هفته گذشته بیست و نهم مارس/ ۹ فروردین آنیس وردا، یکی از مشهورترین کارگردانهای نسل موج نوی سینمای فرانسه در ۹۰ سالگی درگذشت.
آنیس وردا فقط یک زن کارگردان نبود، فقط یک کارگردان موج نو هم نبود. او را تداوم کار و موفقیتاش در سینما به ویژه سینمای مستند، تحصیل در مدرسه هنرهای زیبا و همچنین مدرسه لوور پاریس، و نیز نگاه ویژهاش در کار هنری متمایز میساخت.
انیس وردا علاوه بر کارگردانی، فیلمنامه نویس، تهیه کننده، بازیگر و عکاس نیز بود.
او اولین زنی بود که اسکار افتخاری میگرفت، همینطور نخستین زنی که در سال ۲۰۱۵ نخل طلای دستاوردهای یک عمر را دریافت میکرد.
این کارگردان فقید در مراسم دریافت نخل طلای کن با یادآوری خاطرهای از شصت سال قبل خود گفته بود: " ماه مه ۱۹۵۵ من در بخش درجه سه ترن هستم و به کن میرسم. در ساک برزنتیام جعبهای چوبی است با هفت حلقه فیلم که مربوط به فیلم اولم است. وزن این ساک سی کیلو است. با پای پیاده خودم را به محلی رساندم که آندره بسن حضور داشت و به من پیشنهاد داده بود که فیلمم را در حضور تعدادی از اهالی سینما نمایش دهد و برای اینکار یک سالن سینما اجاره کند. اسامی دعوت شدگان را به من داد و من راه افتادم و دعوتنامهها را به هتلهای محل اقامت این افراد رساندم. مادرم هم صد فرانک برایم فرستاد که هزینه نمایش فیلم تامین شود. حدود ۳۵ تا ۴۰ نفر برای تماشای فیلمم آمدند. و امشب شما در این سالن حدود ۲ هزار نفر هستید و نمیدانم چند نفر در سراسر دنیا اکنون در حال تماشای این مراسم هستند. به هرحال میبینید که این اتفاق تاثیرگذاری است. امروز دیگر فیلمهایی که من میسازم و نمایش میدهم دیجیتال است و فقط صد گرم وزن دارد.
به هرحال این نخل طلا برای من شگفتیآور است. در حالی که فیلمهای کسانی چون وودی آلن و کلینت ایستوود برایشان ثروت آورده، برای من اینطور نبوده است.
من فرانسوی هستم. زن هستم و فیلمهایم هرگز برایم درآمد نداشته است. "
در پایان این مراسم او جایزه خود را به همه سینماگران خلاق و شجاع اهدا کرد.
وردا پس از دریافت اسکار افتخاری در گفتوگو با رادیو بینالمللی فرانسه در پاسخ به این سوال که آیا به نظرتان اینکار حرکتی فمینیستی محسوب نمیشد نیز گفت:
"این مبارزه برای من تازه نیست. مبارزه ادامه دارد. فمینیسم بسیار بسیار موفق شده است. اکنون زنان فیلمساز و تکنسین بسیاری در سینما وجود دارد. نسبت به زمانی که من جوان بودم وضعیت بسیار تغییر کرده است."
آنیس وردا حتی سابقه فیلمسازی در ایران هم داشت.
فیلم " لذت عشق در ایران" از آثاری است که در دهه نسبتا کمکار او در سالهای هفتاد میلادی ساخته شد.
فیلمی کوتاه که وردا در اصفهان با شرکت علی رفیعی، کارگردان تئاتر ساخت. در این اثر شش دقیقهای که داستان عشق میان مردی ایرانی و زنی فرانسوی است، وردا مانند فیلم مشهور و موفق خود "کلئو" به این موضوع میپردازد که چطور دنیای درونی آدمها در محیطی که در آن زندگی و حرکت میکنند قابل انعکاس است.
وردا حتی پیش از تولد موج نوی سینمای فرانسه که در ۱۹۵۹ با فیلمهای کلیدیاش سینما را دگرگون کرد مشغول فیلمسازی بود.
عشق او به کارش سبب شد که تا پایان عمر نود و یک ساله خود دست از این کار نکشد.
خودش جایی گفته بود: "من خاطرات زندگی عادی را خیلی فراموش می کنم اما اوقات فیلمبرداری غیرقابل فراموش شدن است. حتی می توانم برایتان بگویم که در هر پلان چه کردیم؟ چه کسی آنجا سر صحنه حاضر بوده، یا حتی سرعت تراولینگ را به یاد بیاورم. چون تمرکز و فشردگی زمان فیلمبرداری چیزی است که قابل پاک شدن نیست. "
برگزاری جشنواره فیلم با طعم موسیقی در پاریس
از امروزجمعه پنجم آوریل/ شانزدهم فروردین قرار است در پاریس جشنواره فیلمی با طعم موسیقی برگزار شود.
این جشنواره که طعم موسیقی نام دارد به مدت سه روز خواهد بود و در آن برنامههای سینمایی- موسیقیایی برگزار می شود.
این برنامهها شامل نمایش فیلم و اجرای موسیقی از سینما و موسیقی مشرق زمین است و گستره آن هم قومیت های شرقی است، فارغ از زبان، مذهب یا جهت گیری سیاسی خاص.
هدف اصلی این برنامه به گفته برگزارکنندگان آن ایجاد پیوندهای مشترک فرهنگی مابین جامعه شرقی و غربی از طریق ارائۀ صلح آمیز موسیقی و سینما است.
به گفته آنان از آنجا که تنوع قومیتی و در پی آن تنوع فرهنگی در بسیاری از کشورهای شرقی، گاهی موجب از هم دورماندن انسانها شده در بسیاری مواقع موسیقی توانسته پیوند دهنده آنها باشد.
اما جشنواره چه تفاوتی با دیگر جشنوارههای فیلم و موسیقی ایرانی دارد که در پاریس برگزار میشود؟
و آیا مخاطبان خارجی میتوانند با موسیقی ایرانی با وجود تفاوت جدی آن با موسیقی غرب ارتباط بگیرند و از آن لذت ببرند؟
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید