روز ٢۴ نوامبر ٢٠١٧ فرانسویها بیستمین سالگرد مرگ باربارا "بانوی سیاهپوش" موسیقی را گرامی میدارند. بیست سال بعد از خاموشی، ارزش و عمق اشعار باربارا بهتر شناخته شده و خوانندگان و هنرمندان جوانتر روز به روز بیشتر به اجرای مکرر این آثار علاقه نشان میدهند.
بعضی شنوندگان صدای باربارا را دوست ندارند. میگویند "چیزی آزاردهنده" در این صدا هست. شک نیست که آواز باربارا گهگاه به گریه و مویه نزدیک میشود و صدا، مطابق با فضای شعر چنان لحن دردناکی به خود میگیرد که برای برخی غیرقابل تحمل میشود. انگار اکثر کسانی که از صدای باربارا پرهیز میکنند، در واقع از شدت گرفتن تأثرات و احساسات خود واهمه دارند.
اما جنس صدا فقط در مرحلۀ ابتدایی آشنایی شنونده با باربارا میتواند اضطراب یا دلتنگی ایجاد کند. در مراحل بعدی و با گوش کردن اشعار، کمکم دنیایی مسحورکننده در مخیلۀ شنونده شکل میگیرد. باربارا از هنرمندانی است که آثارشان راهی مستقیم به کودکی باز میکند. کمتر شنوندهای است که با گوش کردن به نغمهها، کلمات و نجوای پیانوی باربارا، ناگهان گوشهای از دوران کودکی خود را نبیند. دستهای گرم مادر بزرگ، چند لحظه خیالبافی و غفلت زیر سایۀ درخت، خیابانی مهگرفته در راه مدرسه، جیغ و فریاد همبازیها، عطر گلهای تابستانی، گردوی تازۀ شهریورماه و بعد نگرانی گنگ جنگ... این نوع تصاویر گذرا که در اکثر ترانههای باربارا حضور دارد، همراه با موسیقی که درست همجنس و همرنگ اشعار است، برای هر شنونده خاطراتی از کودکی را تداعی میکند.
اتاق موسیقی - باربارا - قسمت دوم
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید