انتخابات ریاست جمهوری فرانسه: یک رای گیری تاریخی

انتخابات ریاست جمهوری فرانسه از آنرو از حال تاریخی تلقی می شود که، از جمله، برای نخستین بار یک رئیس جمهوری در قدرت، در پایان یک دورۀ ریاست جمهوری، نامزد جانشینی خود نیست. این نخستین بار از سالِ ٬٩٧٤ به اینسو نیز هست که احزاب و طرفداران حفظ محیط زیست، نامزدی مستقل در انتخابات ندارند. به علاوه، این نخستین بار است که در آستانۀ انتخابات و حتی در روز برگزاری آن، چهار نامزد از بخت تقریباً برابر برای حضور در دور دوّم برخوردارند.

آنچه این انتخابات را از رای گیری‌های گذشته متمایز می‌کند، این نیز هست که برای نخستین بار، سه تن از چهار نامزدی که بختِ حضور در دور دوّم را دارند، به احزاب و جریان‌هائی وابسته‌اند که تا کنون هرگز قدرت را در فرانسه در دست نداشته‌اند.

این انتخابات، امّا، بویژه با توجه به نتیجۀ آن می تواند تاریخی شود
اگر در این انتخابات امانوئل ماکرون و یا ژان لوک ملانشون، به پیروزی دست یابند، جریانی به پیروزی رسیده است که عمری کمتر از یک سال دارد.

اگر مارین لوپن پیروز انتخابات گردد، این نخستین بار در تاریخ جمهوری پنجم خواهد بود که یک حزبِ راستِ افراطی، جبهۀ ملّی، قدرت را در این کشور به دست خواهد گرفت.

اگر هر یک از این فرضیه‌ها صورت واقع گیرد، برای نخستین بار هر دو حزبی که در ٦٠ سال گذشته به تناوب بر فرانسه حکومت کرده‌اند، از قدرت رانده می شوند. این رویدادِ بسیار محتمَل، هر دو حزبِ بزرگِ فرانسه یعنی حزب «جمهوری خواهان» در جناح راست، و «حزب سوسیالیست» در جناح چپ را با بحرانِ سیاسی کم سابقه‌ای روبرو خواهد کرد.

در چنین صورتی، چشم اندازِ نیروهای سیاسی سنتی نیاز به بازسازی گسترده‌ای خواهد داشت و به احتمال فراوان، انتخابات پارلمانی آینده را که در پی انتخابات ریاست جمهوری برگزار می‌شود، با پرسش‌ها، تردیدها و نتایج ابهام آمیزی روبرو خواهد کرد.