فرانسه: بندر "کاله" ، سرزمین باندهای تبهکار قاچاقچی انسان

 این بخش از نیروهای پلیس تنها در شهر "کاله" در شمال فرانسه، درست در ساحل دریای "مانش" که فرانسه را به انگلستان وصل می کند، لااقل ماهی یک شبکه از تبهکاران قاچاقچی انسان را بدام می اندازند و دستگیر و بازداشت می‌کنند.

غم انگیز است ولی باید باور کرد. هر باند تبهکاری که به دام می افتد بلافاصله باند جدیدی از قاچاقچیان انسان جای آنها را پر می کند. "جای" آنها یعنی محدوده ای که باندها آنرا حوزه انحصاری فعالیت خود می دانند و با چنگ و دندان در برابر رقبای تبهکار خود از آن محافظت می کنند و مقر حکمرانی آنها محسوب می شود.
این "سرزمین های تحت کنترل قاچاقچیان"، پارکینگ های پرت افتاده و کوچکی در اطراف شهر "کاله" هستند که در اتوبان، محل رفت و آمد کامیون‌ها ساخته شده اند تا رانندگان خسته این ماشین های غول پیکر را در خود جای دهند و به آنان ساعاتی از استراحت و خواب ارزانی دارند.
زمانی که رانندگان این کامیون ها در خوابند، فعالیت قاچاقچیان آغاز میگردد. با تلفن مشتری‌های خود را فرامی خوانند تا به مقر فرماندهی آنان بیایند و در درون کامیون "جاسازی " شوند. خیلی معلوم نیست که کامیون دارها با این قاچاقچیان چه روابط پنهانی دارند؟ آنها با دستگیری هر پناهجو توسط پلیس مرزی انگلستان همواره ادعا کرده اند که از وجود پناهجو در کامیون خود بی‌خبر بوده اند.

یک گروه اخیراً دستگیر شده از آلبانی‌ها ، به پلیس اعتراف کرده اند که در لیست مطالبات آنها جاسازی شدن در درون کامیون 9 هزار یورو و نشستن در کنار راننده 10 هزار یورو برای هر پناهجو هزینه دارد. باید گفت که هر گروه "نرخ"‌های خاص خود را به پناهجویان عرضه می کند. همچنین بد نیست بدانید که این نرخ‌ها تنوع فراوانی دارند و معمولاً مهاجران فقیر کشورهای آفریقائی با قاچاقچیان محلی بر سر قیمت‌های بسیار کمتری، مثلاً حدود500 یورو برای تمام مسیر، به توافق می رسند.

در تنها شش ماه اول از سال 2015، نوزده شبکه قاچاقچی مورد شناسائی قرار گرفته و متلاشی شده اند. در حالیکه در تمام سال 2014 تنها 6 شبکه از قاچاقچیان کشف و منهدم شده بودند.
ناکامی پناهجویان در استفاده از قطار زیر دریائی پاریس - لندن، که تنها در چند ماه اول سال جاری 37,000 مسافر غیرقانونی در آن دستگیر و اخراج شده اند، به کار قاچاقچیان انسان رونق خاصی بخشیده و اشتهای سیری‌ناپذیر آنان را هرچه بیشتر تحریک کرده است.
میلیون ها یورو، ثروت باد آورده ای است که باندهای قاچاقچی بجیب می زنند. تحقیقات پلیس نشان می دهد که تنها یک گروه شش نفره از قاچاقچیان آلبانیائی – فرانسوی با عبور دادن 150 آلبانیائی از دریای "مانش" و رساندن آنها به انگلستان، به ثروتی معادل یک و نیم ملیون یورو دست یافته است.

پلیس برای متلاشی کردن این گروه ماه‌ها تحقیق کرده و به رفت و آمد و محل زندگی آنها و نیز "مقر فرماندهی"شان پی برده است. مشکل این جاست که این باندهای قاچاقچی هیچگاه پول نقد پیش خودشان نگاه نمی‌دارند. پول‌ها بلافاصله، بسته به ملیت قاچاقچی ها، به آلبانی یا کردستان و یا افغانستان فرستاده می شود؛ یا این که پول ها در آغاز سفر از پناهجو گرفته می شود. نوع رایج تر اینکه پناهجو پول را در پایان سفر، پس از این که به سلامت به مقصد رسید می پردازد. در نتیجه، هنگام بازرسی از منازل این افراد معمولاً مدرک مهمی بدست پلیس نمی افتد. برای مثال همین گروه 6 نفره، در بازجوئی‌ها بکلی منکر فعالیت‌های خود شده اند و یکی از آنها از بازجوی خود می پرسد، اگر به این چیزهائی که درباره من می گوئید اطمینان دارید، پس چرا می خواهید من هم تأیید کنم؟ من حرفی نخواهم زد.

اتهامی که پلیس به آنها می زند «کمک به ورود و اقامت غیرقانونی خارجیان توسط باندهای سازمان یافته» است.
البته کم نیستند تبهکارانی که پس از بازداشت دست به اعتراف می زنند. این اعترافات نشان می دهد که فعالیتشان کاملاً سازمان‌یافته و عمدتاً بین المللی است.

کسانی برای مذاکره به سراغ کامیون‌داران می روند تا در صورت تمایل به همکاری، میزان دستمزد آنها و نوع همکاریشان را تعیین کنند. مسئولان مالی، در کشور محل زندگی مهاجران و یا در انگلستان، پول ها را جمع می کنند. قاچاق چیان هم کارشان رفتن به سراغ پناهجویان و جا دادن آنها در داخل کامیون و فرستادنشان به انگلستان است.
سود آوری این اقدامات چنان زیاد است که پلیس فرانسه مدعی است فعالیتش برای متلاشی کردن این باندهای سازمان‌یافته  تبهکار بین‌المللی، پایان نیافتنی است.باندهای قاچاقچی مرزهای ملیتی مشخصی ندارند.

پلیس فرانسه در تحقیقاتش متوجه شده است که شبکه های قاچاقچی از ملیت‌های مختلف تشکیل شده اند. پاکستانی‌ها، افغان‌ها، عراقی‌ها، ویتنامی‌ها و چینی‌ها از جمله کسانی هستند که به تشکیل این باندهای قاچاق انسان روی آورده اند و در جنگل‌های "کاله" بدنبال طعمه میگردند.
دیده شده است که کسانی از میان پناهجویان هم که قدرت مالی پرداخت پول به قاچاقچیان را ندارند، خود به قاچاقچی تبدیل می شوند و پس از مدتی "کار آموزی" به یکی از شبکه‌ها می پیوندند. آلبانیائی ها معمولاً ترجیح می دهند داوطلبان مهاجرت را بجای فرستادن در جنگل "کاله" به هتل بفرستند. این هتل ها در عمل مهاجران را مخفی نگاه می دارد و از دید کنجکاوان پنهان می کند.

قیمت‌های این قاچاقچیان بستگی به «خدماتی» دارد که در اختیار مهاجران می گذارند. برخی از قاچاقچیان، هزینه کامل سفر خانواده های متشکل از مادر و فرزند را به انگلستان بر عهده میگیرند بشرط آنکه آنها پناهجوئی را در صندوق عقب اتومبیل خود پنهان کنند؛ این روش بطور عمده با موفقیت نیز همراه است.
با این حال ملاک اصلی تعیین قیمت به ملیت و کشور مهاجر بستگی دارد. برای مثال اتیوپی ها که حدود یک چهارم پناهجویان را تشکیل می دهند و از همه فقیر ترند، «تنها» 500 یورو برای رسیدن به انگلستان می پردازند. عراقی ها بین 900 تا 1500 یورو، آلبانیائی ها، سوریه ای‌ها و هندی‌ها بین 6,000 هزار تا 8,000 هزار یورو.

و سرانجام یکی دیگر از معیارهای تعیین قیمت قاچاق انسان به معروفیت قاچاقچیان در روش های حرفه ای و کاردانی آنها مربوط است. شبکه های چینی و ویتنامی قاچاق انسان، از نظر کاردانی شهرت خوبی دارند. آنها امنیت و راحتی سفر را تضمین می کنند و با سازماندهی پیشرفته‌ای پول را تنها در صورت موفقیت انجام مأموریت خود در مقصد دریافت می کنند. به این ترتیب یک مهاجرت راحت و امن تا 20,000 یورو خرج برمیدارد.

فحشا و خشونت جنسی، حاشیه ی سیاه مهاجرت غیر قانونی
در جنگل‌های "کاله"، رفتارهای پنهانی و غیرقانونی تنها به مهاجرت‌های قاچاقی محدود نمی شود. خشونت جنسی و فحشا نیز از عوارض این پدیده محسوب می شوند.
در حالیکه هم اکنون تعداد پناهجویان مستقر در جنگل کاله را مقامات محلی تا 6,000 نفر برآورد می کنند، برخی سازمان‌های خیریه که در میان پناهجویان پتو و لباس گرم و غذا تقسیم می کنند، زیرلبی از نگرانی خود نسبت به برخی محله های اطراف جنگل حرف می زنند که محل استقرار اریتره ای ها و اتیوپی‌هاست.

"ژولیا پاسکوال" و "ماتیو سوک" دو روزنامه نگاری که برای نشریه "لوموند" گزارش تهیه کرده اند، از قول برخی داوطلبان فعالیت های انساندوستانه به برخی «شواهد» اشاره می کنند که از وجود فحشا در جنگل خبر می دهد.
البته در چادرهای مستقر شده در جنگل‌های حاشیه شهر "کاله" تنها تعداد کمی زن و دختر زندگی می کنند. در شهر "کاله"، مرکزی برای نگاهداری زنان و کودکان در نظر گرفته شده که البته ظرفیت زیادی ندارد و همواره در لیست انتظار آن حدود 50  نفر اسم نویسی کرده اند.

گزارشگران "لوموند" از پنج دختر آفریقائی می نویسند که در چادری در قلب جنگل زندگی می کنند و از «خطر» زندگی در جنگل حرف می زنند. چرا که کسانی گاهی بسراغشان می آیند و خواهان کامگیری می شوند. آنها می گویند با کسی رابطه جنسی ندارند چرا که از نظر بهداشتی و فقدان وسائل ضروری نظافت شخصی در مضیقه کامل هستند.
با این حال یکی از پزشکان بدون مرز به خبرنگاران "لوموند" گفته است که گاهی شاهد آنست که زنان مستقر در مرکز نگاهداری زنان در شهر "کال"ه شب ها آرایش کرده از خوابگاه خارج می شوند. او می گوید ما مدتی است که نگران وجود پدیده فحشای اجباری برای برخی از این زنان هستیم، چرا که گروهی از آنها همراه مردانی براه مهاجرت افتاده اند که از وجود زنان همچون وسیله ای بقصد پرداخت هزینه سفر بهره میگیرند.