آخرین فیلم عباس کیارستمی در کن

 در مراسم امروز، که احمد کیارستمی، فرزند عباس کیارستمی و شماری از ایرانیان هم شرکت داشتند، "تییری فرمو"، مدیر هنری فستیوال کن، با بزرگداشت از این هنرمن فقید، که این آخرین اثر را برای ما بر جا گذاشته از ایرانیانی که در سالن بودند سپاسگذاری کرد وایران را یک کشور بزرگ برای سینما خواند.

عباس کیارستمی مراحل پایانی این فیلم تجربی را، که بر مبنای ۲۴ فیلم چهار و نیم دقیقه‌ای، بنا بر معیارهای برداران لومییر درست شده اند، طی چند سال گذشته کارگردانی کرده، در دوره‌ درمان در بیمارستان و منزل خود به پایان رسانده است.

او در این فیلم ها طبیعت و حیوانات را مورد توجه قرار داده است. طبیعتی که بیشتر دریا و منظره های برف و بارش برف وباران را دربر می گیرد.

در عین حال با نگاه به دنیای حیوانات شباهت های رفتاری آنها را با انسانها نشان می دهد. این فیلم های بسیار شاعرانه و نوستالژیک حکایت از پرسش گری این هنرمند و نبوغش برای آفریدن سناریو در ذهن انسانها می کند. او با استفاده از موسیقی مناسب در هر "فریم" از جدائی ها، انتظارها، ناپایداری عشق ها و زندگی می گوید و فیلم خود را با صحنه ای از یک زوج هنری سینمای کلاسیک و متحرک کردن آن، جمله پایان را می نویسد.

عباس کیارستمی در مورد طرح این فیلم می گفت : از یک پرسش هنری-متافیزیکی آغاز شد. یعنی چه چیزی پیش و پس از گرفتن یک عکس رخ می دهد ؟ این عکس چه چیزی را پنهان می کند ؟

برای پاسخ به این پرسش، او ترفند ویژه ای را به کار بست : بدین معنا که به عکس های خود و در آغاز به تابلوئی از "بروگل"، نقاش فلمان (۱۵۲۵-۱۵۶۹) جان می بخشد و برایشان صحنه پردازی می کند. برخی از ویدئوهای گرفته شده نیز بخش دیگری از این ۲۴ فریم را تشکیل می دادند.

حال در نبود عباس کیارستمی، نمی توان از او پرسید آیا منظورش ار ۲۴ فریم اشاره ای به سینماست که نسبت به کشورها از ۲۴ و ۲۵ تصویر در ثانیه به وجود آمده است؟

عباس کیارستمی با استفاده از وسائل دیجیتالی، کمی تکنیک سه بعدی و یک پرده سبز، به تصاویر گذشته را همچون فیلم انیمیشن زنده می کند و تلاشش این است که از ورای این ترفند، آن احساسی را بیابد که در زمان گرفتن عکس ها داشته است.

عباس کیارستمی می گفت : "روزی بیکار بودم. یک دوربین ارزان یاشیکا خریدم و به دامن طبیعت رفتم. می خواستم با طبیعت یکی شوم. در عین حال می خواستم با دیگران آن لحظات دلپذیری را که داشتم سهیم شوم. از این رو شروع کردم به گرفتن عکس گرفتن تا به گونه ای آن لحظات عشق و درد را جاودانی سازم."
نمایش این فیلم بسیاری را متأثر کرد. از یکی از تماشاگران پرسیدم چه احساسی در او به وجود آورده است ؟

گفتنی است که امشب بیشتر کارگردانانی که در گذشته در این فستیوال نخل طلا برده اند در مراسم جشن ۷۰ امین برگزاری فستیوال شرکت می کنند و جای عباس کیا رستمی، برنده نخل طلای سال ۲۰۰۷ در میان آنان خالی خواهد بود.

سری به حواشی فسیتوال کن بزنیم که این بار کارگردانان و هنرپیشه های ایرانی را در بر می گیرد که گهگاه و یا همه ساله به کن می آیند.

یکی از آنها فاطمه معتمد آریاست که سالهاست فستیوال را از دست نمی دهد. از او پرسیدم بودن در فستیوال چه دستاوردی برای وی دارد ؟

"هونگ سان سو"، کارگردان کره ای، با فیلم "روز بعد" در بخش مسابقه ای حاضر شد که فیلمی بود سیاه وسفید و بی تحرک.

در آغاز دوربین غذا خوردن مردی را نشان می دهد که زنش اصرار دارد او را وادار به باز گو کردن این بکند که آیا معشوقی دارد یانه ؟

همه صحنه از نیم رخ و در یک سکانس می گذرد. سپس همین صحنه از همین زاویه در رستوان با معشوقی که با خشونت با او رفتار می کند، پی گرفته می شود. سپس در محل کار مرد با کارمند تازه اش ادامه می یابد..
همه ماجراهای یک زندگی سه گانه از ورای گفتگو ها بیان می شود. از این رو فیلم به تماشاگر این احساس را می دهد که در برابر یک آلبوم عکس خانوادگی نشسته است. فیلمی که شماری را خواب کرد اما بی جذبه هم نبود

"نائومی کوازه"، کار گردان ژاپنی، با فیلم روشنائی، به بخش مسابقه ای فستیوال کن بازگشت

در این فیلم، بر خلاف فیلم های پیش تر خود، "نائومی کوازه"، صحنه های یک فیلم و داستانش را برای افراد نابینا و دچار نقص های دیگر به نمایش می گذارد و دختری آن صحنه ها می خواند و تعریف می کند. تماشاگران غیر حرفه ای و دارای نقص برداشت خود و احساسشان را می گیند تا فیلمنامه با شماری از خواست های آنان تطبیق داده شود.
در این میان احساسی میان دختر جوان خوانده فیلم نامه و عکاسی که بینائی اش را تا حد زیادی از دست داده و سپس کاملأ نابینا می شود به وجود می آید و تبدیل به عشق می شود.

"نائومی کوازه"، در سال ۲۰۱۴، با فیلم "آب آرام"، در بخش اصلی فستیوال شرکت داشت.
او که در سال ۱۹۹۷، جایزه دوربین طلائی را برای فیلم "سوزاکو" ربوده بود، پیش تر سه فیلم "شارا" در سال ۲۰۰۳، "جنگ موگاری" در سال ۲۰۰۷ و "هانه زو" ساخته سال ۲۰۱۱ را به بخش مسابقه ای ارائه کرده بود.