احمد نادعلیان، هنرمند زیست محیطی، که بارها دراین برنامه از ویژگیها، ابتکارات و نحوه برخوردش با محیط زیست و استفاده از مواد طبیعی ویا کار بر روی سنگ صحبت رفته، به تازگی به ساختن آهندیس و یا آدم های آب دیده روی آورده است.
نه تنها این ابتکار تازه بلکه مطلبی که برای همراهی آثار تازه اش چاپ کرده بود نظر من را جلب کرد، به ویژه این که از چندی پیش مسئله کولی های اروپای شرقی و بیرون راندنشان از خاک فرانسه تبدیل به بحث بزرگی شده است.
احمد نادعلیان نوشته بود : " همه ساله تابستان آهنگری به روستای پلور می آید. کلنگ کارگران را تیز می کند و با بازیافت ضایعات آهن برای نانوا ها گیره می سازد. با فنرهای شکسته و مستهلک ماشین، برای باغداران تبردرست می کند. بسیاری از آهنگران دوره گرد از تیره کولی ها هستند. کولی ها یا به قول اروپایی ها جیپسی ها درنقاط مختلف دنیا ازجمله ایران پراکنده هستند."
ازاوپرسیدم چگونه شد از آب و سنگ و خاک و خلیج فارس به آهن رسیده است ؟
او می گوید آهن نیز یکی از عناصر است گرچه صنعت در به وجود آمدنش دخالت داشته. اودرمورد کولی ها می افزاید که کولی ها درایران هم پراکنده هستند. درگذشته آهنگران کولی همواره دامداران کوچ رو را تعقیب می کردند و برای آنها نیز سه پایه برای آتش و یا گیره درست می کردند.
امروزه کولی ها در بسیاری از شهر ها، حاشیه نشین هستند و مواد پلاستیکی و ضایعات را جمع آوری و بازیافت می کنندو چنانچه این کار هدایت شود می تواند برای محیط زیست بسیار مفید باشد.
درعین حال باید کاری کردکه این صنعت نمیرد و آهنگری با کارکردی هنرمندانه زنده بماند.
احمد نادعلیان می گوید: آهنگری را از تابستان سال 1388 آغاز کرده، محمد رضا آهنگر که استاد آهنگری است و فضل اله علیزاده دستیارش به او کمک کردند که آهن ها شکل بگیرند و آبدیده شوند.
گفتگو بااحمد نادعلیان
پائیز هنری در پاریس
بسان 38 سال پیش، "فستیوال پائیزی" شهر پاریس از روز 9 سپتامبر تا 31 دسامبر، برای پائیز و زمستان نسبتأ دلگیر این شهر فضای شادی را به ارمغان می آورد. از این رو شماری ازهنرها، هنرهای تجسمی، رقص وتأتر و موسیقی و سینما ... 21 مکان خاص این شهررا پرمی کنند. برای این 39 امین برگزاری، 51 نمایش و رویداد مختلف هنری پیش بینی شده که در میان آنها نمایش "فلوت سحر آمیز" موتزارت به کارگردانی "پیتر بروک" دیده می شود که در تآتر بسیار خاص "بوف دونور" به روی صحنه خواهد آمد.
نمایش دیگر، "شما در روز 8 ژانویه کجا بودید؟" به کارگردانی امیر رضا کوهستانی است که از روز 5 تا 17 اکتبر در تآتر "دولاکولین" به نمایش در می آید.
آخرین فیلم مستند"الکساندر ساکوروف" "مرور بر لنینگراد" که حاصل سالها کار است و تا کنون 6 بخش از 15 بخش آن نمایش داده شده و رویدادهای این شهر را از سال 1957 تا 1990 به شکل مجموعه ای از مونتاژ نشان می دهد، در برنامه سینمای این فستیوال گنجانده شده است.
آلن کورنو" به پایان "همه بامدادهای دنیا" رسید
آلن کورنو، سینما گر فرانسوی که با یکی از جذاب ترین فیلم هایش، "همه بامدادهای دنیا" در سال 1992، سزار بهترین فیلم را ربود و آخرین فیلمش "جنایت عشق" هم اکنون بر پرده سینماهاست، در 67 سالگی، درروزدوشنبه 30 اوت به دنبال بیماری سرطان درگذشت.
او که در اصل حرفه اش موسیقی بود، در سال 1970 به سینما رو آورد و به عنوان اولین دستیار "کوستا گاوراس" در فیلم "اعتراف" مشغول به کار شد. این فیلم به او امکان داد تا با "ایو مونتان" هنرپیشه و خواننده فرانسوی آشنا شود و بعدها اورادر سه فیلم خود شرکت دهد.
"الن کورنو" درعین حال به کارگردان فیلم های پلیسی شهرت داشت. او درعین حال یکی از موفق ترین سریال های سال 1984 ، "دژ ساگان" را ساخت که هند زمان مستعمره گی را نشان می دهد. منتها فیلم "همه بامدادهای دنیا" که داستان زندگی "مارن ماره" نوازنده "ویول دو گامب" و استادش "مونسیو دو سنت کلمب" را در قرن چهاردهم میلادی به سبک تابلوهای نقاشی "گویا" به تصویر می کشید و موزیسینی را نشان می داد که چندان مدرکی در باره زندگی او در دست نیست، به یکی از موفق ترین فیلم های روزهای نمایشش تبدیل شد. پدیده ای خاص که باعث شد "وودی آلن"، کارگردان آمریکائی که فیلم هایش در کشور خود او آن معروفیت و محبوبیتی را که درفرانسه دارند به دست نیاورده اند، بگوید : تنها درفرانسه است که چنین فیلم هائی می تواند درصدر فروش قرار بگیرد.
"آلن کورنو" که در گذشته بازیگر سینما نیز بود، در سال 2009 حاضر شد جلوی دوربین و درفیلمی به نام "جنگ ملکه های زیبائی" ساخته "پاتریس لوکنت" نقشی ایفا نماید.
از "مردان و خدایان" بی سرفراز بگوئیم
مردان و خدایان، ساخته "زاویه بووآ" ، کارگردانی که درسال 1995 جایزه هیات داوران کن را برای فیلم "فراموش نکن که توهم خواهی مرد" را به دست آوردو زندگی 7 کشیش فرانسوی را دردیر "تی برین" در الجزیره، درماه های پیش از گروگان گیری و قتل آنها توسط " گروه اسلامی الجزایر"، به تصویر می کشد، ، به روی پرده سینما ها آمد. کشیش هائی که به مردم محلی بسیار وابسته بودند و به آنها خدمت می کردند. اما فیلم، خواسته یا ناخواسته بیننده را دربرابر یک معادله قرار می دهد. زندگی و مرگ بیهوده کشیشانی که بسیار زیاد وبدون درنظر گرفتن دستورهای مذهبی شان که حفظ زندگی را بیش از هر چیز دیگر ارزش می نهد، مسئله رفتن ویا ماندن خود را آنقدر مورد بحث قرار دادند و تصمیم به ترک دیرشان نگرفتند تا قربانی خدائی شدند که چنین چیزی را از آنان نمی خواست. ازسوی دیگر اسلام گرایانی را می بینیم که آنها هم بدون تعمق، به نام خدای دیگری که او نیز قتل را گناه کبیره شناخته، با سرعت عمل می کردند وآدم می کشتند. به هر حال بخش بزرگی از این فیلم به نحوه زندگی و به ویژه نیایش و عبادت این کشیشان و شک و تردید آنها اختصاص یافته است. آنچه تعچب را بر می انگیزد فرمانبرداری محض از دستورهای دینی و زیرسئوال نبردن آنها از یک سو و از سوی دیگر فجایعی است که اسلام گرایان افراطی درسال 1996 به نام مذهب انجام می دادند. دو رفتار ویاعکس العملی که می تواند نظری منفی نسبت به هر دو طرف به وجود آورد و جمله کشیشی که در پایان می گوید حساب مردم الجزایر و اسلام را باید از این جانیان جدا کرد هم نمی تواند این تأثیر منفی را تغییر دهد. در برخی صحنه ها هم کارگردان زیاده روی کرده و ازجمله صحنه ای که در آن کشیشان می نشینند و به موسیقی باله دریاچه قو گوش میکنند، باعث پوزخند برخی تماشاچیان می شود. اما به هرحال این فیلم جایزه بزرگ هیأت داوران فستیوال کن را ربود.
دردهائی که مانند "زیردریائی" ناپیدا هستند
در پایان سالهای 1990، با ورود پر سر وصدای "لارس فون تریر"، سینماگر دانمارکی با موج "دگما" یا بازگشت به سینمای اولیه وبدون استفاده از هرگونه ترفند، دکور ونور مصنوعی، به دنیای سینما، تصور می رفت سینمای دانمارک همه اروپا وحتا جهان را زیر سلطه خود بگیرد. البته چنین نشد اما این موج به شدت عادت های جا افتاده را تکان داد و به دمکراتیک تر وهمگانی تر شدن سینما درجهان کمک شایانی نمود. خود "لارس فون تریر" هم متحول گردید و پس از ساختن "رقصنده در تاریکی" که با بیش از صد دوربین متحرک اما طبق منشور"دگما" ساخته شده بود، تا حد زیادی با "آنتی کریست" به سینمای متداول بازگشت. درمیان گروهی که پیرامون او تشکیل شد، جوان با استعدادی به نام "توماس وینتربرگ" با فیلم تکان دهنده ی خود "جشن" در سال 1998 به فستیوال کن رسید، جایزه ویژه داوران را ربود و شماری را مجذوب کرد. "وینتربرگ" که با این درام خانوادگی که پرده از ناهنجاریهای موجود در این خانواده و سوءاستفاده جنسی پدر از دخترش بر می داشت، در الکل غرق شد و چند فیلم ضعیف ساخت.
"توماس وینتربرگ" با "زیردریائی" که هم اکنون بر پرده سینماهاست، جان تازه ای می گیرد و باز هم به مسئله ناهنجاریهای خانوادگی که روح را میخورند و همچون زیر دریائی دشمن زیر پوست حرکت می کنند و آسیب های جبران ناپذیر وارد می سازند، می پردازد.
در این فیلم، دو برادر که مادری الکلی دارند و ناچارند از برادر نوزادشان مراقبت کنند و به او شیر برسانند، شاهد مرگ نوزاد می شوند. این عذاب وجدان ومادری بی مسئولیت که خود در الکل غرق است و آنها را فراموش کرده، از آنها دو جوانی با مشکلات بزرگ می سازد. یکی میخواهد دائم از دیگران و با قربانی کردن خواست های خود حمایت کند و دیگری که یک فرزند پسر دارد، به سختی می تواند اعتیاد خویش به هروئین و وظیفه پدری خود را نسبت به فرزندی که عاشقانه دوستش می دارد، کنترل کند.
دو برادری که از یکدیگر خبری ندارند و هیچکدام از کمک و مهر کسی برخوردار نیستند.
گر چه، بر خلاف "جشن"، فیلم"زیر دریائی" آن ضرب آهنگ مناسب وآن تپش را ندارد، اما به خوبی تلاش دو انسان خرد شده زیر بار احساس گناه را برای رهائی از مسائلشان و دستیابی به یک زندگی معمولی بیان می کند."توماس وینتربرگ" باردیگر نشان می دهد که او نیز همچون سینماگران شمال اروپادر بیان احساس گناه مهارت دارد.
"شبح نویسنده"، بهترین فیلم سال "فیپرشی"
فدراسیون بین المللی منتقدان فیلم همه ساله شماری از بهترین فیلم های سال را بر می گزیند وبه رأی اعضای خود می گذارد. امسال نیز 296 منتقد بین المللی در این نظر سنجی شرکت کردند. "شبح نویسنده" ساخته "رومن پولانسکی"، کارگردان لهستانی تبار فرانسوی، از این رأی گیری پیروز بیرون آمد وبه عنوان بهترین فیلم سال برگزیده شد.
این جایزه در مراسم گشایش فستیوال فیلم "سان سباستین" در روز 17 سپتامبر به "اولیویا ویلیامز" هنرپیشه فیلم سپرده خواهد شد تا به کارگردان آن برساند.
آخرین روز برای دیدن نمایشگاه عکس های رضا دقتی
در روز 12 سپتامبر، چندین عکس از عکس های رضا دقتی، عکاس به نام ایرانی که در ایستگاه متروی سریع "لوکزامبورگ" در پاریس به نمایش گذاشته شده بود برچیده می شود. این عکس ها که از سفرهای او وفرزندش به افغانستان و کشورهای آسیای میانه گرفته شده، در مجموعه ای زیر عنوان "راههای موازی توسط "ناشینال جغرافی" منتشر گردیده است.
این هم لینک "دیاپورامای" این ایستگاه با عکس های رضا
http://web.visuel3d.com/RER_REZA/REZA_RER.html
خودداری از بازی بر صحنه تآتر در کرانه غربی رود اردن
پنجاه و هفت هنرپیشه تآتر و نمایش نامه نویس اسرائیلی تصمیم گرفتند که از این پس از بازی بر صحنه تآتر های واقع در مجتمع های یهودی نشین کرانه غربی رود اردن خودداری کنند. این تصمیم آنها، که دولت این کشور را در مخمصه قرار می دهد، طبیعتأ انتقاد این دولت را بر انگیخت.
ماجرا از آنجا آغاز شد که شخصیت های دنیای تآتر اسرائیل برآن شدند که با امضای طوماری، آغاز کار تآتری ملی در ماه نوامبر در "آریل"، یکی از بزرگترین مجتمع های یهودی نشین اسرائیل درکرانه رود غربی رود اردن را تحریم کنند. آنها می گویند تنها در درون مرزهای شناخته شده توسط نهاد های بین المللی ایفای نقش خواهند کرد. یکی از آنها، "اودت کوتلر" می افزاید که در قراردادش به روشنی نوشته شده که او الزام دارد در خاک اسرائیل هنرنمائی کند اما "آریل" جزو این خاک نیست.
و در حالی که نمایندگان عرب اسرائیل در "کنست" یا پارلمان اسرائیل از این تصمیم هنرمندان تآتر استقبال کردند، "بینامین نتان یاهو"، نخست وزیر این کشور، گفت : در شرایطی که همه در سراسر جهان تلاش بر زیر سئوال بردن مشروعیت اسرائیل دارند، چنین تحریمی، آنهم در درون اسرائیل پذیرفتنی نیست.
شماری از وزرا نیز پیشنهاد کردند که کمک های مالی به گروههای تآتری که از بازی در هر کجا که باشد خود داری کنند، لغو شود.
"آی بری باخ"
چند روز پیش لینکی از طریق اینترنت به دست من رسید که توسط آن قطعه معروف ترکی "بری باخ" با اجرای خواننده ای که نامش داده نشده و "ارکستر فیلارمونیک" فنلاند فرستاده شده بود. اینک علیرغم جستجو و نیافتن اطلاعات بیشتر درباره آن، به دلیل زیبائی اجرا، برایتان پخش می کنیم. امیدوارم کسی بتواند اطلاعات بیشتری در مورد این اجرا و نام خواننده به ما بدهد.
ترانه
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید