یک فیلم رومانیائی و یک فرانسوی، برای روز نخست شصت‌ونهمین فستیوال کن

درسال ٢٠٠۵، با فیلم "مرگ دانته لازارسکو"، "کریستی پو ئیو"* کارگردان اهل رومانی، جایزه بخش "نوعی نگاه" را ربود و راهی را برای سینمای پرباری گشود که به ربودن نخل طلا برای هم میهنش کریستیان مونجو" برای فیلم "چهار ماه، سه هفته و دوروز" انجامید که او نیز امسال در بخش مسابقه‌ای شرکت دارد..

گرچه "کریستی پو ئیو" بار دیگر در سال ٢٠١٠ با فیلم "اورورآ" به بخش "نوعی نگاه" بازگشت و در فیلم دسته جمعی "پل های سارایو" در سال ٢٠١٤ سهم گرفت، اما هرگز به بخش مسابقه‌ای اصلی نرسیده بود. امسال چنین شد و او با فیلم "سییرا نوادا" که بر خلاف نامش در بخارست می گذرد به این بخش پا گذاشت.
این فیلم که از درام‌های خانوادگی و ناگفته‌ها سخن می گوید، به گونه ای ورژن بسیار طولانی (٢٫۵٣) و رومانیائی فیلم "فستن" (میهمانی)، فیلم تکان دهنده "توماس وینتربرگ" کارگردان دانمارکی است، گرچه بسیار خوب روان اعضای خانواده‌ای را می کاود که پس از مرگ پدر برای صرف ناهار دور هم گردآمده اند، نظر به کوچک بودن فضای خانه، کمی سرگیجه می آورد و در ازایش خسته می کند. با این حال شمار کمی سالن را ترک کردند.

فیلم "عمودی ماندن" ساخته "آلن گیرودی" که در گذشته فیلم دیگر او "ناشناخته دریاچه" که از همجنس‌گرائی سخن می‌گفت، توجه بسیاری را جلب کرد؛ با این فیلم که برخورد شهر و روستا و همچنین روابط جنسی پنهانی در روستاها را به شکلی بسیار واضح و بدون عشق مطرح می کند، به جز کمی آرمان‌گرائی و جا‌به‌جا کردن نقش سنتی مردان وزنان، چیزی به دستمان نمی دهد. روابط انسان‌ها در آن بسیار بی احساس و تا حدودی حیوانی است؛ فیلم از زیبائی ویژه ای برخوردار نیست و استعاره‌ها و کلیشه‌هایش هم از هیچ ظرافتی برخوردار نیستند و چنگی به دل نمی زند. در مجموع فیلمی بیهوده که از نظر سینمائی به هیچ خواستی پاسخ نمی دهد.

در کنار فیلم ها، همواره ایرانیان بسیار فعال بوده اند و بارها ما به کسانی برخورد کرده ایم که نمی شناختیمشان.

یکی از آنها "آرمین" است که در سال ٢٠١٠، جشنواره فیلم‌های ایرانی را همراه با چند تن دیگر در استرالیا بنیاد گذاشتند و در ۶ شهر این کشور برگزار می شود و اکنون با شرکت "دریچه سینما" به کار پخش فیلم‌های ایرانی در آمریکا و دیگر کشورهای جهان می پردازد. او علت برگزیدن این فعالیت تازه اش را چنین برمی‌شمرد: