رویای "بهروز بوچانی" نویسنده رمان "هیچ دوستی جز کوه‌ها" خروج همیشگی از جزیره مانوس

کوریه انترناسیونال که برای انجام یک مصاحبه به سراغ این نویسنده و روزنامه‌نگار پناهجو رفته است، می‌نویسد به جایی برای مصاحبه آمدیم که بهروز بوچانی، شش سال است در آن محل اقامت دارد.

کوریه انترناسیونال در مصاحبه با بهروز بوچانی به استقبال گسترده منتقدان و خوانندگان این کتاب که در مرحله نخست راه انتشار خود را بر روی شبکه‌های اجتماعی یافت اشاره کرده و از نویسنده می‌پرسد آیا زمانی که این اثر را به رشته تحریر درمی‌آوردی و در تکه تکه بر روی شبکه اجتماعی منتشر می‌کردی، گمان می‌بردی که با چنین استقبالی روبرو شود؟ و بهروز بوچانی در پاسخ می‌گوید: جلب توجه خوانندگان آثار هنری یا یک کتاب در سطح وسیع برای یک موضوعی که به زندگی در شرایط دشوار و غیرانسانی در مانوس می‌پرداخت، در ابتدا قابل پیش‌بینی نبود.

بهروز بوچانی، با یادآوری شرایط بسیار دشوار زندگی در جزیره مانوس، تاکید می‌کند که در تمامی لحظات حضور مرگ را در این جزیره می‌توانید احساس می‌کنید. این نویسنده پناهجو که ناخواسته به جزیره دورافتاده مانوس تبعید شده از وضعیت نامناسب دیگر پناهجویانی می‌گویند که بدلیل شرایط نامساعد دچار بیماری‌هایی شدند و او درباره آنها بسیار نوشته است.

کوریه انترناسیونال تاکید می‌کند که کسب این جایزه موجب شد تا پرسش‌های جالبی درباره وضعیت این نویسنده در جزیره مانوس مطرح شود از آن جمله اعطا حق شهروندی استرالیا یا دست‌کم اعطا اقامت دائم استرالیا است، چرا که یکی از بزرگترین جوایز استرالیا را کسب کردید و بعبارتی آنها، شما را از خودشان می‌دانند اما آیا این جایزه در رابطه میان شما و استرالیا تغییری ایجاد کرده است که بهروز بوچانی در پاسخ می‌گوید: من در معرض بمباران اظهارنظرهای مختلفی قرار گرفتم اما بر این باور هستم که انتخاب هیات داوران به منظور به چالش کشاندن سیستم کنونی بوده است، که به نوعی اعلام می‌کند که دولت استرالیا مسئول آنچه که در مانوس می‌گذرد، است.

بهروز بوچانی در ادامه می‌گوید ما پناهجویان که حتی بعنوان اعضا جامعه استرالیا به حساب می‌آییم، تا بحال قدم به خاک این کشور نگذارده و سال‌های سال را در تبعید و انزوا به سر بردیم اما در عین حال هیچگونه نفرتی نسبت به مردمان استرالیا در وجود خود احساس نمی‌کنیم.

به نوشته کوریه انترناسیونال، بهروز که تنها برای مدت زمان کوتاهی پس از کسب این جایزه، امکان خروج از جزیره مانوس را داشته است، اکنون در اندیشه روزی است که یک بار دیگر و برای همیشه این جزیره را ترک کند که این اتقاق، برای او شگفت‌انگیز خواهد بود.

آیا اعتراض‌ها در الجزایر به انقلاب می‌انجامد؟

اعتراض‌ها در الجزایر، در غالب نشریات هفتگی فرانسه بازتاب دارد. اکسپرس، هفته‌نامه چاپ فرانسه، در شماره این هفته، با بیان اینکه اعتراضات به درستی سازماندهی نشده است و حکومت هم در شرایط مهار کامل آن قرار ندارد، این پرسش‌ها را مطرح می‌کند که نتیجه و خروجی خشم الجزایری‌ها چه خواهد بود؟ آیا الجزایر شاهد یک انقلاب خواهد بود؟

اکسپرس، با اشاره به تصمیم بوتفلیقه مبنی بر کناره‌گیری از مبارزات انتخابات ریاست‌جمهوری آتی و تصمیم حکومت مبنی بر به تعویق انداختن زمان برگزاری انتخابات، همچنین تغییرات در کابینه تاکید می‌کند که حکومت الجزایر مصمم است تا با لجاجت و سماجت خود همچنان کنترل جریان را در دست داشته باشد.

به نوشته اکسپرس، در عین حال واقعیت جامعه الجزایر هم نشان می‌دهد که خارج از نظام کنونی سیاسی در کشور، هیچ قدرت سازمان یافته‌ای تشکیل نشده تا بتواند بعنوان جایگزین نیروهای سیاسی کنونی وارد میدان شود بجز اسلامگرایان که دست بالا را به ناگهان پیدا کردند، موضوعی که به نوشته اکسپرس بهیچ عنوان، جامعه الجزایر خواستار آن نیست.

حمله شیمیایی حلبچه، حمله بی‌سابقه شیمیایی به غیرنظامیان

کوریه انترناسیونال، همچنین یادداشتی دارد در ارتباط با بزرگداشت یاد قربانیان حمله شیمیایی رژیم صدام حسین به حلبچه. حمله شیمیایی ارتش صدام حسین به حلبچه در ماه مارس ۱۹۸۸، سی و یک سال پیش، منجر به کشته شدن صدها کُرد عراقی ساکن در مناطق شمال شرقی این کشور شد. حمله‌ای که به نوشته کوریه انترناسیونال، مهمترین حمله شیمیایی علیه غیرنظامیان بوده است.

کوریه انترناسیونال، با اشاره به مراسم بزرگداشت خاطره قربانیان حمله شیمیایی در حلبچه می‌نویسد: هر ساله، نزدیکان و افراد خانواده این قربانیان با در دست داشتن تصاویر عزیران خود که به مدت پنج ساعت در زیر بمباران گازهای شیمیایی جنگنده‌های رژیم صدام حسین قرار داشتند، در حلبچه گردهم می‌آیند.

این نشریه فرانسوی زبان می‌افزاید: ۳۱ سال پس از این حمله شیمیایی، شهروندان و مسئولان محلی شهر ۲۰۰ هزار نفری حلبچه هنوز مدعی دریافت خسارت و کمک به افرادی هستند که با مشکلات ناشی از آثار گاز شیمیایی دست به گریبان هستند.

به نوشته کوریه انترناسیونال، آزاد توفیق، استاندار حلبچه خطاب به مسئولان اقلیم کردستان عراق و دولتمردان عراقی و جامعه جهانی تاکید کرد که آنان دِین بزرگی به گردن حلبچه دارند.

کوریه انترناسیونال در سالگرد بمباران شیمیایی حلبچه یادآوری می‌کند که مرگ صدام حسین به تعقیب قانونی او و اجرای عدالت به اتهام  "نسل‌کشی" حدود ۱۸۰ هزار شهروند کرد، از جمله ۵ هزار تن در حلبچه که در فاصله سال‌های ۱۹۸۷ تا ۱۹۸۸ در عملیات انفال قربانی شدند، پایان داد.