و بسیار خوشنام بود و اگر هنرمندی برای اجرای برنامه در این رادیو پذیرفته می‌شد، به معنای دستیابی به بالاترین درجۀ حرفه‌ای بود. در کشورهای دیگر، دانشگاه‌ها یا مؤسسات خصوصی موسیقی وجود دارند که تنها نام‌شان برای موسیقی‌دانان جوان برانگیزانندۀ آرزوهای بزرگ است و ورود به آنها می‌تواند انگیزه‌ای قوی برای علاقه‌مندان باشد. اما در ایران چنین کانون‌های جذب‌کنندۀ استعداد وجود ندارد. در نتیجه، تنها انگیزۀ جدی، چیزی جز شیفتگی به موسیقی نیست.
این شیفتگی و عشق صمیمانه به موسیقی در کارهای گروه‌های امروزی احساس می‌شود و امتیاز بسیار بزرگی است. اما شرایط دشوار اداری و سیاسی، تعصب مذهبی و نبود فضای عمومی فراگیر در سطح ملی برای ارائۀ کارها، پیشرفت و آفرینش را برای این نیروهای جوان سخت طاقت‌فرسا کرده است. گروه‌ها تشکیل می‌شوند و در اکثر اوقات با عمری کم و به ناچار از هم می‌پاشند و گاه به طور پراکنده به خارج از کشور کوچ می‌کنند. با اینحال می‌توان امیدوار بود که با به وجود آمدن اندک فرصت مناسب، نیروی بالقوۀ عظیمی در موسیقی حرفه‌ای ایران به فعل درآید و گامی مهم در دگرگونی فرهنگی بردارد.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید