لوموند: رویکرد ترامپ در باره ایران، باعث نگرانی در محافل محافظه کاران تندرو آمریکا شده است

لوموند می نویسد: به طور رسمی هیچ چیزی تغییر نکرده است. کمپین فشار حداکثری واشینگتن کماکان سر جایش قرار دارد و گزینه رسمی آمریکا علیه ایران برای مجبور کردن این کشور به میز مذاکره و وادار کردن ایران به پذیرش توافقی جدید در زمینه هسته‌ای که محدودیت‌های بیشتری را نسبت به توافق سال ۲۰١۵ایجاد می کند، پابرجاست. همچنین در ظاهر امر استراتژی آمریکا برای تغییر رفتار منطقه‌ای ایران و محدود کردن برنامه موشک‌های بالستیک ایران در جای خود قرار دارند. در همین حال، استیون منوچین، وزیر خزانه‌داری آمریکا روز پنجشنبه ١۲ سپتامبر ضمن تأیید استراتژی فشار حداکثری آمریکا علیه ایران در باره دیدار احتمالی دونالد ترامپ با همتای ایرانی‌اش، حسن روحانی گفت این موضوع فعلاً در دستور کار نیست. این در حالی است که مجمع عمومی سالانه سازمان ملل متحد تا دو هفته دیگر در نیویورک آغاز می شود و رؤسای جمهوری آمریکا و ایران، هر دو، در آنجا حضور دارند.

لوموند می‌نویسد دونالد ترامپ در فاصله کمی بیش از یکسال به انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در جستجوی یک موفقیت در سیاست خارجی است. موفقیتی که بتواند به انتخاب مجدد وی کمک کند. در این راه، او دیدار با حسن روحانی، رئیس جمهوری اسلامی ایران را بر أساس میانجیگری فرانسه رد نمی کند. در همان حال، امانوئل ماکرون رئیس جمهوری فرانسه تلاش می کند برای تنش زدایی بین ایران و آمریکا موافقت دونالد ترامپ برای ایجاد یک خط اعتباری ١۵ میلیارد دلاری برای فروش نفت ایران را کسب کند.

لوموند می‌نویسد: اخراج جان بولتون، مشاور امنیت ملی کاخ سفید گروه های سرسخت مخالف ایران را از یک امتیاز مهم در دولت آمریکا محروم کرده است. در همین حال، دیگر مقام های مهم در سیاست خارجی آمریکا که بر ادامه تحریم های آمریکا علیه ایران نظارت دارند، مایک پمپئو و استیوین منوچین، با رویکرد احتمالی ترامپ مخالف نمی کنند. آنان همواره تلاش کرده اند تا مواضع خود را با موضع دونالد ترامپ همساز و هماهنگ نمایند. در چنین شرایطی، اگر دونالد ترامپ رویکرد مذاکره با ایران را برگزیده باشد، آنان بدون هیچگونه مخالفتی از این رویکرد تبعیت خواهند کرد.

لوموند می نویسد دونالد ترامپ دائماً این ادعا را تکرار می کند که از زمان ورودش به کاخ سفید، ایران تغییر کرده است. ترامپ تلاش می کند این تغییر را به عنوان امتیاز در کارنامه سیاست خارجی خود بگذارد.
او روز چهارشنبه گفت اگر بتوانیم به یک توافق برسیم، خیلی عالی است. ترامپ بر این باور است که می تواند با ایران مذاکره کند، هر چند این روزها می گوید که می داند که ایرانی ها خواستار مذاکره با او هستند. او همچنین کاهش تحریم ها را برای رسیدن به چنین هدفی رد نکرده است.

در همین حال، به طرز شگفت‌آوری می‌بینیم که دونالد ترامپ در این روزهای به شرایط متعددی که پیش‌تر مایک پمپئو برای برداشتن تحریم‌ها اعلام کرده بود، اشاره نمی کند. ترامپ فقط بر برنامه هسته ای و غنی‌سازی ایران تأکید می کند و می گوید ما هیچ چیز دیگری از ایران نمی خواهیم. فقط نمی خواهیم که آنها سلاح هسته داشته باشند.

لوموند می نویسد: اینگونه موضع گیری‌های ترامپ در باره محدود کردن خواست‌های آمریکا و تحرکات و هیجانات ترامپ برای دیدار و مذاکره با مقامات عالی رتبه ایرانی، موجب نگرانی های شدید در محافل محافظه کار واشنگتن ، آنانی که خواهان شدت عمل بیشتردر ارتباط با ایران هستند، شده است. در این رابطه، روز ۶ سپتامبر در جریان یک کنفرانس در مؤسسه هودسون، یک اتاق فکر محافظه کار، سناتور تگزاس، تد کروز گفت: آروز می کنم و دعا می کنم که استیون منوچین در راهی نرود که "نویل چامبرلین"* رفته است. کنایه تد کروز به توافق مونیخ است که رویکرد آلمان را برای آغاز جنگ دوم تسهیل کرد.*

مارک دوبویز، مدیر اجرایی اتاق فکر معروف آمریکایی دفاع از دموکراسی‌ها که از مخالفان سرسخت توافق اتمی سال ۲۰١۵ ایران است که هرگونه وقفه‌ای در اجرای فشار حداکثری آمریکا علیه ایران اشتباه بسیار بزرگی خواهد بود. او به خط اعتباری ١۵ میلیارد دلاری فرانسه برای ایران اشاره کرده و گفته قبول چنین پیشنهادی به معنی توافق اوباما ۲ خواهد بود. او می گوید اوباما برای مذاکره با ایران عجله کرد، در حالی که در آن زمان اقتصاد ایران به نفس نفس افتاده بود. توافق ۲۰١۵ اکسیژن جدیدی بود برای رژیم اسلامی ایران و همانطور که دیدیم رژیم سلامی هیچ تغییری در رفتار منطقه‌ای خود نداد.
مارک دوبویز به مقامات کنونی آمریکا توصیه می‌کند که هرگز نباید این موضوع را به ایرانی ها نشان دهیم که ما برای مذاکره عجله داریم.

لوموند می نویسد در ایران، محافظه کاران و اصلاح‌طلبان، هر دو از برکناری جان بولتون، فوکون کاخ سفید خوشحال شدند و آن را به فال نیک گرفتند.
در تهران بولتون چهره‌ای آشنا بوده است، در زمان ریاست جمهوری جورج بوش پسر، او چهره سخت آمریکا در قبال ایران را نشان می داد. او بوده که همواره از تغییر رژیم اسلامی سخن گفته و اعلام کرده برای این تغییر اگر لازم باشد، باید گزینه جنگ را بکار برد. ایرانی‌ها روابط تنگاتگ بولتن باسازمان مجاهدین خلق را که پیش‌تر از سوی واشنگتن به عنوان سازمان تروریستی شناخته شده را هیچگاه فراموش نکرده‌اند.
اما برکناری بولتون چه پیامی را به ایران می‌دهد و ایران باید چگونه واکنش نشان دهد؟ حسن روحانی روز چهارشنبه اعلام کردکه برکناری بولتون کافی نیست و دولت آمریکا را دعوت کرد که نه تنها افراد جنگ طلب را از اطراف خود دور کند، بلکه باید در سیاست فشار حداکثری خود علیه ایران تجدید نظر کند.

لوموند به نقل از "آریان طباطبایی" یک متخصص ایران در"راند کورپریشون"، یک اتاق فکر وابسته به ارتش آمریکا می نویسد: «استراتژی ایران ایجاد جدایی بین مواضع دونالد ترامپ با جان بولتون بوده است. تهران شاید برکناری او را یک موفقیت محسوب کند، که راه را برای جمهوری اسلامی برای موفقیت های دیگر باز می کند و در همان حال، نظام اسلامی را ترغیب می کند برای اتخاذ موفقیت‌ های دیگر فشار خود را در رابطه با آمریکا افزایش دهد. رویکردی که می تواند مخاطره درگیری نظامی بین ایران و آمریکا را افزایش دهد».

در همین حال، علی واعظ از «گروه بین‌المللی بحران» می گوید: «ایران و آمریکا واقعاً یک فرصت تاریخی را برای دور شدن از تنش‌ها و هدایت به سوی میز مذاکره دارند. اما این موضوع ایجاب می کند که واشنگتن این موضوع را بداند که تهران هیچگاه با تهدید یک اسلحه بر روی شقیقه اش به سوی میز مذاکره نخواهد آمد و ایران این موضوع را بدرستی می داند که هزینه سیاسی یک عکس یادگاری گرفتن با دونالد ترامپ به مراتب کمتر از هزینه اقتصادی تحریم های گسترده ای است که بر گرده او سنگینی می کند».
علی واعظ همچنین می‌گوید که «میانجیگری فرانسه احتمالاً آخرین فرصت برای کاهش تنش ها بین دو کشور پیش از آغاز تقویم انتخابات در آمریکا و ایران است. دورانی که موانع کلیدی بر سر راه دیپلماسی ایجاد خواهد شد».

روزنامهفیگارو گزارشی را درباره عواقب فاجعه‌بار اقتصادی و اجتماعی یک بِرِکسیت بدون توافق منتشر کرده است. ۹ نماینده محافظه کار پارلمان بریتانیا که مخالف یک بِرِکسیت بدون توافق هستند، این گزارش رسمی را منتشر کرده‌اند و بوریس جانسون، نخست وزیر بریتانیا ناچاراً به انتشار آن تن در داده است. این گزارش یک سناریو فاجعه‌انگیز را از نظر اقتصادی، اجتماعی و نظم عمومی برای بریتانیا ترسیم می‌کند و انتشار آن ضربه سخت دیگری برای بوریس جانسون است.

روزنامه لیبراسیون گزارش بسیار جالبی را به وضعیت الجزایر و جنبش اجتماعی در این کشور اختصاص داده است. در حالی که امروز مردم الجزایر برای سی‌امین جمعه پیاپی برای رسیدن به خواست‌های سیاسی، اجتماعی و اقتصاد خود در شهرهای بزرگ این کشور راه پیمایی می کنند، این موضوع آشکار می شود که این جنبش در ایجاد تغییرات وسیع سیاسی، اجتماعی و اقتصادی در الجزایر ناتوان است و اهرم‌های قدرت کماکان در دست ارتش، نیروهای امنیتی و سیاستمداران جبهه آزادیبخش ملی این کشور است.

*  نخست‌وزیر بریتانیا"نویل چمبرلین"، امید داشت که سیاست تسلیم و مسالمت جویی در برابر هیتلر جواب داده و از شروع جنگی دوباره در اروپا جلوگیری شود.

* توافقنامه مونیخ، توافقی بین آلمان نازی و ایتالیا، فرانسه و بریتانیا بود. بر اساس توافقنامه مونیخ که با هدف جلوگیری از بروز جنگ جهانی دوم امضا شد، کشورهای بریتانیا، فرانسه، ایتالیا و آلمان در سپتامبر سال ۱۹۳۸ توافق کردند که نواحی آلمانی‌نشین سودت در کشور چکسلوواکی، ضمیمه خاک آلمان نازی شود.
در پی امضای این قرارداد، چکسلواکی که از لحاظ نظامی هم پیمان فرانسه و بریتانیا بود از سوی این کشورها تحت فشار قرار گرفت تا تسلیم فشار هیتلر شده و نواحی سودت را به آلمان تسلیم کند. در مقابل هیتلر ضمانت داد که هیچ خواسته ارضی دیگری نداشته باشد.

در ۱۰ اکتبر ۱۹۳۸، ارتش آلمان وارد چکسلواکی شد و نواحی سودت را اشغال کرد. در پی این اقدام، کشورهای لهستان و مجارستان به تشویق هیتلر نیز بخش‌های دیگری از چکسلواکی را تسخیر کردند. پس از مدتی، آلمان به نواحی سودت اکتفا نکرده و ابتدا تمام جمهوری چک و سپس اسلواکی را اشغال کرد و به این ترتیب، اقدامات زیاده طلبانه هیتلر باعث بی آبرویی سیاست بریتانیا و خصوصاً نخست‌وزیر این کشور، نویل چمبرلین شد.