هرچند سابقه مداحی در ایران به پیش از انقلاب سال ۱۳۵۷ برمیگردد، اما رونق فعالیتهای این گروه به حدود یک دهه پیش و شاید اندکی قبل از آن برمیگردد.
مداحان که همواره در حاشیه مراسم مذهبی و در جایگاهی پایینتر از روحانیان شیعه قرار داشتند، در سالهای ریاست جمهوری محمود احمدینژاد ارج یافتند و بر صدر نشستند، آنچنان که حضار را از پای منبر روحانیان پراکنده کردند و به مجالس خود کشاندند.
روحانیان که نمیتوانستند جز با سخنرانی یا روضهخوانی مردم را به جلسات خود جذب کنند، حالا رقیبانی یافته بودند که هیچ حد و مرزی برای جذب مخاطب نداشتند.
مداحانی که برای گرم کردن مجالس عزاداری یا مراسم شادی مذهبی از ترانههای خوانندههای لسآنجلسی تا اشعار نو شاعران را به خدمت گرفتند تا مجالسی شبیه کنسرت برگزار کنند، با این تفاوت که برخلاف کنسرتهای ایران که اغلب برای برگزاری با مشکل مواجه میشوند اینها هیچ نگرانیای از برخورد مقامات مذهبی یا سیاسی نداشتند.
حتی افرادی مانند احمد علمالهدی، امام جمعه مشهد که یک تنه در برابر برگزاری کنسرت در این شهر ایستاد، قادر به جلوگیری از فعالیت این گروه نبود.
احمد علمالهدی سال گذشته گفته بود که فعالیت مداحان بیسواد در عزاداریها ناشی از ضعف تشکیلات مذهبی است.
او همچنین گفته بود: "اینکه برخی مداحان میگویند دستها را بلند کنید و بگویید یا زهرا و یا حسین برای حاجت خواستن، درست نیست."
در ماههای گذشته دعوای میان روحانیان و مداحان چنان بالا گرفته که رسانههای ایران به طور جدی به آن پرداختهاند.
همچنان که حمید رضا شاه محمدی در یادداشتی نوشت که " اگر روحانیت امروز داعیه رهبری افکار جامعه را دارد اولا باید در بروز رسانی خود تعجیل کند. ثانیا بجای مبارزه با ابزار هنر روز، باید از آن کمال بهره برداری را نموده و بهم آمیختن شور و شعور را مدیریت کند."
اما نزاع واقعی میان روحانیان و مداحان بر سر چیست؟
روحانیان شیعه که خود در سخنرانیهای خود به شرح وقایع خرافه گونه از وقایع کربلا و تاریخ اسلام میپردازند و خود برگزارکننده مجالس روضهخوانی بودهاند آیا حقیقتا دغدغه دین و دانش دارند و نگران ترویج خرافات در جامعه هستند؟
برنامه پژواک جامعه این هفته به این سوالات پاسخ میدهد. برای شنیدن آن روی پیکانک بالا بروید.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید