شگرد ایران و سوریه برای فرار از فشار تحریمها و برگ برنده اسرائیل در پیشبرد مقاصدش

در مقاله‌ای از روزنامه چپگرای لیبراسیون با عنوان "چگونه تهران لندن را در ﻣﺳﺄله تحویل نفت به سوریه دست انداخت" آمده است که دولت محلی جبل‌الطارق در روز پنجشنبه ۴ ژوئیه/ ۱۳ تیر به کمک تفنگداران نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا نفتکش غول پیکر "گریس ۱" را با دو میلیون و صد هزار بشکه نفت خام توقیف کرد.

پس از آنکه تهران اطمینان داد که بار نفتکش گریس ۱ به سوریه تحویل داده نخواهد شد، دیوان عالی جبل‌الطارق دستور آزادی آن را در ۱۵ اوت / ۲۴ مرداد صادر کرد. این نفتکش یک روز بعد آزاد و از این پس "آدریان دریای ۱" نامیده شد. در پی توقیف گریس ۱، سپاه پاسداران هم نفتکش بریتانیایی "استینا ایمپرو" را در روز جمعه ۱۹ ژوئیه / ۲۸ تیر توقیف کرد.

لیبراسیون نوشته است که تصاویر ماهواره‌ای روز شنبه گذشته ۷ سپتامبر / ۱۶ شهریور نفتکش آدریان دریای ۱ (گریس ۱ سابق) را در نزدیکی بندر طرطوس در سوریه نشان داد. جمهوری اسلامی ایران هم فردای آن روز (یکشنبه ۸ سپتامبر / ۱۷ شهریور) به لغو احتمالی توقیف نفتکش بریتانیایی "استینا ایمپرو" در روزهای آتی اشاره کرد. به این ترتیب به نظر میرسد که تهران و دمشق که هر دو از فشار تحریم در حال خفگی هستند، راهی برای در رفتن از زیر آن یافته‌اند اما به چه قیمتی؟ آنها بر سر چه معامله کرده‌اند و با همدستی چه کسانی؟

در مقاله روزنامه اومنیته، نزدیک به حزب کمونیست فرانسه، در مورد برنامه بنیامین نتانیاهو برای الحاق شهرک‌های یهودی‌نشین واقع در دره اردن و شمال بحرالمیت به اسرائیل میخوانیم که دره اردن ۳۰ درصد از کل مساحت کرانه باختری رود اردن را تشکیل میدهد که از سال ۱٩۶۷ میلادی تحت نام سرزمینهای اشغالی هم شناخته میشود و به دلیل دارا بودن بیشترین منابع آب از اهمیتی حیاتی برخوردار است.

به نوشته این روزنامه، نتانیاهو گفته است که طرح او حتی به یک فلسطینی آسیب نخواهد رسانید اما صدها کشاورز و دامدار فلسطینی مدتها پیش از آنکه او طرحش را اعلام کند، از این منطقه به بیرون رانده شده بودند. در صورت الحاق دره اردن به اسرائیل، زارعین و دامداران فلسطینی باید برای ﺗﺄمین آذوقه دامهایشان پول بپردازند و اگر گله‌هایشان را در مناطق ویژه‌ای به چرا ببرند، به همراه آنها دستگیر و "زندانی" خواهند شد.

در ادامه مقاله اومنیته میخوانیم که وعده نتانیاهو جزو استراتژی طویل‌المدت اسرائیل است. اسرائیل از دهه‌ها قبل درست از فردای جنگ شش روزه خود با مصر، اردن، سوریه ولبنان در سال ۱٩۶۷ میلادی همین سیاست را در پیش گرفته است و شاهد این مدعا سیاستهای دولتهای پیاپی این کشور است، از هر حزبی که بودند، چه حزب به اصطلاح راست "لیکود" چه حزب به اصطلاح چپ "کارگر". شهرک‌سازی در سرزمینهای اشغالی برای کشوری بدون مرز عادی شده است، وضعیتی خارج از تصور که مورد قبول جامعه بین‌المللی است.

بنیامین نتانیاهو خوب میداند که میتواند به خود اجازه انجام هر کاری را بدهد. پس از آنکه او از طرح خود صحبت کرد، خطر اعمال هیچ تحریمی بر کشورش سایه نینداخت. او در برابر محکوم شدن گفته هایش چه کرد؟ شانه هایش را بالا انداخت یا لبخندی تحقیرآمیز بر لب آورد؟ آمریکا حامی اصلی اسرائیل است و بدون حمایت آن اسرائیل امکان انجام هیچکاری را ندارد.

اسرائیل به "نقش بین‌المللی" خود در منطقه خاورمیانه واقف است و نتانیاهو با همین کارت بازی میکند و جانشین بالقوه‌اش هم همین کار را خواهد کرد. دلیل دیگر آزادی عمل نتانیاهو آنست که اکثر یهودیان اسرائیل ترجیح میدهند فراموش کنند که چه کسانی پشت دیوارها زندگی میکنند. برخی هم ترجیح میدهند تاریخ را طور دیگری بخوانند.

اومنیته پرسیده است: "طرح تشکیل دو کشور در این حیث و بیث دیگر چه ارزشی دارد؟" سپس خود پاسخ داده است: "تقریباً هیچ، در صورتیکه کشورهای قدرتمند جهان بخصوص کشورهای اروپایی تصمیم نگیرند به طریق دیگری عمل کنند."

روزنامه راستگرای فیگارو هم نوشته است که وزیر دفاع سابق اسرائیل، آویگدور لیبرمن، رویای به چنگ آوردن مقام نخست‌وزیری این کشور و شکست دادن بنیامین نتانیاهو را در سر میپروراند.