افرادی در جوامع مختلف وجود دارند که می خواهند یک شبه ره صد ساله بیپمایند و خیلی سریع به مقامات بالا برسند یا ثروتمند شوند.
برخی از آنها برای بالا رفتن از نردبان ترقی از هیچ چیز فروگذار نمی کنند: تملق، اطاعت، فرمانبرداری و اظهار ارادت، تظاهر، ریاکاری، باج دادن، پارتی بازی، حذف و تخریب دیگران. این دسته از افراد حاضرند برای دستیابی به هدف و کسب منافعشان همه چیز و همه کس را زیر پا بگذارند و از انسانها استفاده ابزاری کنند.
آنان دست به هر کاری مانند قاچاق، دلالی، ربا و رانت خواری می زنند یا بساز و بفروشی می کنند و ساختمانهای غیر استاندارد می سازند.
گروه دیگری از افراد به خیال خود ساده ترین و آسانترین راه را برمی گزینند، در قرعه کشی و لاتاری شرکت و یا قمار می کنند و یا به نذر و نیاز متوسل می شوند. بعضی از آنها هم در صورت عدم کامیابی همه چیز را به بد شانسی و بداقبالی خود نسبت می دهند.
مهرداد درویش پور، استاد دانشگاه ملاردالن و جامعه شناس ساکن سوئد، در گفت و گو با رادیو بین المللی فرانسه در این باره می گوید در جوامعی که دوراندیشی، برنامه ریزی دراز مدت، دانش، سختکوشی، پایبندی به رعایت حقوق دیگران و بسیاری از هنجارهای اخلاقی فضیلت شمرده نمی شود، دروغگویی، حقه بازی، تقلب و دلالی زرنگی تلقی می گردد. او می افزاید شاید بتوان گفت که چنین رفتارهایی در کشورهای جهان سوم و نیز در ایران رایجتر است.
به گفته مهرداد درویش پور، استیصال از ریشه های اصلی خرافه، توسل به نذر و نیاز و خرید بلیط بخت آزمایی است.
مشروح این گفت و گو را در فایل صوتی بالای صفحه گوش کنید.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید