به دلیل کثرت فرهنگی، در "کلدونیای نو" همانند دیگر مناطق جهان شکل گیری یک هویت ملی نمی تواند بر انکار دیگر هویت ها استوار شود و همین بزرگترین مانع استقلال طلبان "کنک" به شمار می رود.
چهارم نوامبر گذشته ساکنان "کلدونیای نو"، سرزمین ماوراءبحار فرانسه در اقیانوس آرام در فاصلۀ ۱۶ هزار و ٩۰۰ کیلومتری پاریس از خلال یک همه پرسی به استقلال این مجمع الجزایر پاسخ نه دادند و به سه دهه کشمکش و منازعه و انتظار، در تاریخ پر فراز و نشیب و خشونت آمیز این جزایر عجالتاً خاتمه دادند. در ستایش این همه پرسی رئیس جمهوری فرانسه، امانوئل ماکرون، در پیامی تلویزیونی، گفت :
مایلم در اینجا مراتب تشکر خود را از تعهد همۀ نیروهای سیاسی "کلدونیای نو"، مقامات سنتی "کنک" آنهم در یک کارزار انتخاباتی مسئولانه اعلام بکنم : همه کسانی که به عقاید مخالف خود احترام گذاشتند و کوشیدند از بروز تنش جلوگیری کرده و دست آوردهای سه دهه گفتگو و صلح را حفظ کنند. رأی دهندگان توانستند در نهایت استقلال و آگاهی دربارۀ مناسبات میان "کلدونیای نو" و فرانسه تصمیم بگیرند. اکثریت رأی دهندگان با آرای خود اعلام کردند که مایلند "کلدونیای نو" همچنان فرانسوی بماند. عبور از این مرحلۀ تاریخی و دلبستگی رأی دهندگان کلدونیای نو به فرانسه برای عموم فرانسویان و رئیس جمهوری بسیار غرورآفرین است. این همه پرسی برای ما نشانۀ اعتماد به جمهوری فرانسه، آینده و ارزش های آن است.
"کلدونیای نو" در اوج امپراتوری فرانسه و کشورگشایی های آن در قرن نوزدهم از سال ١۸۵٣ به خاک فرانسه الحاق شد. الحاق این سرزمین از همان آغاز با شورش و قیام های پیاپی ساکنان بومی و استقلال طلب "کلدونیای نو"، معروف به "کنک ها"، روبرو شد.
در این دوره فرانسه می کوشید نفوذ خود را در حوزۀ اقیانوس آرام گسترش دهد و همزمان یکی از بزرگترین تبعیدگاه های خود را در جنوب "کلدونیای نو" تأسیس کند که بعدتر به مهمترین شهر این مجمع الجزایر موسوم به "نومه آ" شهرت یافت. بعد از شکست کمون پاریس بسیاری از کموناردها و همچنین زندانیان سرزمین های فرانسه در شمال آفریقا به "نومه آ" منتقل شدند به طوری که شهر "نومه آ" عملاً توسط همین تبعیدیان و زندانیان بنا شد.
کشف معادن نیکل در ١۸۷۰ که همچنان مهمترین ثروت "کلدونیای نو" به شمار می رود بُعد بی سابقه و شدیدی به نبردهای استقلال طلبانه داد. در ۱۸٧٨ شماری از قبایل "کنک" علیه آبادی نشین های سفیدپوست، معروف به "کلدوش"ها، دست به قیام زدند که در نتیجۀ آن ٢٠٠ "کلدوش" و بین ۸۰۰ تا ۱۶۰۰ "کنک" کشته شدند.
تاریخ "کلدونیای نو" در جریان دو قرن گذشته مملو از همین منازعات و خشونت های دائمی بوده است. این قیام ها بعد از روی کار آمدن رئیس جمهوری سوسیالیست فرانسه، فرانسوا میتران، در ۱٩۸۱ شدت دوباره یافت به ویژه اینکه در ۱۹۸٢ استقلال طلبان "کنک" اکثریت کرسی های شورای حکومت محلی را به دست آوردند. در این دوره حکومت سوسیالیست فرانسه با تصویب لایحه ای در مجلس ملی این کشور در سال ١٩۸٤ با خودگردانی "کلدونیای نو" موافقت کرد بی آنکه در زمینه های حاکمیت ملی و مسائل دفاعی در مقابل خواست استقلال طلبان عقب نشینی کند.
مصوبۀ مجلس ملی فرانسه در هر حال با موافقت "کنک‌ها" روبرو نشد. استقلال طلبان معتقد بودند که در همه پرسی پیش بینی شده در مصوبۀ مجلس ملی فرانسه دربارۀ استقلال "کلدونیای نو" تنها ساکنان نخستین این سرزمین، یعنی "کنک" ها باید شرکت کنند و "کلدوش ها" یا فرانسویان و اروپایی های سفیدپوست از شرکت در آن محروم شوند. در جریان همین کشمکش ها یکی از رهبران "کنک"ها، "ژان-ماری تیبااو" حکومتی موقت و صرفاً مرکب از نمایندگان "کنک"ها تشکیل داد که این خود سرآغاز موج تازه ای از خشونت ها بود. در نتیجۀ این خشونت ها که تا سال ١٩۸۸ به درازا کشید دست کم ۹٠ نفر از ساکنان "کلدونیای نو" اعم از "کنک ها" و "کلدوش‌ها" و نیروهای پلیس کشته شدند.
برای پایان دادن به این خشونت ها رهبران "کنک ها" و "کلدوش ها" به ابتکار نخست وزیر وقت فرانسه، میشل روکار، توافقی را امضا کردند که به موجب آن دو طرف پذیرفتند که "کلدونیای نو" به مدت ده سال از موقعیت حقوقی ویژه ای بهره مند شود و در پایان این دوره یک هم پرسی استقلال برگزار گردد...
همانند "پولینزی فرانسه" مجمع الجزایر "کلدونیای نو" از موقعیت ژئوپلتیکی خاصی بهره مند است که آن را از دیگر سرزمین های ماوراءبحار فرانسه متمایز می سازد. پس از الحاق "کلدونیای نو"، دولت فرانسه برنامۀ انتقال و اسکان جمعیت های غیربومی از جمله سفیدپوستان اروپایی و فرانسوی را به این مجمع الجزایر قویاً به اجرا گذاشت. بعد از الجزایر، "کلدونیای نو"، دومین مستعمره فرانسه از منظر اجرای سیاست انتقال و اسکان جمعیت های غیربومی به شمار رفته است.
اجرای گستردۀ این سیاست، ترکیب جمعیتی "کلدونیای نو" را طی نسل ها تغییر داد و ایجاد یک هویت واحد و یکدست را در این سرزمین با پیچیدگی های بسیار روبرو ساخته است. زیرا، برای آنکه "کنک‌ها" بتوانند در یک همه پرسی به استقلال "کلدونیای نو" دست یابند، باید در وهلۀ نخست یک اکثریت مهم رأی دهنده را تشکیل بدهند. اما، کثرت فرهنگی و قومی "کلدونیای نو" نه فقط "کنک‌ها"، بلکه دیگر جمعیت های این مجمع الجزایر را از رسیدن به چنین موقعیتی چه در کوتاه مدت و چه در درازمدت محروم ساخته است.
اگر چه "کنک ها" و "کلدوش ها" جمعیت های مهم "کلدونیای نو" را تشکیل می دهند، اما، یک چهارم ساکنان مجمع الجزایر "کلدونیای نو" به هیچیک از این دو جمعیت مهم تعلق ندارند. بر اساس سرشماری سال ٢٠١٤، کنک ها ٣٩٫١٪ جمعیت "کلدونیای نو" را تشکیل می دهند. به همین دلیل کنک ها ناچارند برای رسیدن به اهداف خود و جلب دیگر اقوام و جمعیت ها، در جهت گیری های سیاسی خود تجدیدنظر اساسی انجام بدهند.
دومین گروه مهم ساکنان "کلدونیای نو" همان اروپایی ها یا کلدوش ها هستند که بر پایۀ سرشماری ٢٠١٤ اندکی بیش از ٢۷ درصد جمعیت کل "کلدونیای نو" را تشکیل می دهند. برای اینان استقلال "کلدونیای نو" یا روی کار آمدن "کنک ها" غیرقابل قبول است، زیرا، چنین رویدادی موضع مسلط اقتصادی و اجتماعی آنان را به خطر می اندازد.
برای مقابله با برتری جمعیتی "کنک ها"، "کلدوش ها" یا اروپایی ها با دیگر گروه های قومی "کلدونیای نو" وارد گفتگو و ائتلاف می شوند و همزمان می کوشند بخش هایی از "کنک‌ها" را به صفوف خود جلب کرده یا با خود همسو سازند.
سومین گروهی که ٢۵٪ جمعیت کل "کلدونیای نو" را تشکیل می دهد در اصل یک گروه قومی یکدست نیست و دربرگیرندۀ کسانی است که طی نسل ها از دیگر مناطق و کشورهای حوزۀ اقیانوس آرام و جنوب-شرق آسیا به "کلدونیای نو" مهاجرت کرده اند و چندان نیز با اهداف ملی گرایانۀ "کنک ها" میانه ای ندارند. آنان همانند "کلدوش ها" خواستار باقی ماندن "کلدونیای نو" به عنوان جزیی از خاک فرانسه هستند، هر چند تلقی آنان از هویت فرانسوی با چاشنی هویت فرانسوی مناطق ماوراء بحار آمیخته شده است. به کوتاه کلام، به دلیل کثرت فرهنگی، در "کلدونیای نو" همانند دیگر مناطق جهان شکل گیری یک هویت ملی نمی تواند بر انکار دیگر هویت ها استوار شود و همین بزرگترین مانع استقلال طلبان "کنک" به شمار می رود.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید