سال ٢٠١٧ صد سالگی جاز است. طی این سال، بخصوص در طول ماههای تابستان، بسیاری از فستیوالها، رادیوها و تلویزیونهای غربی جشن تولد بزرگ و مفصلی برای این موسیقی که سدۀ بیستم را غافلگیر کرد ترتیب خواهند داد.
موسیقی جاز امروزه برای مردم دنیا آشنا و عادی است اما زمانی که ناگهان آمریکا و اروپا را فرا گرفت، حقیقتاً تازگی داشت و مردم را تعجبزده کرد. گوش غربیها به صداهایی چنین شلوغ و به ظاهر آشفته و به ریتمهایی چنین دیوانهوار عادت نداشت.
در اوایل قرن بیستم، رقص برای غربیها والس بود یا رقصهای قدیمیترِ محلی یا کلاسیک. اما رقص، قبل از هر چیز، معادل "حرکات موزون"، معقول، کنترل شده و باوقار بود. ولی پراکنده شدن موسیقی جاز با رقصهای عجیب و غریبی همراه بود که از نظر منتقدان آن زمان شلنگ و تخته انداختن، حرکات وقیح و حتی بیشرمانه بود.
رواج این رقصها و شور و حالی که به همراه میآورد یکی از دلایل مهم محبوبیت سریع جاز در آمریکا و اروپا بود. نباید فراموش کرد که فضای عصیانزده و تأکید بر رهایی از قیود سنتی که در دهۀ شصت میلادی در کنار گروه بیتلها ظهور کرد و بعداً نیز در محیطهای راک و تکنو جلوه یافت، همگی دنیای جاز را به عنوان جد مستقیم میشناختند.
تبلیغ غیرمستقیم آزادی، نفی مرزبندیهای نژادی و نادیده گرفتن اخلاق خشک کلیسا همگی به طور ضمنی با موسیقی جاز همراه بود. روحیات و ارزشهایی که با این موسیقی در جوامع غربی دمیده میشد، برای مردم هوایی تازه، سبک، دوستانه و پرعیش و خوشی میآورد که در موسیقیهای قبل از آن غایب بود.
این شور و حال تازه را شاید بتوان با همان پدیدهای که در ایران – در ابعادی بسیار کوچکتر - با موسیقی کوچهبازاری رخ داد، مقایسه کرد: موسیقی جدید به نیازها یا توقعاتی پاسخ میداد که با زمانه هماهنگ بود...
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید