"سارا دورقی" هنرمند پیروز صحنه نمایش "استند آپ" نمایش خود را از سر گرفت

در برنامه راه ابریشم همراه با "سارا دورقی"، هنرمند با استعداد و پیروز صحنه "استند آپ"، با ویژگیهای ایرانیان و فرانسویان آشنا می شویم که نمایشش "من صف عوض می کنم" پس از تئاتر "کمدی دُ بلوار"، بار دیگر در تئاتر "لوسرنر" در پاریس از سر گرفته شده است.

"سارا دورقی"، خبرنگار ایرانی تباری که از سالها پیش برای چندین رسانه کار می کرده و هم اکنون به تهیه رپرتاژهای فرهنگی برای برنامه بامدادی شبکه دوم تلویزیون فرانسه سرگرم است، پیش تر نمایش تک نفره اش، "من صف عوض می کنم" را در صحنه تئاتری بسیار زیبا به نام "کمدی دُ بلوار" در پاریس ارائه کرده بود . استقبال بسیار خوب از آن نمایش و پس آن توسط شماری از رسانه های معتبر، سبب شد که نمایش آن در تئاتر "لوسرنر" از سر گرفته شود. هم اکنون آفیش های بزرگی از تصویر "سارا دورقی" در ستون های بزرگ تبلیغاتی پاریس دیده می شود.
پیروزی"سارا دورقی" از این دید مهم است که کمتر خبرنگار و یا شخصیت تلویزیونی از این گونه نمایش ها موفق بیرون می آید. دیگر این که در یک زمینه بیشتر مردانه، که یک ایرانی دیگر "کیرون" هم در آن پیروز بوده، جای خوبی برای خود باز می کند.

یکی از نکات مهم نمایش "سارا دورقی" طنز بسیار زیاد و نگاه واقع بینانه اش به پیرامون خود، انسانها و برخورد آنها با زندگی است. طبیعتأ ایرانیان و فرانسویان در مرکز این نمایش قرار می گیرند و در آن آینه ای که سارا دوراقی به دستشان می دهد، واکنش ها و یا ایرادهای خود را می بینند. معضل جابجائی و تطبیق خود با فرهنگ کشور میزبان که کنه این نمایش را تشکیل می دهد بسیار به روز است چرا که این روزها در فرانسه بحث سلب ملیت، خارجی ستیزی، تروریسم خارجی تبارهای مسلمان و نیز رسیدن پناهجویان به اروپا بسیار داغ شده است

.

این زن جوان بسیار فعال که 42 سال دارد و ایران را درده سالگی ترک کرده، به اصرار "ایزابل نانتی"، کارگردان تئاتر و هنرپیشه، برای حضور در صحنه، دوره هائی را در مدرسه "فلوران" گذرانده که به گونه ای "آکتور استودیوی" فرانسه به شمار می آید.

در این نمایش که تا روز 27 اوت ادامه خواهد داشت، "سارا دورقی" به مسائل انسان های جا به جا شده، ملیت و تلاش برای یافتن جائی در کشور میزبان می پردازد و از موسیقی و رقص ایرانی هم بهره خوبی می گیرد.

گفتنی است که "سارا دورقی" چند فیلم مستند از سفرش به ایران را زیر عنوان "ایران در قلب" برای کانال "آرته" تهیه کرد که در آغاز ماه ژانویه در این تلویزیون به نمایش در آمدند.

10:03

گفتگو با سارا دورقی

در این مستندها، او به عادت همیشگی خود، به سادگی و با واقع بینی به پیرامونش نگاه می کند و بیننده را در خاطراتش، که بخش هائی از آن به خاطرات خود بیننده پیوند می خورد، سهیم می کند.

در گفتگو با "سارا دورقی"، پیش از این که از او بپرسم چگونه شد که پایش به تئاتر گشوده شد از او خواستم بگوید چگونه شد که نمایش "من صف عوض می کنم" دوباره در تئاتر "لوسرنر" برنامه ریزی شد واز این که تصویر بزرگش بر ستون های پاریس قرار گرفته چه احساسی دارد ؟

73 امین موسترای ونیز و ایرانیان

از روز 31 اوت تا 10، فستیوال فیلم ونیز یا "موسترا"، یکی از کهن ترین فستیوال های فیلم جهان برگزار می شود.
در بخش مسابقه ای اصلی موسترا امسال سینمای آمریکا، با 6 فیلم، از جای خوبی برخوردار است . از جمله در میان کارگردانان حاضر، نام "ترنس مالیک"، را می بینیم که پس از سالها سکوت، یعنی بین سالهای 1978 تا 1998، طی چند سال اخیر بسیار بارور شده تقریبا همه ساله یک فیلم ارائه می دارد. او که همواره با زیبائی تصاویر و شاعرانه بودن نگاهش نظر علاقمندان سینما را جلب کرده بود، به تکرار و کمی هذیان مذهبی دچار شده که به کیفیت فیلم های آخرش صدمه وارد ساخته است و از این رو، پس از "درخت زندگی" افت چشمگیری در فیلم هایش دیده می شود.

امسال او با فیلم "سفر زمان : سفر زندگی" در بخش مسابقه ای شرکت دارد که یک مستند است.

نام "ویم وندرز"، کارگردان آلمانی هم با فیلم "روزهای زیبای آرانخوئز" دیده می شود. "آندره ی کنشالفسکی"، فیلم "بهشت" را ارائه می دارد و "امیر کوستاریچا"، کارگردان بوسنیائی با فیلم "راه شیری"، با شرکت "مونیکا بلوچی" نظر شماری را به فستیوال جلب خواهد کرد.

امسال در بخش سینمای کلاسیک ونیز، فیلم "شبهای زاینده رود"، ساخته محسن مخملباف در سال 1990 و فیلم مستند" آب و شکر"، ساخته "فریبرز کامکاری" از ایتالیا دیده می شود.
فيلم شبهاى زاينده رود اثر محسن مخملباف كه در سال ١٩٩٠ در ايران ساخته شد، سرانجام پس از ٢٦ سال سانسور توسط جمهورى اسلامى ايران، در موسترای ونیز به نمايش در مى آيد.

فيلم "شبهاى زاينده رود" كه به هنگام نمايشش در جشنواره فجر با صف هاى طولانى شبانه روزى تماشاچيان مورد استقبال قرار گرفته بود، مورد یورش مطبوعات و نهادهاى حكومتى ايران قرار گرفت.

فيلم پیش و پس از جشنواره به قیچی سانسور سپرده شد و ٣٧ دقيقه از آن (معادل يك سوم فيلم) بریده شد، اما باز هم فيلم سانسور شده تهديدى عليه اهداف انقلاب به شمار آمد و براى هميشه ممنوع شد. نگاتيو آن نیز توسط وزارت ارشاد توقيف گردید.

امسال، به گفته حانه فیلم مخملباف، پس از ٢٦ سال، باقي مانده نگاتيو از دست سانسور نجات داده شد و كپى فيلم به جشنواره ونيز رسيده است

داستان فيلم شبهاى زاينده رود سه دوره از زندگى مردم ايران را در بر می گیرد: دوره پیش از انقلاب، زمان انقلاب و پس از انقلاب. فيلم نگاهى دارد به ريشه هاى استبداد پیگیر در ايران.

آلبرتو باربرا رييس جشنواره ونيز در كنفرانس مطبوعاتى خود اعلام كرد كه بخش "ونيز كلاسيك" امسال با فيلم "شبهاى زاينده رود"، اثر محسن مخملباف، گشایش می یابد.

گفتنی است که از روز 12 تا 21 اوت هم " مرور بر آثار محسن مخملباف در سینمای انیستیتوی هنرهای معاصر لندن انجام خواهد گرفت. "

در اين مرور بر آثار، فيلم هاى نون و گلدون، سلام سينما، نوبت عاشقى، باغبان و پرزيدنت به نمايش در مى آيد. همچنین فيلم بابا فیلم دارد ساخته حسن صلح جو درباره مدرسه فيلم مخملباف این فیلم ها را همراهی می کند.

در روز 12 اوت، پس از نمايش فيلم نون و گلدون، محسن مخملباف براى پرسش و پاسخ با تماشاچيان درباره فيلم حضور خواهد يافت.

بازگردیم یه بخش "ونیز کلاسیک " که در آن همچنین فیلم بی نظیر "عطر زن"، ساخته "دینو ریزی" و نیز " استاکر"، ساخته "اندره ی تارکوفسکی" گنجانده شده اند.

در بخش هفته منتقدین فیلم "طبل"، ساخته کیوان کریمی، کارگردان ایرانی گنجانده شده و در بخش "افق ها"، فیلم "مالاریا"، ساخته پرویز شهبازی به چشم می خورد. بیش از 30 فیلمی که در این بخش گنجانده شده اند، همگی از گویش سینمائی ویژه ای برخوردارند. فیلم "مالاریا" داستان دختری را به تصویر می کشد که همراه با دوست پسرش وقت خود را با یک گروه موزیسین دوره گرد در تهران می گذارند. او سپس پدر و برادرانش را گول می زند و به آنها می گوید که ربوده شده است و آنها باید برای ازادی اش غرامت بپردازند.

فیلم "طبل" که سیاه وسفید است ماجرای وکیلی را روایت می کند که با دریافت یک بسته زندگی اش از این رو به آن رو می شود.

فیلم "سییرا نوادا" بر خلاف نامش در بخارست می گذرد و اکنون در سینماهاست

فیلم رومانیائی "سییرا نوادا"، ساخته "کریستی پو ئیو"، کارگردان اهل رومانی، پس از شرکت در بخش مسابقه ای اصلی 69 امین فستیوال کن، در سینما ها به نمایش در آمد.

"کریستی پو ئیو" که درسال 2005، با فیلم "مرگ دانته لازارسکو"، جایزه بخش نوعی نگاه فستیوال کن را ربود و راهی را برای سینمای پرباری گشود که به ربودن نخل طلا برای هم میهنش " کریستیان مونجو" برای فیلم "چهار ماه، سه هفته و دوروز" انجامید، بار دیگر در سال 2010 با فیلم "اورورآ" به بخش نوعی نگاه بازگشت و در فیلم دسته جمعی "پل های سارایو"، در سال 2014 سهم گرفت.

امسال او با فیلم "سییرا نوادا"، که بر خلاف نامش در بخارست می گذرد، به بخش مسابقه ای فستیوال پا گذاشت.
این فیلم که از درام های خانوادگی و ناگفته ها سخن می گوید، ورژن بسیار طولانی (2:53) و رمانیائی "فستن" (میهمانی)، فیلم تکان دهنده ی "توماس وینتربرگ"، کارگردان کانادائی را به یاد می آورد. اما در "فستن" "جسد" خاطره های تلخ از گور بیرون کشیده می شد، در حالی که در "سییرا نوادا"، گر چه کارگردان بازهم روان اعضای خانواده ای را می کاود اما آنها را در برابر جنازه پدر قرار می دهد . نظر به کوچک بودن فضای خانه، طبیعتأ غلیان احساسات سرخورده و فراموش شده، کمی سرگیجه می آورد و درازایش پاره ای را خسته می کند. اما با این حال کشش دارد.

فیلم "سییرا نوادا" در راستای دلمشغولی های "کریستی پوئیو" قرار می گیرد که همواره در فیلمهایش، همراه با درام های اجتماعی، فاصله ناچیز میان مرگ و زندگی را نشان می دهد، همانگونه که در فیلم "مرگ دانته لازارسکو" نشان داد. در این فیلم کارگردان پیرمردی را نشان می داد که در حال مرگ است و او را از این بیمارستان به آن بیمارستان منتقل می کنند بدون این که حال وی برای کسی مهم باشد. و سرانجام جان می سپارد. فیلمی که در آن وضع سیستم بهداشتی رومانی به خوبی زیر ذره بین قرار داده می شود.

"کریستی پوئیو" در "سییرا نوادا" بار دیگر به تشریح واقعیتی می پردازد که با مرگ در تماس است اما اعضای خانواده از کنارش می گذرند و هر کدام معضل خود را پیش چشم دارد. حتا کشیش هم از راه نمی رسد تا همه خانواده بتوانند سرانجام شکم گرسنه خود را با خوراک مراسم پر کنند و به سوگواری بپردازند.

او شهر بخارست، شهری که محل گذار است و در آن هرکس به امتیاز خود فکر می کند را موازی با آپارتمان و اعضای خانواده سوگوار به کار می گیرد که هر کدام از اعضایش به فکر خویش است. بحث های جذاب میان نسل گذشته (هوادار کمونیسم) و نسل نو که نمی خواهد حتا نام کمونیسم را بشنود حکایت از حضور این پرسش گری در کشورهای بلوک کمونیسم پیشین و اختلاف میان نسل ها می کند.

"کریستی پوئیو" برای نشان دادن جو تنش خانوادگی، فیلم خود را در یک آپارتمان بزرگ 100 متری بخارست، که برای اکیپ فیلم بسیار کوچک است، ساخته تا بهتر این جو و همچنین صداهای محیط اطراف را ارائه دارد.
سرانجام "کریستی پوئیو" همه رفت آمدها و قطعه های پازل نا همگون خود را (که تمامی ناپذیر به نظر می آیند) به پایان می رساند و با نشان دادن هرج ومرج و جهنم شهر، این احساس را به وجود می آورد که شخصیت ها جدال میان خود و آغوش خانواده را به آن جهنم ترجیح می دهند.

با ترن ایران در کانال " آرته" همسفر شوید

"بلیط ترن برای..." نام یک سری رپرتاژی است که شبکه ارته به کشورهای گوناگون احتصاص داده در آن ما را سوار بر قطار به گوشه وکنار چندان دیده نشده شماری کشورمی برد.
بلیط ترن برای ایران" در روز دوشنبه 15 اوت در ساعت 18.30 از این شبکه پخش حواهد شد.

قطار سراسری ایران که بین سالهای 1927 و 1939 به دستور رضا شاه ساخته شد، مسافتی برابر با 1394 کیلومتر را می پیماید و خیلج فارس را به دریای خزر وصل می کند. این ترن در مسیر خود از روی 4700 پل و درون 224 تونل می گذرد. سفر از خرمشهر اغاز می شود و پس از توقفی کوتاه در شوشتر، که به عنوان میراث فرهنگی جهان ثبت شده، به سوی کوههای زاگرس با منظره ای چذاب رهسپار می گردد. در قم ترن سریع تر، تازه خریداری شده و پر آسایشی مسافران را به تهران می رساند. پس از تهران، قطاری مسافران را به سوی کوههای البرز، ساری و در پایان به بندر ترکمن در ساحل دریای خزر می رساند. خودداری مسافران از پاسخ دادن به تهیه کننده گزارش و تلنگر های کوچک به نقاط گردشگری در میان راه، که از مساجد فراتر نمی روند، دید چندان گسترده ای از مردم کشور و سبک زندگی آنان نمی دهد. اما مطلب تهیه کننده رپرتاژ روایت می کندف با دادن اطلاعاتی در مورد تاریخ صد ساله این خط آهن جبران می کند.