سهیل نفیسی قبل از هر چیز نوازندۀ گیتار است و بعد خواننده. اما به غیر از این، نفیسی را باید معرف و ارائهدهندۀ شعر فارسی دانست. او در آخرین آلبوم خود به سراغ غزلیات حافظ رفته است.
لحن و سبک کار سهیل نفیسی حالا بعد از چند آلبوم کاملاً شناخته شده است. در مجموعۀ آخر که با عنوان "طرح نو" منتشر شده و اجراهایی از هفده غزل حافظ را در بر میگیرد، خلوص و وفاداری او به ارزشهای قبلی همچنان احساس میشود. نفیسی به موسیقی، به گیتار و به دنیای شاعرانۀ خود پایبند مانده و در آلبوم آخر هم مثل گذشته کوچکترین تلاشی برای خودنمایی یا شیرینکاری نکرده است.
قبلاً نفیسی در دو آلبوم به اسامی "ریرا" و ""چنگ و سرود" تعدادی از اشعار شاعران معاصر ایرانی را انتخاب و اجرا کرده بود. او در این دو آلبوم، گهگاه به اجراهایی مطلقاً بینقص و دقیق دست یافته بود. آلبوم دیگر نفیسی هم که "ترانههای جنوب" نام داشت و بازخوانیهایی از آثار ابراهیم منصفی بود، همان وسواس و دقت و حوصله را نشان میداد.
از این نظر، آلبوم آخر هیچ تفاوتی با قبلیها ندارد. منتهی اینجا به جای شعر نو، غزلهای حافظ خوانده شده است یعنی اشعاری که سالهاست در قالبهای گوناگون به گوش شنونده رسیده و در نتیجه ارائۀ آنها در شکلی بدیع کار آسانی نیست.
آنچه اجرای سهیل نفیسی را متمایز میکند، همان دقت، توجه به ریزهکاریها و جزییات و البته گیتاری است که با زحمت و خون دل به این مرحله رسیده است. شاید برخی خصوصیت سازی را که به نظر "سهل و ممتنع" نیاید نقطۀ ضعف بدانند. شنیدن گیتار نفیسی هم شاید گهگاه شنونده را به این فکر بیندازد که "چقدر زحمت کشیده". این فکر اگر در پسزمینۀ شنود موسیقی باقی بماند، لذت شنیدن را اندکی میکاهد.
گذشته از این نکتۀ کوچک، اجراهای نفیسی از غزلهای حافظ همگی شکیل و با وقارند و بدون شک هماهنگ و متناسب با احترام و جایگاه حافظ نزد شنوندۀ فارسی زبان.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید