"مجموعه ریشه دوم" اثر غزال، "ایران هم دور و هم نزدیک" در جشنواره ای در "فروم دز ایماژ"، تندیس "رودن" و معبد آناهیتا موضوعات برنامه امشب را تشکیل می دهند.
"مجموعه ریشه دوم" یا جزر از چه حکایت می کند ؟
به تازگی در نمایشگاهی به نام "نیوه-کارزون" در پاریس، چند اثر تازه از "غزال"، هنرمند ویدئو کار، نقاش و طراح
پرفورمانس زیر عنوان "مجموعه ریشه دوم" یا جزر به نمایش گذاشته شد.
در این نمایشگاه باز هم ما همان دلمشغولی های این هنرمند را دیدیم که مسائل اجتماعی، جهانی، انسانی وریشه گسستگی را در بر می گیرند.
اما غزال تاکنون این دغدغه ها را با طنز نشان داده بود، در حالی که در تصاویر این نمایشگاه چندان طنزی دیده نمی شود.
این تصاویر تشکیل شده بودند از کره خاکی و تصویر ویدئوئی که "چاله سیاه" نام دارد و آنها را همراهی می کند. این تصویر ویدوئی یک تابلوی سیاه بزرگی را نشان می دهد که شخصی آن را پنج بار و هر بار به شکلی دیگر می کشد. اما پس از پرشدن، همه این خطوط، که نخستین آنها را چوب خط تشکیل می دهد، در چاله سیاه بلعیده می شوند.
در نقشه های کره زمین، بخش خاکی آنها کاملأ سیاه است و بخش آبها و اقیانوس ها سفید و گاه هم کمی آلوده نشان داده می شود.
در نخستین برداشت می توان تصور کرد که منظور هنرمند این بوده که تمامی جهان را سیاهی درگرفته؛ سیاهی از راه فساد، پول ، سیاست و محیط زیست. که این ها به گونه ای با یکدیگر در پیوند هستند.
گفتگو با غزال
از غزال پرسیدم برداشت خود وی چه بوده است ؟
"وضعیت جهان... و سینما"- "ایران هم دور و هم نزدیک"
از روز 18 تا 27 نوامبر، برای هشتمین بار رخدادی که "وضعیت جهان... و سینما" نام گرفته، در "فروم دز ایماژ" پاریس برگزار می گردد.
این رخداد، که هدفش برقراری گفتگو میان ژئو پولتیک جهانی و سینماست، تلاش می کند از ورای تصاویر مارا از آنچه که در آن سوی مرزهایمان می گذرد آگاه کند.
برای این هشتیمن برگزاری، این رخداد یا جشنواره، حدود 50 فیلم را برای بخش هائی چون "پیش نمایش"، "مروربر آثار"، بخش های موضوعی برگزیده و در کنار آن برنامه بحث وگفتگو با شرکت حدود 30 میهمان برپا می کند.
یکی از میهمانان مهم این رخداد، خانم "کریستین توبیرا"، وزیر پیشین دادگستری فرانسه است که نه تنها چهره سیاسی ویژه ای در فرانسه به شمار می آید، که به دلیل استعفایش به علت نبود هم فکری با رئیس جمهوری و نخست وزیر، مورد تحسین قرار گرفت، بلکه از فرهنگ بالائی برخوردار است و سخنور برجسته ای هم به شمار می آید. او نقش مادر خواندگی این جشنواره رابر عهده دارد.
شخصیت دیگر میهمان، "کریستیان مون جو"، کار گردان بنام رومانیائی وبرنده نخل طلای سال 2007 برای فیلم تکان دهنده "چهار ماه، سه هفته، 2 روز" است که همه فیلم هایش و از جمله "دیپلم متوسطه" که در آخرین فستیوال کن نشان داده شد، به نمایش در می آیند.
د
ر برنامه ای که "ایران هم دور و هم نزدیک" نام گرفته، این جشنواره بخش بزرگی را به فیلم های کارگردانان موج تازه سینمای ایران اختصاص داده است. کارگردانانی که جرأت کرده اند کد های رایج را بشکنند و ژانر ها و میراث های گذشته را با هم در آمیزند. در میان13 فیلم برگزیده می توان از فیلم های "من عصبانی نیستم" و "لانتوری"، سا خته رضا درمیشیان، "ماهی و گربه"، ساخته "شهرام مکری، "مالاریا"، ساخته پرویز شهبازی و "قصه ها"، ساخته رخشان بنی اعتماد یاد کرد. رضا درمیشیان و شهرام مکری برای نمایش فیلمشان و پرسش و پاسخ با تماشاگران در جشنواره حضور خواهند داشت.
طی دو روز، 20 و 25 نوامبر، عبداله کیائی، خطاط ایرانی، کارگاه خطاطی فارسی بر گزار می کند.
و در روز 20 نوامبر ، برنامه ای زیر عنوان "گفتگو- چه برای ایران در خاورمیانه باید در نظر گرفت" و در روز 25 نوامبر، میز گردی با موضوع : "سینمای ایران، درون و بیرون" برگزار می گردد که گرداننده آن بامشاد پور والی، پژوهشگر در سینما خواهد بود.
گفتگو با بامشاد پوروالی
از بامشاد پوروالی پرسیدم منظورش از برگزیدن این عنوان، یعنی "سینمای ایران، درون و بیرون" چه بوده است ؟
http://www.forumdesimages.fr/les-programmes/un-etat-du-monde-et- du-cinema-2016
"درِ دوزخ" در موزه "رودن"
برای نخستین بار، تندیس بسیار بزرگ "درِ دوزخ"، یکی از تندیس های مهم "اوگوست رودن"، تندیس گر بنام فرانسوی، موضوع نمایشگاهی در موزه هم نام او "رودن" قرار می گیرد.
این نمایشگاه البته پیش تر در مکان های دیگر برگزار شده بود اما در محل اصلی خود آن چنین کاری انجام نگرفته بود.
از این رو 170 اثر واز جمله 60 طرحی که تا کنون نشان داده نشده و حدود 30 تندیس، تا روز 22 ژانویه به نمایش گذاشته می شود.
این نمایشگاه که در آن نظم زمانی به کار گرفته شده، هدفش نشان دادن تحول این اثر بسیار پیچیده است.
در واقع، در سال 1880، "اگوست رودن" سفارشی برای ساختن درگاهی برای موزه هنرهای تزئینی که می رفت، با الهام از ساختمانی در لندن ساخته شود که امروز به موزه "ویکتوریا و آلبرت" تبدیل شده، دریافت می کند.
"رودن" که در آن هنگام 40 ساله بود و می خواست پس از گذراندن چندین سال در بلژیک بار دیگر خود را مطرح کند، کار بر روی این طرح را آغاز کرد.
سفارش کننده، موضوع"کمدی الهی" دانته را برای تندیس گر تعیین کرده بود. اما "رودن"، نخستین بخش شعر "دوزخ" را برگزید و در آن برداشت های خود از مجموعه اشعار "گل های رنج" اثر "بودلر" را نیز گنجاند.
در آغاز "رودن" بیشتر به ساختار اثر توجه داشت و از نقش برجسته هائی استفاده می کرد که در دوران رنسانس به کار گرفته می شد. اما خیلی زود از آن دست برداشت و ساختاری ازاد برگزید و از فیگورهائی که از آن جدا می شد استفاده کرد.
این "در" سپس به گنجینه اشکالی تبدیل شد که هنرمند در سراسر دوران آفرینش هنری اش از آنها استفاده کرد. از جمله آنها "متفکر" است که در مرکز سنگ سر دّر نصب شده بود و در واقع اشاره ای بود به خود "دانته" در حال اندیشیدن به اثرش.
تندیس "بوسه" به شکل کاملأ مستقیم از داستان "پائولو مالاتستا" و "فرانچسکا دا ریمینی" الهام گرفته شده بود که یکی از بخش های بسیار معروف "کمدی الهی" است.
سپس کم کم تأثیر "بودلر" شاعر بر او بیشتر شد و بنابراین "دوزخ حس ها" جای دوزخ خیالی را گرفت و اشکال جنبه فریبنده تر و حسی تر به خود گرفتند.
در سال 1886، "رودن" تندیس هائی را به نمایش گذاشت که حاصل تجربیاتش از اشکال به کار گرفته شده در"در دوزخ" بودند. او پاره ای از اشکال را با اشکال و یا مواد دیگر در آمیخت . برنز ویا مرمر را به کار برد. گاه آنها را کوچک ترو بزرگ تر ومی کرد.
این کار 20 سال به درازا انجامید و تنها در سال 1900 بود که به مناسبت برگزاری "نمایشگاه بین المللی" او طرح گچی "در دوزخ" را در ورژن بسیار ساده اش به مردم نشان داد .
نسخه دیگری از این طرح باز هم از گچ، اما همراه با شکل های بسیار، در دوران پایان زندگی هنرمند، ساخته شد.
پس از مرگ وی، هشت نمونه از تندیس گچی بزرگ، در برنز ریخته شد و چهار تا با موم ساخته شد که این چهار تندیس بین سالهای 1977 و 2015 ناپدید شدند.
دیدن این اثر وبه بهانه آن دیدار از موزه-خانه "رودن، می تواند یکی از سرگرمی های پربار و دلچسب باشد.
پاکسازی محوطه ی تاریخی معبد آناهیتا توسط مردم
ما تا کنون بیشتر به شنیدن خبرهای بد از وضع بناهای تاریخی، ویرانی خانه های قدیمی و هویت زدگی از بسیاری از بافت های شهری در ایران عادت داشتیم، اما خوشبختانه گاه خبرهای خوشی هم از راه می رسند و کمی انسان را امیدوار می کنند.
یکی از آنها خبر ی است که بر مبنای آن شماری از مردم کنکاور، به شکل خود جوش، به محوطه معبد آناهیتا رفتند و به پاکسازی این مکان با ارزش تاریخی در روز 14 نوامبر (24 آبان) پرداختند. این کار آنان شماری ازاعضای شورای شهر، دانشگاه آزاد، کانون پرورش فکری و دفتر نماینده مجلس را هم به محوطه ی معبد آناهیتا کشاند که ظاهرأ نمی خواستند از این قافله عقب بمانند..
رییس اداره میراث فرهنگی و گردشگری شهرستان کنگاور، سیاوش شهبازی، در پی این حرکت، از آغاز کار ساماندهی و پژوهش در خصوص وضعیت کنونی معبد آناهیتا تا یک ماه آینده خبر داد.
گفتنی است که معبد چند هزار ساله آناهیتا، خدا زن ایرانی، در سه چهار دهه گذشته گرفتار بی توجهی و ویرانی بوده است.
بنای معروف به معبد آناهیتا در مرکز شهر کنگاور و بر سر راه همدان به کرمانشاه واقع شده است. این بنا بر روی یک تپه طبیعی با حداکثر ارتفاع 32 متر نسبت به سطح زمین های اطراف ساخته شده است.
آناهیتا، ایزدبانو یا زن- خدا ی آبهای روان، زیبایی، فراوانی و برکت، یادگاری است از دوران پیش از آیین زرتشت و دوران مادر تباری. اما نفوذ این ایزدبانو تا دورانهای بعد و به ویژه دوران ساسانی برجای مانده است .
توجه مردمان با فرهنگ کنگاور به این محوطه، اکنون این امیدرا به وجود می آورده که شاید بتوان از ویرانی های بیشتر این مکان تاریخی و زیبا جلوگیری کرد.
شهرستان کنگاور با جمعیتی افزون بر 85 هزار نفر در 94 کیلومتری شرق کرمانشاه واقع شده است.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید