دسترسی به محتوای اصلی
زمینه ها و دیدگاه ها

جنبش زنان ایران، پیکر زخم خورده‌ای که بار دیگر به پا‌خاسته است

نتشر شده در:

هشتم مارس روز جهانی زن برای فعالان مدنی جنبش زنان فرصت مجددی است که جهانیان را با مطالبات خود آشنا کنند و بر حساسیت همگان نسبت به تبعیض‌های جنسیتی و ناروائی‌های مردسالارانه بیافزایند.

تبلیغ بازرگانی

رسانه ها در این عرصه، رسالت دیگری بر دوش دارند؛ آنها علاوه بر خبر رسانی، باید آئینه ای برای انعکاس این تحرکات در بستر زمان باشند و شانس داوری واقع بینانه نسبت به این جنبش‌ها را فراهم کنند.
از این رو شاید یکی از مؤثرترین شیوه‌هائی که رسانه‌ها می توانند در مسیر رسالت‌های خود بکار گیرند بهره‌گیری از فرصت این سالگردها برای ارائه بیلان‌هاست.
در آرزوی تحقق چنین هدفی است که میز گرد امسال خود را بمناسبت روز جهانی زن با ٣ تن از زنان فعال و آگاه جنبش مدنی زنان برگزار می کنیم.

شرکت کنندگان در این میز گرد عبارتند از: خانم "آزاده کیان" استاد دانشگاه در فرانسه، خانم "نسرین ستوده" حقوقدان و از فعالان سرشناس جامعه مدنی در ایران و خانم "آسیه امینی" از چهره‌های سرشناس جنبش زنان ایران.

پرسش هائی درباره موانع فعالیت کنشگران جنبش زنان در ایران، پایگاه مردمی این جنبش در میان زنان کشور، مطالبات زنان از جمله پافشاری بر پیوستن ایران به کنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان و چگونگی تأثیرگذاری این جنبش بر نهادهای تصمیم گیری، از جمله مطالبی هستند که در گفتگوهای این میزگرد مورد بحث قرار گرفتند.

آسیه امینی، اعتقاد دارد که در شش سال گذشته پس از حوادث انتخابات سال 88، خیلی از نظامات اجتماعی بخاطر شوک سیاسی که به جامعه وارد شد از نظام مندی خود خارج شدند. بعقیده او جنبش زنان یکی از این پدیده‌ها بود.
امینی می گوید این سرکوب‌های متمادی باعث شد که تحرک مجدد جنبش خیلی با هوشمندی و شاید خیلی زیرزمینی و زیرپوستی آغاز شود. حتی با وجود وعده‌هائی که معاون رئیس جمهوری فعلی قبل از انتخابات داده بودند، ما دیدیم که بخش عمده آنها مورد بی‌توجهی قرار گرفت؛ همین رفتار باعث شد که فعالان جنبش زنان بدانند که در دولت جدید هم آنها در عمل، حمایت جدی نخواهند داشت و باید رویِ پای خودشان بایستند.

بعقیده آسیه امینی، آنچه در حداقل دو سه سال اخیر تجربه نشان داده است، این است که نه تنها در حکومت فعلی ایران اراده‌ای برای اینکه وضعیت زنان را از شرایط بغرنج قانونی که دچارش هست خارج کند وجود ندارد بلکه حتی همیشه مسائل «مهم تری» در رأس امور قرار میگیرند و در نتجه کسانی که برای انتخاب شدنشان به زنان وعده‌های متعددی داده بودند، یا آنها را بفراموشی سپردند و یا با توجیه پاسخ می‌دهند.
بعقیده خانم امینی، اگر زنانی در این وانفسا دوباره به کنوانسیون رفع تبعیض اشاره می کنند، باید یک یادآوری قلمداد شود. یعنی فقط یکی از مطالباتی که باید حول آن قوای جنبش زنان را جمع کرد.

آزاده کیان، البته اعتقاد دارد که اهمیت تصویب یک قانون و یا پیوستن به یک کنوانسیون با عملکرد اجتماعی ناشی از آن معنا پیدا می کند.
او یادآوری می کند که عربستان هم این کنوانسیون را امضا کرده است ولی تأثیری بر زندگی زنان آن کشور نداشته است.
بروایت آزاده کیان کشورهائی مثل مراکش، الجزایر و ترکیه از سال‌ها قبل به کنوانسیون پیوسته‌اند و پس از آن در هر سه این کشورها قوانینی به نفع زنان تغییر کرده است. او می گوید مثلاً در ترکیه خشونت های خانوادگی از سال 2007 جرم تلقی می شود.
بعقیده آزاده کیان اگر ایران به این کنوانسیون بپیوندد طبعاً برای فعالین جنبش زنان این امکان ایجاد خواهد شد که هرسال بتوانند عملکرد دولت را مورد داوری قرار دهند و مثبت و منفی بودن آنرا بسنجند. خود سازمان ملل هم هر چهار سال یکبار از کشورهای امضا کننده گزارش می‌طلبد و دستاوردها را به سنجش می‌گذارد.

آزادی کیان اعتقاد دارد که در کشور ایران حتی در نقاط دور افتاده با هر زنی که صحبت کنید می داند که به او ستم می‌شود، می‌داند که نابرابری به او تحمیل می‌شود.
بروایت آزاده کیان این مرحله از آگاهی در مملکت ما انجام شده است و این در حالی است که قوانین قرون وسطائی که هیچ ارتباطی با واقعیت‌های اجتماعی جامعه زنان ما ندارند حاکم است او می‌گوید این تناقض باعث خواهد شد که اگر ایران به کنوانسیون بپیوندد، خیلی راحت تر کنوانسیون بتواند در کشور به اجرا در آید، چرا که ایران مثل مراکش نیست که با وجود پیوستن به کنوانسیون هیچ عملکرد اجتماعی نداشته است.

نسرین ستوده، در سخنانش با اطمینان اظهار عقیده می کند که تمام زنان ایران حتی در روستاها با این بحث آشنا هستند که زنان و مردان کشور از حقوق یکسان و برابر در خانواده و در عرصه عمومی برخوردار نیستند، یعنی در ایران زنان در همه نقاط کشور همچون پایتخت به یکسان خواهان برابری حقوق هستند. دستکم در یک موضوع همه این زنان خواسته یکسانی دارند و آن این است که بر بدن خودشان و بر کودکان خودشان برابر با مردان بتوانند اعمال حق کنند.
بنظر ستوده این حکومت است که مدام این حوزه های شخصی و خصوصی را محدود می کند.، به این حوزه ها دست‌اندازی می کند، حق زنان بر بدن خودشان را برای کنترل موالید نادیده میگیرد و علاوه بر این در صدد ایجاد قوانینی برمی آید که از نظر زنان ضد زن محسوب می شوند.

ستوده، در مورد نقش جامعه مدنی در تأثیرگذاری بر تصمیمات دولتی می گوید اگر دولت فعلی قصد پیوستن به کنوانسیون تبعیض علیه زنان را داشته باشد جامعه مدنی می تواند این موضوع را تسهیل کند. در غیر این صورت اگر دولت با سکوت جامعه مدنی مواجه شود، از آنجا که مخالفان این کنوانسیون در حاکمیت صدای اعتراض بلندی دارند قطعاً دولت برای حفظ موقعیت خود دست از این طرح خواهد شست.

نسرین ستوده، در توضیح وضعیت جنبش زنان در سال‌های گذشته به تجارب این جنبش به دستاوردهای آن و نیز آسیب‌هائی که متحمل شده می پردازد و با یادآوری سرکوب‌ها و فشارهای طاقت فرسا می‌گوید، این جنبش دوباره بپا خواسته است و به راه خود ادامه خواهد داد؛ او تأکید می کند که جنبش زنان در حال ارتقاء و پیشرفت است.

برای شنیدن این گفتگو به فایل صوتی بالای صفحه رجوع کنید.
 

دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید

اخبار جهان را با بارگیری اَپ ار.اف.ای دنبال کنید

بخش‌های دیگر را ببینید
این صفحه یافته نشد

صفحۀ مورد توجۀ شما یافته نشد.