در چارچوب مراسم گوناگونی که در فرانسه به پنجاهمین سالگرد جنبش مه ۶٨ اختصاص یافته است، نمایشگاه بزرگ "ویلت" در پاریس جمعه ٢۵ ماه مه سه روز پیاپی را به میراث موسیقی "کُلت منی" Collette Magny معروف به "صدای بی صدایان" اختصاص داد. در این سه روز میزگردها، کنفرانس ها و کنسرت هایی به یادبود این خوانندۀ استثنایی جاز، ترانه های حزن انگیز بلوز و نیز ترانه های اعتراضی یا متعهد، برگزار شد.
"کُلت منی" بخش اعظم شهرت خود را مرهون ترانه های انقلابی است که در جریان رویدادهای مه ٦٨ ساخت و همگی را اول بار در اعتصاب های کارگری و دانشگاهی خواند. با این حال، "کُلت منی" فعالیت های هنری خود را با مه ٦٨ آغاز نکرد و یا محبوبیت خود را مدیون این جنبش نبود، هر چند نمی توان انکار کرد که به دلیل ترانه های او در جریان جنبش مه ٦۸، رسانه های رسمی فرانسه به ویژه رادیو و تلویزیون از آثار و آفرینش های این هنرمند استقبال نکردند.
"کُلت منی" را صدای زنانۀ "لئو فره"، دیگر خوانندۀ متعهد هم عصر او توصیف کرده اند. صدای ظریف و قدرتمند "منی" بخش غیرقابل انکاری از میراث هنری فرانسه به شمار می رود و برای اولین بار قریب ٢١ سال پس از مرگ وی آثار او در ده لوح فشرده نیز انتشار یافته است.
پیش از روی آوردن به فعالیت خوانندگی، "کُلت منی" به مدت ١۵ سال کارمند سازمان همکاری و توسعۀ اقتصادی بود و به عنوان منشی دوزبانه در این نهاد کار می‌کرد. "منی" فعالیت هنری خود را با خواندن ترانه هایی به زبان انگلیسی در کاباره های سن ژرمن پاریس، محلۀ روشنفکران چپ پاریسی، آغاز کرد و به همین خاطر برخی آفرینش های او پیش از فرانسه در آمریکا انتشار یافتند.
خودی "منی" می گفت که بیداری سیاسی او با تأخیر صورت گرفت و جنگ استقلال الجزایر در این بیداری بیشترین نقش را داشت.
اولین حضور "کُلت منی" در تلویزیون در سال ١٩۶۳ موفقیت آمیز و اجرای ترانۀ معروف او با عنوان Mélocoton در موفقیت های بعدی او مؤثر بود. "منی" بعد از این تاریخ در سالن معروف "المپیا" در نزدیکی محلۀ اپرا پاریس اولین کنسرت بزرگ خود را برگزار کرد. با این حال، "کُلت منی" به این موفقیت بسنده نکرد. او پس از کنسرت "المپیا" از خواندن ترانۀ Mélocoton خودداری کرد و به خواندن اشعار فرانسوی به ویژه شعر "توئیلری" اثر ویکتور هوگو که در مدح طبقه کارگر سروده شده روی آورد. "کُلت منی" اشعاری از دیگر شاعران معروف نظیر آرتور رمبو، لوئی آراگون، تریستون تزارا و ماکس ژاکوب را در قالب ترانه تنظیم و اجرا کرد.
ترانۀ معروف او در ستایش انقلاب کوبا اقتباسی از متون سیاسی ژان-پل سارتر بود که در قالب جاز خوانده شده است. این ترانه چندان به ذائقۀ ناشر آمریکایی آثار وی خوش نیامد. هنگامی که ناشر آمریکایی به او یادآوری کرده بود که گویا "ژان-پل سارتر کمونیست است"، "کُلت منی" با جثۀ تنومندش میز را روی پای او برگردانده بود.
"کُلت منی" برای مدت کوتاهی به حزب کمونیست فرانسه پیوست، بی آنکه استقلال رأی و روحیۀ انتقادی اش را از دست بدهد. با این حال، ترانه های وی در جریان جنبش مه ٦۸ به ویژه ترانۀ معروف او با عنوان "ویتنام" که در سال ۶۷ اجرا شد بیشترین نقش را در محبوبیت و آوازۀ "کُلت منی" ایفا کردند.
"منی" در همین دوره با تجربۀ کار هنری در میان کارگران معدن شمال فرانسه آشنا شد و اعتصابات آنان الهام بخش شماری از ترانه های او بودند. "کُلت منی" در عین حال فمینیستی معتقد بود و در جشن های حزب کمونیست فرانسه و همچنین حزب متحد سوسیالیست شرکت می جست.
"منی" در اوایل دهۀ ۱۹۷٠ آپارتمان کوچکش را در پاریس ترک کرد و تا زمان مرگش در ۱٢ ژوئن ١۹۹۷ در دهکده ای در منطقۀ "گارون" فرانسه سکونت جست. او در وصیتنامه اش کلیه حقوق آثار خود را وقف انجمن مبارزه با بیماری ایدز کرد.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید