رشد شتابان حاشیه نشینی از مشکلات بزرگ جامعه ایران است. این پدیده که رابرت چمبرز، استاد دانشگاه و نظریه پرداز بریتانیایی، آن را "تله محرومیت" می خواند، دارای چندین شاخص عمده از جمله فقر مالی، عجز و درماندگی، ضعف جسمانی، انزوا و آسیب پذیری است.
معضل حاشیه نشینی در ایران ابتدا در تهران ظهور و از سال ١٣۲۰ خورشیدی به بعد شروع به گسترش کرد. سپس دامنه آن با تصویب قانون اصلاحات ارضی یا الغای سیستم ارباب و رعیتی در نوزدهم دی ۱۳۴۰ و اجرایی شدن آن در ۶ بهمن ۱۳۴۱ و روانه گشتن بسیاری از روستاییان به سوی شهرهای مختلف وسعت بیشتری یافت. اما روستائیان تمام جمعیت حاشیه نشین کشور را تشکیل نمی دهند.
حاشیه نشینی در ایران در چند دهه اخیر شدت بسیار زیادی یافته است به طوری که بر اساس آمار و اعلام رسمی وزارت راه و شهرسازی و وزارت کشور در سال گذشته ۱۹ میلیون تن یعنی یک چهارم جمعیت ایران حاشیه نشین بودند.
حاشیه نشینی یا به تعبیری دیگر به حاشیه رانده شدن بخشی از اعضای یک جامعه در کوتاه و دراز مدت چه از نظر فرهنگی چه از نظر اجتماعی و سیاسی بر تمامی کالبد جامعه اثر می گذارد.
درباره این موضوع در مجله رادیوئی پژواک جامعه این هفته با مهرداد درویش پور، استاد دانشگاه ملاردالن٭، جامعه شناس و مدکار اجتماعی ساکن سوئد گفتوگویی کردهایم که شما را به شنیدن آن دعوت میکنم.
٭Robert Chambers
٭Mälardalen
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید