فراخوان صد روشنفکر فرانسوی علیه "جدایی خواهی اسلامی"

فیگارو که به عنوان روزنامۀ راست محافظه‌کار شناخته می‌شود، در مقدمه تأکید می‌کند که امضاکنندگان فراخوان به جناح‌ها و جریان‌های فکری گوناگون تعلق دارند. از پیر نورا مورخ برجستۀ فرانسوی گرفته تا برنارد کوشنر وزیر پیشین امور خارجه و پژوهشگرانی چون ویدا عظیمی که حقوقدان و پژوهشگر مرکز ملی تحقیقات علمی فرانسه است و یا نویسندگانی چون یان کِفِلِک و بوعلام صنصال، نویسندۀ الجزایری فرانسه‌زبان که در کتاب‌هایش چهرۀ سیاهی از اسلامگرایی ترسیم کرده، در میان امضاکنندگان حضور دارند

حرف اصلی آنها اینست که اسلام‌گرایی در فرانسه، آزادی را تهدید می‌کند. آنان می‌گویند "اسلام‌گرایی توتالیتر (تمامیت‌خواه) می‌خواهد به هر طریق پیشروی کند" و در این راه، اسلام‌گرایان خود را به عنوان "قربانیان عدم تساهل" نشان می‌دهند و تأکید می‌کنند که خود در جامعه قربانی تبعیض‌اند.

امضاکنندگان فراخوان این نوع جبهه‌گیری‌ها را خطرناک و مضر می‌دانند و می‌نویسند که از نظر پیروان این مکتب،  مسلمانان در فرانسه تحقیر می‌شوند و بنابراین بهتر است که جدا و بریده از جامعۀ فرانسوی زندگی کنند. زنان هم با توسل به حجاب در مقابل مردان از خود حفاظت خواهند کرد و به این ترتیب فعال‌تر و پویاتر خواهند بود. به طور خلاصه این نوع اسلام‌گرایی، مسلمانان را "تحت سلطه" می‌داند و می‌گوید که برای بهتر زیستن باید از "سلطه‌گر" جدا شد. نتیجۀ عملی، "جدایی خواهی" اجتماعی و انزوای گروهی و قومی است. نویسندگان فراخوان نسبت به این خطر بزرگ هشدار می‌دهند و آن را نوعی "آپارتاید" جدید می‌خوانند و می‌گویند این جدایی‌خواهان حتی مسلمانانی را که با آنها موافق نیستند، از خود می‌رانند.

در پایان، امضا‌کنندگان فراخوان می‌نویسند: "ما خواهان زیستن در دنیایی هستیم که انسان‌ها از نزدیکی به یکدیگر ترس نداشته باشند، ما خواهان زیستن در دنیایی هستیم که در آن هیچ دین و مذهبی قانون‌گذار نباشد".

فیگارو در سرمقالۀ خود، در تأیید حرف امضاکنندگان، می‌نویسد سه اصل مهم در این متن گوشزد شده است: آزادی عقیده و دین، آزادی زنان و بالاخره لائیسیته.

فیگارو می‌نویسد که دو سال پیش یک نظرسنجی نشان داد که ٢٨درصد مسلمانان فرانسوی خود را به عقاید اسلام‌گرایان نزدیک می‌دانند. ژیل کِپِل اسلام شناس فرانسوی می‌گوید در میان این افراد مکتبی رواج یافته که از تلاقی سلفی‌گری و تفکر اخوان‌المسلمین شکل گرفته است. فیگارو همچنین می‌نویسد که امروزه مجموعۀ بسیار بزرگی از انجمن‌ها و گروه‌ها با سوءاستفاده از قوانین موجود و به بهانۀ مبارزه با "مظلومیت اقلیت‌ها"، رفتاری تفرقه‌انگیز و طلبکارانه پیش گرفته‌اند و دشمنی با بخش دیگری از جامعه را ترویج می‌کنند.