دسترسی به محتوای اصلی
فرهنگ و هنر

خواندن نامه‌های عاشقانه یک نویسنده و یک بازیگر با صدای بلند

خواندن نامه‌های عاشقانه کامو و کازارس با صدای "ایزابل آجانی" هنرمند شناخته‌شده تئاتر
خواندن نامه‌های عاشقانه کامو و کازارس با صدای "ایزابل آجانی" هنرمند شناخته‌شده تئاتر gallimard.fr
تبلیغ بازرگانی

آنها یکدیگر را در ماه مارس ۱۹۴۴ برای نخستین بار ملاقات کردند. نویسنده آن موقع تازه وارد دهه سوم زندگی اش شده بود و بازیگر جوان هم در میانه بیست سالگی بود. آنچه باعث آشنایی آنها شد نمایشنامه سوء تفاهم بود، نوشته آلبر کامو با بازی ماریا کازارس که قرار بود به زودی در تئاتر ماتوران در پاریس اجرا شود.

سه ماه بعد، درست چند روز پیش از آغاز نمایش، رابطه عاشقانه آنها پا گرفته بود. هرچند آلبر کامو آن زمان متاهل بود و به همین دلیل ماریا کازارس خیلی زود از زندگی او بیرون رفت.

چهار سال بعد در ۱۹۴۴ آنها باز همدیگر را یافتند، اما این بار برای اینکه دیگر هرگز یکدیگر را ترک نکنند. از آن زمان تا ۱۲ سال بعد که آلبر کامو در راه بازگشت به پاریس تصادف کرد و جان داد، رابطه عاشقانه آنها ادامه یافت.

آلبر کامو هرگز از رابطه ازدواج با همسرش خارج نشد، اما ماریا کازارس برای او معشوقه‌ای شد که طی دوازده سال تقریبا هر روز به یکدیگر نامه نوشتند.

ماریا کازارس که بر خلاف کامو نویسنده نبود، در این نامه‌ها شور و حال عجیبی دارد. عشق او به کامو به قلمش جان می‌بخشد و او را تبدیل به نویسنده نامه‌های عاشقانه زیبایی می‌کند.

کتاب نامه‌های آنها چندی پیش در پاریس منتشر شد، اما به تازگی دو بازیگر تئاتر شناخته شده نقش کامو و کازارس را به عهده گرفته و این نامه‌ها را خوانده‌اند.

ایزابل آجانی، بازیگر شناخته شدن تئاتر فرانسوی
ایزابل آجانی، بازیگر شناخته شدن تئاتر فرانسوی vogue.fr

"ایزابل آجانی" هنرمند شناخته شده تئاتر و "لامبر ویلسون" صدای خود را به این دو شخصیت تاریخ هنر و ادبیات داده اند تا بار دیگر به این نامه ها جان ببخشند.

او که تجربه اجرای نمایش‌های شناخته شده‌ای را دارد، این بار  تلاش کرده تا همه آنچه روی صحنه اجرا می‌کند را فقط از طریق صدا به نامه های ماریا کازارس ببخشد.

ایزابل آجانی درباره دلیل این کار خود و تاثیر این نامه ها می گوید: "خواندن این نامه ها سبب شد به قدرت عشق پی ببرم. مسلما ماریا کازارس اگر عاشق کامو نمی شد هرگز چنین نامه هایی را نمی توانست بنویسد. قلمی که او در این نامه ها دارد، انگار از آن او نیست. از آن گذشته ترسی که او از افتادن این عشق به دام روزمرگی دارد، سبب شده که تلاش کند در نامه های خود هر روز به این عشق طراوت ببخشد و آن را نو کند. "

به گفته او چیزی که در این نامه ها او را متحیر کرد، « سبک» نوشتن این نامه ها بود. قلم آلبر کامو که شناخته شده بوده، اما سبک نوشتاری ماریا کازارس حیرت‌برانگیز است. وقتی طی شش سال هر روز درباره عشق بنویسید، حتی اگر اهل نوشتن هم نباشید، احتمالا شما را عاشق این کار می کند. این چیزی است که به نظر می رسد در طی این نامه نوشتن ها برای ماریا کازارس رخ داده است.

آلبر کامو همچنان که گفته شد نه تنها متاهل بوده و دو فرزند داشته، بلکه عشق های دیگری هم گهگاه به سراغش می آمده است. ایزابل آجانی درباره اینکه هنگام خواندن این نامه ها آیا حس کرده که آن کسی که در این رابطه چیزی را از دست داده یا به معنایی بازنده بوده، فقط ماریا کازارس بوده؟ چنین می گوید: وقتی این نامه ها را می خواندم، یاد نمایشنامه صدای انسانی از ژان کوکتو افتادم. همزمان صدای ماریا کازارس را می شنیدم که از نگرانی ها و شک هایش برای مردی می گوید که دوستش دارد، مردی که پاسخگوی همه این ترس ها نیست. سکوت آلبرکامو درباره زندگی شخصی اش، درباره همسرش، فرزندانش، سکوتی است که در آن انتظار ماریا کازیارس گم می شود. هرچند او هرگز از کامو در این زمینه انتقادی نمی کند. درباره این رابطه نمی توان از سود و زیان، از بدست آوردن و از دست دادن سخن گفت، ماریا کازارس هیچ از دست نمی دهد، و برای همین هم مرگ زودهنگام کامو او را به این نتیجه می رساند که زندگی بدون کامو، بدون غیبت هایش و بدون سکوتش دیگر معنایی ندارد. غیبت به عدم حضور تبدیل می شود و این بزرگترین چیزی است که ماریا کازارس در این رابطه از دست می دهد.

به عقیده ایزابل آجانی، این نامه ها بیش از آنکه نامه های یک نویسنده و فیلسوف بزرگ و یک هنرپیشه باشد، برای ما از عشق می گوید.  

دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید

اخبار جهان را با بارگیری اَپ ار.اف.ای دنبال کنید

همرسانی :
این صفحه یافته نشد

صفحۀ مورد توجۀ شما یافته نشد.