"سارا دورقی" هنرمند پیروز صحنه نمایش "استاند آپ"

"سارا دورقی"، خبرنگار ایرانی‌تباری که از سال‌ها پیش برای چندین رسانه کار می‌کرده و هم اکنون به تهیه رپرتاژهای فرهنگی برنامه بامدادی شبکه دوم تلویزیون فرانسه سرگرم است، بر صحنه تآتری بسیار زیبا به نام "کمدی د بلوار" در پاریس، به اجرای یک نمایش تک نفره و یا "استاند آپ" به نام "من صف عوض می کنم" می‌پردازد که با استقبال بسیاری روبرو شده است.

پیروزی"سارا دورقی" از این دید مهم است که کمتر خبرنگار و یا شخصیت تلویزیونی از این گونه نمایش‌ها موفق بیرون می آید؛ دیگر این که، در یک زمینه بیشتر مردانه که یک ایرانی دیگر "کیرون" هم در آن پیروز بوده، جای خوبی برای خود باز می کند.

یکی از نکات مهم نمایش "سارا دورقی" طنز بسیار زیاد و نگاه واقع بینانه‌اش به پیرامون خود، انسان‌ها و برخورد آنها با زندگی است. طبیعتأ ایرانیان و فرانسویان در مرکز این نمایش قرار می گیرند و در آینه‌ای که سارا دورقی به دستشان می‌دهد، واکنش‌ها و یا ایرادهای خود را می بینند. معضل جابجائی و تطبیق خود با فرهنگ کشور میزبان که کنه این نمایش را تشکیل می دهد بسیار به روز است چرا که این روزها در فرانسه بحث سلب ملیت، خارجی‌ستیزی ، تروریسم، خارجی تبارهای مسلمان و نیز رسیدن پناهجویان به اروپا، بسیار داغ شده است .

این زن جوان بسیار فعال که 42 سال دارد و ایران را درده سالگی ترک کرده، به اصرار "ایزابل نانتی" کارگردان تآتر و هنرپیشه، برای حضور در صحنه دوره‌هائی را در مدرسه "فلوران" گذرانده که به گونه‌ای "آکتور استودیوی" فرانسه به شمار می‌آید.

08:57

گفتگو با سارا دورقی

در این نمایش که تا روز 25 مارس ادامه خواهد داشت، "سارا دورقی" به مسائل انسان‌های جا به‌جا شده، ملیت و تلاش برای یافتن جائی در کشور میزبان، می پردازد و از موسیقی و رقص ایرانی هم بهره خوبی می گیرد. از او پرسیدم او که شغلش خبرنگاری است چگونه از تآتر سر در آورده است؟

گفتنی است که "سارا دورقی" چند فیلم مستند از سفرش به ایران را زیر عنوان "ایران در قلب" برای کانال "آرته" تهیه کرد که در آغاز ماه ژانویه در این تلویزیون به نمایش در آمدند.
در این مستند ها، او به عادت همیشگی خود، به سادگی و با واقع بینی به پیرامونش نگاه می کند و بیننده را در خاطراتش که بخش‌هائی از آن به خاطرات خود بیننده پیوند می خورد، سهیم می کند.

هفته فرهنگی ایران در پاریس

بازگشت ایران به صحنه بین‌الملل که همراه شد با سفر حسن روحانی، رئیس جمهوری اسلامی ایران به ایتالیا و فرانسه، به جز برقراری مناسبات اقتصادی و امضای قراردادهای بزرگ، جلوه‌های دیگر هم پیدا کرد که از جمله آن برگزاری هفته فرهنگی ایران در پاریس است که با گشایش نمایشگاهی از صنایع دستی این کشور، از روز 27 ژانویه، در محل شهرداری بسیار زیبای محله چهارم پاریس، آغاز گردید.

در مراسم رسمی گشایش، "مسعود سلطانی فر" معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی ایران، "کریستف ژیرار" شهردار این محله و معاون پیشین شهردار پاریس، "جمال کامیاب" رئیس مرکز فرهنگی ایران در پاریس وهمچنین دو هنرمند- "رضاکیا ئیان" هنرپیشه سینما و "داریوش طلائی" نوازنده تار و سه تار، سخنانی گفتند و در پایان داریوش طلائی قطعه‌ای با سه‌تار نواخت.

در سخنان خود، معاون رئیس جمهوری، به وفور آثار باستانی در ایران چند و چون ثبت آنها در دفتر میراث فرهنگی یونسکو، فرصت‌های گسترده در زمینه صنایع دستی و تلاش‌هائی که برای کاربری بهتر آنها انجام خواهد گرفت، اشاره کرد. "کریستف ژیرار" با هوشمندی، سیاست‌مداری و طنز، از اختلافات فرهنگی و لزوم احترام متقابل به ویژگی‌های هر کشور و هر فرد سخن گفت.

"رضا کیائیان"، در آغاز، از دیرکرد مقام ایرانی خرده گرفت [که او نیز مقصرِ این دیرکرد را "فرانسوا هولاند" رئیس جمهوری فرانسه دانست]، و گفت در نظر داشته مطلبی پیرامون آینده سینمای ایران بگوید اما با دیدن مراسم، تصمیم گرفته به کوتاهی اشاره‌ای به درخشش، امکانات و کاستی‌های این سینما از جمله از نظر پخش و بازاریابی بکند.  "داریوش طلائی" نیز به نوبه خود بر جوششی که رضا کیائیان به آنها در زمینه‌های هنری اشاره کرده بود، در زمینه موسیقی تأکید ورزید.

به هررو نمایشگاه صنایع دستی در شهرداری پاریس، طی این مدت امکان دیدن کارهائی را می‌دهد که مدت‌ها در جستجویش بودیم. کیفیت آثار بسیار بالاست و پاره‌ای از آنها حکایت از آمیختن مدرنیسم با سبک‌های کهن را دارند .

در روز جمعه، کنسرتی در همین محل شهرداری پاریس با نوازندگی تار "کیوان ساکت" و خوانندگی "وحید تاج" برگزار می‌شود.

نمایشگاه عکسی زیر عنوان "میراث ناملموس ایران" از روز 30 ژانویه در محل "مرکز فرهنگی ایران"، آغاز به کار می‌کند و سپس نوبت سینمای ایران می‌رسد.

کار نمایش این فیلم‌ها که در فستیوال فجر شرکت داشته‌اند، در روز 31 ژانویه با فیلم "من"، ساخته "سهیل بیرقی" در سینمای "بالزاک" در محله هشتم پاریس آغاز می‌شود و سپس فیلم‌های "ماهی و گربه" ساخته "شهرام مکری" که در شماری از فستیوال‌ها مورد توجه قرار گرفت، "رخ دیوانه" ساخته "عبدالحسن داودی"، "در دنیای تو ساعت چند است" ساخته "صفی یزدانیان"، "آخرین روزهای زمستان" ساخته "محمدحسین مهدویان" و همچنین "خانه‌ای در خیابان چهل‌ویکم" ساخته "حمیدرضا قربانی"، در "کلوب اتوآل" به نمایش درمی‌آیند.

مانیا اکبری و فیلم "چهارشنبه ١٩اردیبهشت" در فستیوال سینماهای آسیا

در حالی که فستیوال برلن با شرکت شماری از ایرانیان در راه است، فستیوال "سینماهای آسیا" ی شهر "وزول" در شرق فرانسه ، برای بیست‌ودومین بار، از روز 3 فوریه کار خود را آغاز می کند و در روز 10 فوریه به پایان می‌رسد.

ما همه ساله درباره این فستیوال که سینمای آسیا را به اهالی شهری کوچک در شرق فرانسه شناسانده و کم کم نامی در میان فستیوال‌ها وبه ویژه در آسیا برای خود پیدا کرده و بسیاری برای شرکت در آن راهی طولانی را می پیمایند، صحبت کرده‌ایم.

امسال باز هم به فستیوالی سر‌می‌زنیم که همه ساله جای خاصی را به سینمای ایران و هنرمندان ایرانی داده است. اما امسال تنها 3 فیلم در 3 بخش و یک عضو هیأت داوری ایرانی دارد که "مانیا اکبری" کارگردان و هنرمند ایرانی است.

فیلم "چهارشنبه ١٩اردیبهشت" ساخته "وحید جلیل‌وند"، در بخش مسابقه‌ای فستیوال قرار دارد.
در بخش "بین شرق و غرب"، فیلم "صیغه" ساخته "رضا سرکانیان" گنجانده شده و در بخش "فیلم‌های مستند"، فیلم جالبی به نام "یک موزیسین فرانسوی در دربار شاه" ساخته "مهران پورمندان" دیده می‌شود که در این فیلم ماجرای رسیدن "ژان-باتیست لومر" موزیسین ارتشی فرانسوی به دربار ایران در سال 1868 به منظور سازمان دهی آموزش موسیقی نوازندگان ارکستر سلطنتی، به کمک تصاویر آرشیوی بیان می شود.
افزون بر ساختن "سرود ملی ایران"، ما به نقش "لومر" در روابط اقتصادی و سیاسی میان دو کشور پی می بریم.

باید بگویم، نظر به این که امسال سال کشور کره جنوبی در فرانسه است، این فستیوال بخش بزرگی را زیر عنوان "کره: ادبیات و سینما" به نقش ادبیات در این کشور و به ویژه بازگشت به آن در سینمای کره در زمان اشغال این کشور توسط ژاپن و فرار از اجبار ساختن فیلم‌های تبلیغاتی برای دشمن و همچنین "استادان فراموش‌شده سینمای تایلند" اختصاص داده است.

در کنار آن مرور بر آثار "اران ریکلیس" کارگردان اسرائیلی انجام خواهد گرفت که از او فیلم‌های بسیار خوبی چون "باغ لیمو" و "نامزد سوری" را دیده‌ایم.

گفتنی است که فستیوال "سینماهای آسیا" که به همت یک زوج علاقمند به سینما، "مارتین و ژان مارک تروآن"، در شهر کوچکی به نام "وزول"، در غرب فرانسه، پا گرفته، در آغاز به ابتکار "کلوب علاقمندان به سینما" و به شکلی محدود کار خود را آغاز کرد. امروز این "سینه کلوب" به فستیوالی تبدیل شده که همه کارگردانان سرشناس را به سوی خود می‌کشاند؛ از جمله آنان "هوسیاسین" کارگران تایوانی، "جعفر پناهی" و "ماساهیرو کوبایاشی" ژاپنی و "استانلی کوان" چینی هستند. البته نباید حضور "هیرو کازو کوره ایدا" کارگردان مهم ژاپنی را فراموش کرد.

به گفته "مارتین تروآن" رئیس فستیوال، این فستیوال برای مردم شهر "وزول" موقعیتی شد تا بیشتر و بیشتر به سوی سینمائی بیایند که چندان نمی‌شناختند، با فرهنگ‌های دیگر آشنا شوند و آنها را بپذیرند.

"مارتین تروآن" همچنین در پیوند با علاقمندی این فستیوال به ایرانیان می گوید: «این درست است که ایرانی کشوری است دارای سینما اما در عین حال برای ما جای خاصی به نسبت دیگر کشورهای آسیائی در این جشنواره دارد؛ بدون منکر این شدن که سینمای ایران سینمای قابل توجهی است، باید اعتراف کنم که این علاقه خاص ما هیچ توضیح منطقی ندارد.»
این فستیوال همه ساله جای خاصی را به سینمای ایران و هنرمندان ایرانی داده است. از جمله بزرگداشتی بود که در سال 2005 از "عزت‌الله انتظامی" هنرپیشه بزرگ ایرانی انجام گرفت.

امسال ریاست هیأت داوران این فستیوال را "ایم سانگ سو" کارگردان بنام کره‌ای برعهده دارد و همانگونه که گفته شد، یکی از اعضای آن "مانیا اکبری" کارگردان و هنرمند ایرانی است.

"بانکسی" هنرمند متعهد باز هم ماجرا ساز شد

"بانکسی"، هنرمند بنام "استریت آرت" (هنر خیابانی) ، بار دیگر با اثری که بر روی دیوار روبروی سفارت فرانسه در لندن کشید، خبر ساز شد.

در این اثر او "کوزت"، دختر بی پناه وگریان رمان "بینوایان" اثر "ویکتور هوگو" را همراه با سه رنگ پرچم فرانسه، در هاله‌ای از گاز اشک‌آوری نشان می دهد که جلو پایش انداخته شده است. منظور "بانکسی" از این طرح سرنوشت پناهجویانی است که در بندر "کاله" در فرانسه، در شرایطی بسیار نامناسب به سر می برند.
"بانکسی" این طرح را از این نظر برگزیده که داستان "بینوایان"، از راه کمدی موزیکالی به همین نام، در ذهن بسیاری از انگلیس‌ها حضور دارد و برایشان ملموس است.

حال برای این که این تصویر دیده شود، این هنرمند بی‌چهره انگلیسی، یک ویدئوی 7 دقیقه‌ای نیز درست کرده که در روز 5 ژانویه در میان پناهجویان گرفته شده است.
"بانکسی" که تا کنون عکسش را کسی ندیده و همه کارهای خود را پنهانی انجام می دهد، این بار نیز شهرداری "کاله" را غافلگیر کرد. نظر به ارزش کارهای این هنرمند، صاحب مکان تصمیم گرفت برای پاسداری از آن رویش را بپوشانند.

http://culturebox.francetvinfo.fr/tendances/street-art/calais-banksy-critique-la-france-dans-une-nouvelle-oeuvre-234149

گفتنی است که پیش‌تر "بانکسی" سه آخرین اثر خود را به همین پناهجویان "کاله" اختصاص داده بود که در شرایطی بسیار بد زندگی می کنند و با سخت تر شدن کنترل ها، گاه نیز برای رسیدن به سرزمین موعود یعنی انگلستان، جان خود را از دست می دهند.