روز یکشنبه ۲۲ بهمن سال ۱۳۵۷ خورشیدی/۱۱ فوریه سال ۱۹۷۹ میلادی برگی تازه در تاریخ ایران گشوده شد.
پس از گذشت ۴۰ سال از پایان حکومت پادشاهی در ایران این پرسش همچنان مطرح است که چه عواملی بسترساز وقوع انقلاب و ماندگاری حکومت اسلامی در این کشور گردید.
پرسش دیگر آنست که در طی چهار دهه چه تغییر و تحولاتی در جامعه ایران رخ داده است.
کورش عرفانی، جامعه شناس و تحلیلگر سیاسی ساکن آمریکا، در گفت و گو با رادیو بین المللی فرانسه در این باره می گوید که عدم انطباق و هماهنگی چهار ساختار سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ایران پیش از سال ۱۳۵۷ موجب بروز انقلاب گردید. او می افزاید که در این دوران مدرنیته اجتماعی که به دنبال تحولات اقتصادی به وجود آمده بود، فرصت نیافت در تولیدات و محصولات فرهنگی متبلور شود، در عوض کانونهای فکری سنتی، مذهبی و متحجر که از آزادی عمل بسیاری برخوردار بودند، مجال رشد و گسترش پیدا کردند و موفق شدند جنبش اجتماعی مدرن گرای بخشی از طبقه متوسط را به جنبش مذهبی لایه های محروم جامعه مبدل سازند.
به نظر کورش عرفانی، نظام تربیتی ایران پس از انقلاب را می توان یک نظام برده ساز خواند که همین شیوه تربیتی در محیط خانوادگی بازتولید می شود و به همین دلیل است که افراد جامعه به سبب نداشتن استقلال فکری و شخصیتی یا بی عمل می مانند یا زمانی به حرکت درمی آیند که فرد دیگری حرکت کند. او در ادامه می گوید در جوامعی چون ایران اگر فردی که رهبری را بر عهده می گیرد دارای شخصیتی قوی نباشد، جامعه همچنان منفعل و منحط باقی می ماند و چنانچه این شخص فاقد صلاحیت یا عاری از حسن نیت باشد، قادر است که جامعه را از منجلابی به منجلابی دیگر یا از چاله به چاه بیفکند.
مشروح این گفت و گو را در فایل صوتی بالای صفحه گوش کنید.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید