در سال ۱۹۷۵ که سرآغاز تشکیل گروه ۷ بود، دو سوم تولید ناخالص داخلی جهان به کشورهایِ عضو این گروه تعلق داشت، اما هماکنون در حدود ۴۵ درصد از آن به این ۷ کشور تعلق دارد. «آلترموُندیالیستها» یا، به عبارتی، «مدافعان جهانی شدن از نوع دیگر» سرسختترین مخالفان گروه ۷ هستند و هر سال تظاهراتی در مخالفت با سیاستهای این گروه به راه میاندازند. اقتصادهای نوظهور مانند چین و هند و برزیل به سبب آنکه سطح زندگیِ مردمشان نسبت به سرانۀ جمعیتشان پایین است، نتوانستهاند به عضویت این گروه درآیند. با این حال، بعضی از اقتصاددانان پیشبینی میکنند که تا سال ۲۰۵۰ این اقتصادهای نوظهور در تمام زمینهها از بیشتر اقتصادهایِ عضو گروه ۷ پیشی خواهند گرفت.
چهل و پنجمین نشستِ سرانِ هفت کشور صنعتیِ جهان موسوم به گروه ۷ یا «جی ۷» روز شنبه ۲۴ اوت در شهر بیاریتز فرانسه آغاز شد و روز دوشنبه ۲۶ اوت پایان یافت. این نشست یکی از جنجالیترین نشستهایِ گروه ۷ در تاریخ ۴۵ سالۀ آن بود. اخبار مربوط به آن را رسانههای جهان هنوز منتشر میکنند. حضور ناگهانیِ وزیر امور خارجۀ ایران در بیاریتز، سخنان توهینآمیزِ رئیس جمهوری برزیل دربارۀ امانوئل مکرون و همسر او، خودداری او از پذیرفتن کمک ۲۰ میلیون دلاری کشورهای گروه ۷ برای خاموش کردن آتشسوزی جنگل آمازوُن و سپس پذیرفتن آن زیر فشار افکار عمومی، شایعۀ دیدار احتمالیِ ترامپ و روحانی در هفتههای آینده، از جمله خبرهای داغ این نشست بودند.
در پی بحران نفتیِ سال ۱۹۷۳ و پیامدهای ناخوشایندِ آن برای اقتصادهای پیشرفته، پنج کشور بزرگ صنعتیِ آن زمان یعنی آمریکا، فرانسه، بریتانیا، آلمان و ژاپن در سال ۱۹۷۴ نشستهایی غیر رسمی در کتابخانۀ کاخ سفید در واشینگتُن برگزار کردند. از آن پنج کشور در تاریخ گروه ۷ زیر عنوانِ «گروه ۵» یا «گروه کتابخانه» یاد میکنند. نخستین نشستِ رسمیِ آن گروه که شمار آن با پیوستن ایتالیا به ۶ کشور رسید، به دعوتِ والری ژیسکاردستن، رئیس جمهوری فرانسه، از ۱۵ تا ۱۷ نوامبر ۱۹۷۵ در قصر رامبویّه در نزدیکی پاریس برگزار شد. در آن نشست رهبران ۶ کشور تعهد کردند که هرسال یک بار دور هم جمع شوند و دربارۀ مسائل اقتصادی و مالی به طور غیر رسمی بحث و گفت و گو کنند. قرار شد برای برگزاری نشستهای سالانه و پیشبرد بحثها نه سازمانی در کار باشد و نه چارچوبی مشخص.
در ۱۹۷۶ با پیوستنِ کانادا به آن گروه، نام گروه ۶ به گروه ۷ تبدیل شد و در ۱۹۷۷ اتحادیۀ اروپا نیز به عنوان میهمان به نشست سالانۀ آن گروه دعوت شد و از آن پس، رئیس کمیسیون اروپا نیز در نشستهای سالانۀ سرانِ ۷ کشور بزرگِ صنعتیِ جهان شرکت کرد. سپس رئیس شورایِ اروپا را نیز به نشستها دعوت کردند. با فروریختنِ دیوار برلن در نوامبر ۱۹۸۹ جمهوری دموکراتیک آلمان نیز در ۱۹۹۰ در اتحاد با آلمان فدرال عملاً عضو گروه ۷ شد.
از ۱۹۹۴ نمایندۀ روسیه نیز به نشستهایِ سالانۀ گروه ۷ دعوت شد و در حاشیۀ نشستها با سرانِ ۷ کشور دیدار و گفت و گو کرد چنان که رسانهها از گروه ۷ زیر عنوانِ گروه ۷+۱ یاد میکردند. در ۱۹۹۷ روسیه رسماً عضو آن گروه شد و نام گروه به گروه ۸ یا جی ۸ تغییر یافت.
در بیست و هفتمین نشستِ سالانۀ گروه ۸ که در شهر ساحلیِ جِنوا در ایتالیا از ۲۰ تا ۲۲ ژوئیۀ ۲۰۰۱ برگزار شد، جریانهای مخالفِ آن گروه دست به تظاهراتِ گسترده و خشونتآمیز زدند که عملاً به صورت شورشهای پراکندۀ شهری درآمد چنان که یکی از تظاهر کنندگان با گلولۀ پلیس کشته شد. آن رویداد و سپس حملۀ تروریستی ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ گروه ۸ را به این نتیجه رساند که از آن پس نشستِ سالانهاش را در جایی حفاظت شده برگزار کند تا مخالفان نتوانند مزاحم سرانِ کشورهای عضو شوند و احیاناً فتنه و شورش به پا کنند.
پس از بحران کریمه در ۲۰۱۴ و اشغال آن شبه جزیره به دست نیروهایِ طرفدار روسیه، انگلا مرکل، صدراعظم آلمان، تلویحاً عذر روسیه را خواست. نشست سالانۀ گروه ۸ که قرار بود در ژوئن آن سال در شهر ساحلیِ سوُچی در روسیه برگزار شود، به پیشنهاد باراک اوُباما در بروکسل برگزار شد. در ۲۰۱۵ وزیر امور خارجۀ آلمان گفت که اگر روسیه از مداخله در درگیریهایِ اوکراین و سوریه دست بردارد میتواند به گروه ۸ بازگردد. و در آوریل ۲۰۱۶ افزود که به درگیریهای بینالمللی نمیتوان بدون روسیه پایان داد. بنابراین، روسیه در ۲۰۱۷ به گروه ۷ خواهد پیوست. در همان سال شینزوُ آبه، نخست وزیر ژاپن، نیز گفت که حضور روسیه در نشستهای گروه ۸ برای مبارزه با بحرانهای گوناگون در خاورِ میانه ضروری است. اما روسیه که از ۲۰۱۴ عضویتش به حال تعلیق درآمده بود، در ۲۰۱۷ تصمیم گرفت عطایِ آن گروه را به لِقایش ببخشد.
در ۱۹۷۵ دو سوم تولید ناخالص داخلی جهان از آنِ ۷ کشور عضو این گروه بود، اما هماکنون در حدود ۴۵ درصد از آن به این ۷ کشور تعلق دارد. از زمان تشکیل گروه ۷ کم و بیش همۀ نشستهایِ سالانۀ آن همزمان با تظاهراتِ مخالفانِ گروه ۷ که شناختهترینِ آنها «آلترموُندیالیستها» یا، به عبارتی، «مدافعان جهانی شدن از نوع دیگر» هستند، برگزار شده است. در ژوئن ۲۰۰۷ نشست سالانۀ گروه ۸ در شهر ساحلی هایلیگِنْدام در شمال آلمان در ۲۰۰ کیلومتری برلن برگزار شد. دولت آلمان ۱۶۰۰۰ مأمور پلیس و در حدود ۱۰۰۰ نظامی را برای مقابله با ۱۰۰ هزار تظاهرکننده بسیج کرده بود و دیواری از سیم خاردار به طول ۱۲ کیلومتر کشیده بود تا از ورود تظاهرکنندگان به محل نشست جلوگیری کند.
در چهلمین نشست گروه ۷ در بروکسل دولت بلژیک نظارت بر مرزهایش را با زیر پا گذاشتنِ «قرارداد شِنگِن» از سر گرفت تا گروه ۷ بتواند نشست خود را به دور از آشوبگرانی برگزار کند که، به گفتۀ مسئولان دولتیِ بلژیک، احتمال داشت از بیرون از منطقۀ شنگِن به بروکسل بیایند.
بارها این پرسش مطرح شده است که چرا چین در مقام دومین اقتصاد بزرگِ جهان با جمعیتی عظیم عضو این گروه نیست؟ علت آن، به گفتۀ کارشناسان، این است که سطح ثروت مردم در آن کشور نسبت به سرانۀ جمعیتِ آن پایین است. اقتصادهای نوظهور دیگری مانند هند و برزیل نیز به همان علت نتوانستهاند به عضویت این گروه درآیند. با این حال، بعضی از اقتصاددانان پیشبینی میکنند که تا سال ۲۰۵۰ این اقتصادهای نوظهور از بیشتر اقتصادهایِ عضو گروه ۷ پیشی خواهند گرفت.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید