دسترسی به محتوای اصلی
راهِ ابریشم

"سکوت" در هفت فستیوال

نتشر شده در:

فیلم کوتاه «سکوت» به کارگردانی علی عسگری و فرنوش صمدی، پس از بخش مسابقه ای فیلم های کوتاه فستیوال کن 2016، در ماه جاری، در هفت جشنواره بین‌المللی رقابت می کند.

تبلیغ بازرگانی

این ساخته مشترک که چند روز پیش در میان 5 بهترین فیلم های کوتاه اروپا گنجانده شد و تاکنون چند جایزه در فستیوال های جهان به دست آورده، با بردن جایزه بهترین فیلم کوتاه جشنواره همپتون امریکا، به عنوان نماینده این جشنواره به

آکادمی اسکار معرفی شد.

فیلم سکوت، ازجمله خوشه طلایی بهترین فیلم کوتاه شصت و یکمین دوره جشنواره وایادولید اسپانیا را ربود.

فیلم "سکوت" ، داستان دخترکردی به نام فاطما را روایت می‌کند که با خانواده اش پناهجو هستند و ناچار است نقش مترجم را برای مادر بیمارش ایفا کند. او جرأت بازگو کردن آنچه پزشک می گوید و در مورد بیماری سخت مادرش هشدار می دهد، را پیدا نمی کند، در سکوت فرو می رود و می خواهد زمان بخرد. در حالی که درد می بایست خیلی زود درمان بشود.

دو کارگردان و سناریست این فیلم علی عسگری و فرنوش صمدی هستند . فیلم‌برداری این فیلم کوتاه را آلبرتو مارچیوری بر عهده داشته و جیووانی پومپیلی آن را تهیه کرده است
از علی عسگری و فرنوش صمدی پرسیدم این داستان از کجا سرچشمه می گیرد ؟

13:11

گفتگو با علی عسگری و فرنوش صمدی

گفتنی است که علی عسگری، پیش‌ازاین ، با فیلم کوتاه «بیشتر از دو ساعت»، در بخش مسابقه فیلم کوتاه کن 2013 شرکت داشت . علی عسگری و فرنوش صمدی با ساخته مشترک خود، «سکوت» ، به نمایندگی از ایتالیا در بخش مسابقه فیلم کوتاه امسال جشنواره کن هم شرکت داشتند.

"دالیدا"، ماجرای یک زندگی کوتاه و به گونه ای نفرین شده

به تصویر کشیدن زندگی هنرمندان کاری است بس خطیر چرا که خلاصه کردن یک زندگی پر هیاهو و پر ماجرا در 2 ساعت دشوار است.
در مورد "دالیدا" خواننده فقید بسیار مردمی فرانسه، هم این صدق می کند که در روز 3 مه 1987 در پاریس در گذشت و هم اکنون فیلم زندگی اش به روی پرده سینما ها آمده است. دراین فیلم شسته وروفته و در عین حال متآثر کننده، کارگردان، "لیزا ازوئه لس" ، سرنوشت تلخ زنی را یاد آور می شود که علیرغم شهرت و محبوبیت، خود راخوشبخت نمی دانست و همچون "مریلین مونرو" دست به خودکشی زد. او در نامه ای که باقی گذاشت، نوشت " مرا ببخشید، زندگی برایم تحمل ناپذیر شده است".
گفتنی است که اکثر مردانی که او دوست می داشت، دست به خودکشی زده بودند. که البته همه این خودکشی ها در زمان زندگی با آنها رخ نداد اما بر وی بسیار تاثیر گذاشت. "دالیدا" خود در سال 1967، در پی خودکشی مرد محبوبش در یک اتاق هتل، دست به خودکشی زد و پس از 5 روز کما و ماهها نقاهت به روی صحنه بازگشت.

او در پی هواداری از کاندیداتوری فرانسوآ میتران سوسیالیست، برای ریاست جمهوری، بخشی از هواداران خود را ازدست داد، اما پس از سالها بار دیگر آنها را به دست آورد. شایعه ها حکایت از یک رابطه عاشقانه کوچک او با میتران می کنند، اما برادرش "اورلاندو" که مدیر برنامه ها ونزدیک ترین محرمش بود، این شایعه را رد می کند. "اورلاندو" کسی است که همه اجازه ها را به کارگردان فیلم داده و او را یاری کرده است.
یکی از ترانه های پر معنا و زیبای "دالیدا"، "ژی ژی عاشق" (ژی ژی لاموروزو) نام دارد که به گونه ای ماجرای سرخوردگی مهاجران است. در پژوهشی که "کاتیا چورنیک"، موزیکولوگ بریتانیائی، به مناسبت چهلمین سالگرد رسیدن ژنرال پینوشه به قدرت در شیلی منتشر کرد، گفته می شود که طی 17 سال دیکتاتوری نظامی در این کشور، سه ترانه بسیار مردمی که توسط "جرج هاریسون"، "دالیدا" و "خولیو ایلزیاس" اجرا شده بود، شب و روز، به صدای بلند برای زندانیان پخش می شد تا فشار روحی آنان را بیشتر کند و زندانبانان هم که "ژی ژی لاموروزو" رابیشتر از ترانه های دیگر دوست می داشتند، پیش از بردن زندانیان برای شکنجه این ترانه را سوت می زندند... از این رو شنیدن آن برای من دشوار شده است.

"دالیدا"، که نام اصلی اش "یولاندا کریستینا جلیوتی" بود و در یک خانواده ایتالیائی در مصر به دنیا آمد، پس از بازی در چند فیلم در مصر، در 21 سالگی رهسپار فرانسه شد و تلاش کرد در این کشور راه خود را باز کند. اما چون دید امکانات در زمینه سینما برایش وجود ندارد، در یک کنکور آواز شرکت کرد و برگزیده شد. او که 2000 ترانه به زبانهای گوناگون، عربی، ایتالیائی، فرانسه، انگلیسی و... اجرا کرد، حدود 120 میلیون صفحه در زمان حیات و 20 میلیون صفحه پس از مرگش فروخت.

این فیلم، که چندان به عمق شخصیت ها رخنه نمی کند و پر از موسیقی (کمی بیش از حد) و زرق و برق است (البته طبیعی است چرا که دالیدا این گونه در صحنه پدیدار می شد)، انگیزه خودکشی او را در 54 سالگی، پس از یک دوران تنهائی و افسردگی ناشی از سرخوردگیهای عاشقانه و بازی سرنوشت ، روشن می کند. در عین حال توجه کسانی را به صدای زیبا و اجراهای خوبش بر می انگیزد که چندان هوادار ترانه های او نبودند و بی تفاوت از کنارش رد می شدند.
به هر رو "دالیدا"، که چهره ویژه ای در صحنه ترانه خوانی در فرانسه به شمار می اید شهرداری پاریس را بر آن داشت تا در بیستمین سالروز مرگش، نام او را بر میدان کوچکی در محله "مونمارتر" پاریس بگذارد، که امروز تبدیل به یکی از مکان های پر جذبه برای توریست ها شده است.

دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید

اخبار جهان را با بارگیری اَپ ار.اف.ای دنبال کنید

بخش‌های دیگر را ببینید
  • 08:45
  • 08:53
  • 09:56
  • 15:40
  • 09:08
این صفحه یافته نشد

صفحۀ مورد توجۀ شما یافته نشد.