سرزمین ایران در کمربند خشک کره زمین واقع است و کمآبی یکی از عمده مشکلات زیستمحیطی این کشور است. میانگین بارش در ایران کمتر از یک سوم میانگین بارش جهانی است.
گزارشهای سازمان هواشناسی ایران حاکی از آن است که حدود ۹۷ درصد از خاک کشور با کمبود شدید بارندگی و خشکسالی روبرو بوده و بیش از هفت میلیون هکتار از این سرزمین با تبدیل سریع به بیابان تهدید میشود.
این چالش زیست محیطی در ایران، بعبارتی موضوع کاهش منابع آبی، موجب گسترش بحث انتقال آب از یک نقطه به نقطه دیگر شده است البته موضوع انتقال آب که در دهههای اخیر مطرح است بیش از یک موضوع زیست محیطی ابعاد گستردهی سیاسی هم یافته است.
پیشتر، موضوع انتقال آب از استان اصفهان، به استانهای همجوار، نگرانی و اعتراضات کشاورزان این استان را به دنبال داشت اما همین استان اکنون فصلی شاد و امیدبخش را با افزوده شدن ردیف بودجه برای انتقال آب از کارون، در پیش رو دارد. طرح انتقال آب از رودخانه کارون به استان اصفهان به تصویب رسید. استانی که در ماههای گذشته شاهد اعتراضات کشاورزان به کمآبی و انتقال آب زاینده رود به استانهای یزد و چهارمحال بختیاری بود.
طرحهای انتقال آب بین حوضهای در ایران به منظور جبران کمآبی که خود اسباب خشکشدن رودخانههای حیاتی را فراهم میسازند، موجب پیامدهای درازمدت در نواحی مبدا، از جمله خشکی و یا کاهش شدید دبی رودخانه ها و چشمه ها و سفره های زیرزمینی، نابودی باتلاقها و تالابها و بروز فجایع زیست محیطی غیر قابل جبران میشود و در نواحی مقصد هم رشد مشکلاتی سریع مهاجرتها و عدم توازن جمعیت را در پی دارد.
البته مشکلات خشکسالی مربوط به فلات مرکزی ایران در سالهای اخیر تنها مربوط به کاهش بارش سالهای اخیر نبوده بلکه سهم انسانی هم در بروز این معضل بسیار زیاد بوده است.
ناصر کرمی، استاد تغییرات اقلیمی در نروژ، در این شماره از مجله دانش و فناوری درباره فنون و تکنولوژی، مورد نیاز برای انتقال آب و پیامدهای زیستمحیطی آن توضیح میدهد.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید