افزایش پناهجویان آفریقایی در بندر "کاله" در فرانسه
هزاران معترض هنگکنگی بدون اعتنا به درخواست فرماندار منطقه برای برگشت به خانههایشان، شب گذشته همچنان در خیابانها ماندند تا از دمکراسی محلی در برابر مداخلات پکن حمایت کنند. روزنامه فیگارو می نویسد چگونگی برخورد با معترضان در واقع اولین آزمایش بزرگ برای شی جین پینگ- رئیس جمهور چین، محسوب می شود که اکنون قدرت کامل در دستگاه دولتی این کشور را در اختیار دارد.
نتشر شده در:
گوش کنید - ۰۶:۱۱
روزنامه فیگارو می نویسد: جنبش اعتراضی هنگ کنگ بر جشن ملی امروز که از بقدرت رسیدن حزب کمومنیست چین تجلیل می کند، سایه افکنده و بیم آن می رود که در روزهای آینده شمار معترضان بیشتر گردد.
روزنامه می نویسد: چگونگی برخورد با معترضان، در واقع اولین آزمایش بزرگ برای شی جین پینگ- رئیس جمهور چین، محسوب می شود که اکنون قدرت کامل در دستگاه دولتی این کشور را در اختیار دارد.
فیگارو بعدتر می نویسد که روزنامههای رسمی، معترضان را «افراطی های سیاسی» نامیده و آنها را متهم می کنند که «اقتصاد و امنیت» هنگ کنگ را با خطر روبرو کرده اند، اما معترضان در برابر این اتهامات بر صلح آمیز بودن جنبش تأکید می کنند.
به نظر میرسد، جنبش اعتراضی کنونی در هنگ کنگ، خارج از مسایل امنیتی، برای شرکت های بزرگ مد و لوکس بینالمللی حائز اهمیت باشد.
روزنامه گزارش میدهد که شرکت معروف لوازم آرایش "اورئال"، بدلیل حوادث جاری در هنگ کنگ تصمیم گرفته است تا مسافرتهای کاری کادرهای این شرکت به منطقه را بحال تعلیق درآورد.
روزنامه همچنان شرکت "گوچی" را مثال میزند و مینویسد هنگ کنگ ١٠ درصد رقم معاملات این شرکت را تأمین میکند.
روزنامه لوموند هم ادامه جنبش اعتراضی در هنگ کنگ را آزمایشی برای پکن خوانده و ضمن مقایسه جنبش کنونی دانشجویی با جنبش اعتراضی میدان "تیانان من"، در پایتخت چین در سال ١٩٨٩، نوشته آزمایش کنونی برای دولت چین کمی دشوارتر به نظر میرسد.
***
و اما بغیر از هنگ کنگ، فیگارو در مقاله ها و گزارشهای متعددی، هجوم بی سابقه پناهجویان آفریقایی به بندر "کاله"، در شمال فرانسه را بررسی کرده و نوشته: روزانه صدها تن از این پناهجویان تلاش می کنند با اشکال و وسایل مختلف از بازرسی ها عبور کنند و خود را به بریتانیا برسانند.
به نوشته فیگارو، آنچه که هجوم بی سابقه این پناهجویان به بندر "کاله" را از وضعیت پیشین پناهندهها در این بندر متمایز می کند، اقدام به تلاش های گروهی برای عبور از موانع و بازرسی ها است و ظاهراً پناهجویان اریترهای، سودانی و سومالیایی از هیچ مانعی در این راه نمیهراسند.
ظاهراً رفتار این پناهجویان آفریقایی، با مخالفت پناهجویان کشورهای دیگر و نارضایتی قاچاقچیان انسان روبرو شده که از این هراس دارند مبادا این موضوع به افزایش بازرسیهای پلیس در منطقه بیانجامد.
فیگارو ادامه می دهد که وضعیت بحرانی ناشی از حضور این پناهجویان در بندر "کاله" باعث شده شرکت های مختلف باربری که کامیونهایشان یکی از وسایل مورد استفاده پناهجویان برای عبور از بازرسی ها و رفتن به بریتانیا بشمار میرود تهدید کنند که در صورت ادامه بی تفاوتی ادارات دولتی محلی به این وضعیت، دست به اعتصاب خواهند زد.
فیگارو در یک مقاله دیگر به این اشاره دارد که شماری از پناهجویان علاقمند به رسیدن به بریتانیا اکنون پایشان از بندر کاله به سایر بنادر در شمال فرانسه نیز کشیده و بگفته یک تن از مسئولان یک شرکت کشتی های مسافربری، آنان سعی دارند راههای آسانتر و بیخطرتر، نسبت به بندر "کاله" را آزمایش کنند.
وضعیت پناهجویان در بندر "کاله" را روزنامه لیبراسیون نیز موضوع یکی از گزارشهای امروز خود قرار داده است، گزارشی که در آن لیبراسیون توضیح میدهد چگونه از ٣٠ سال بدینسو، ژوئل لوئیو- فعال لیگ حقوق بشر و همسرش- ژُنوی یِو، تلاش دارند از طریق یک بنیاد خیریه به پناهجویان کمک کنند.
در بخشی از این گزارش میخوانیم که چگونه این دو نفر در سال ٢٠٠٣ یک نوجوان افغان بنام ولی محمدی را تحت حمایت خود گرفتند و به او کمک کردند تا آموزش را از سر بگیرد.
این نوجوان افغان که امروز تحصیلات عالی دانشگاهی را دنبال می کند در سال ٢٠٠٩ با همکاری یک روزنامه نگار فرانسوی، کتابی را منتشر کرده که در آن تجربه مهاجرت از افغانستان به فرانسه را به تصویر کشیده است.
***
لیبراسیون یک مقاله دیگر در رابطه با افغانستان، بقلم کلمان ترم- پژوهشگر مرکز مطالعات ترکیه، بالکان و آسیای مرکزی، در مدرسه عالی علوم اجتماعی در پاریس منتشر کرده است.
این پژوهشگر با اشاره به برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در افغانستان و دشواریهایی که منجر به تعیین اشرف غنی احمدزی بعنوان رئیس جمهور و عبدالله عبدالله بعنوان رئیس اجرایی در این کشور شد، می نویسد عدم انتشار نتایج انتخابات، «مشروعیتی» را که آقای احمدزی بعنوان رئیس جمهور بدان نیاز دارد تضعیف می کند.
نویسنده در بخشی از این نوشته که در آن دلایل عدم ایجاد یک دولت قوی در افغانستان را بررسی کرده، می نویسد فراتر از دشواریهای شناخته شده در سیستم حکومت داری افغانستان یعنی فساد و امتیاز بخشیدن به دوستان و نزدیکان، دولت جدید باید نه تنها به «تمرکززدایی» بسود زندگی روزمره مردم اقدام کند، بلکه بسرعت باید مشروعیت سیاسی خود را در برابر تشدید شکافهای اجتماعی و قومی که ثبات کشور را تهدید می کند، به کرسی بنشاند.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید