نمایشگاهی از گزارشات مردم ایران از حوادث پس از انتخابات

هر ایرانی یک رسانه

همزمان با سالروز جهانی آزادی مطبوعات، برای اولین بار نمایشگاهی برای معرفی و قدردانی از گزارشگران غیر حرفه ای در پاریس برگزار می شود.

این نمایشگاه که از فردا کار خود را آغاز می کند، فیلم ها و تصاویری را انعکاس می دهد که هزاران ایرانی از طریق آن رویداد مهم خبری کشورشان را به نحو گسترده ای پوشش دادند.

لیبراسیون، در دو صفحه بزرگ و با چاپ عکس هائی از حوادث پس از انتخابات ریاست جمهوری در ایران به معرفی مقولۀ "شهروند – خبرنگار" می پردازد و ضمن گفتگو با چند تن از ایرانیانی که در پاریس زندگی می کنند، حرکت اعتراضی مردم را در ایران دنبال می کند و توضیح می دهد که چگونه در غیاب امکانات رسمی خبری، مردم خود به "رسانه" تبدیل شدند. "لیلا" که البته نامی مستعار است، دور از وطن در ناباوری کامل از نتیجه اعلام شده انتخابات، گریسته است. او، لحظه به لحظه فیلم های آماتور را بر روی اینترنت دنبال کرده است و همراه با فیلمبردار و مردمی که پیرامون او بوده اند در این صحنه ها حضور یافته و در تمام هیجان ها، ترس ها و اضطراب هایشان شریک شده است.

خبرنگار لیبراسیون از طریق "لیلا" هواداران جنبش اعتراضی ایران را در پاریس بعنوان جریان "روبان سبزها" به خواننده می شناساند و فلسفۀ انتخاب این رنگ را توضیح می دهد. وی در ادامه از حمایت هنرمندان، سینماگران، عکاسان، آرشیتکت ها و روزنامه نگاران ایرانی و غیر ایرانی می نویسد و تذکر می دهد که ایرانیانی که در تدارک این نمایشگاه فعال بوده اند به دو دلیل مایل نیستند نامشان آورده شود. علاوه بر دلایل امنیتی، این تصمیم برای احترام به هزاران فیلمبرداریگرفته شده که نامی بر روی آثارشان نیست.

هنرمندان شناخته شده فرانسوی، کریستیان بولتانسکی Christian Boltanski و آنت مساژه Annette Messager ازجمله شخصیت های باارزشی هستند که از نمایشگاه مذکور حمایت کرده اند.

مقاله، به صحنه کشته شدن ندا آقا سلطان اشاره دارد و آن را نشانه مشخص موفقیت روش خبر رسانی مردمی می داند.این ویدئوی دردناک که تنها 40 ثانیه طول کشید، سرنوشت و ابعادی جهانی یافت. این فیلم نیز مانند فیلم های دیگری که در نمایشگاه نشان داده می شود بدون اصلاح و بصورت اصلی آن عرضه می شود.

لیبراسیون یادآوری می کند که در فیلم های آماتور ایرانی برخلاف فیلم های حرفه ای، صدای فیلمبردار شنیده می شود و نگرانی ها، خشم و احساسات لحظۀ ثبت شده را منعکس می کند. کیفیت فیلم ها نیز مانند، نور یا زاویه فیلمبرداری یا قواعد دیگر کار حرفه ای، کلاسیک نیست. بطور مثال، بعضی از صحنه ها در تاریکی گرفته شده و با فریاد "الله اکبر" همراه است.

یکی از ویژگی های نمایشگاه نیز اطاق تاریکی است که بانگ "الله اکبر" در آن شنیده می شود.

به نوشته لیبراسیون، بیرون ساختمان نمایشگاه با پرچم سبز رنگی پوشیده شده و عابران می توانند صدای تظاهرکنندگان را در بیرون ساختمان بشنوند.

یادآوری می شود که نمایشگاه تصویر و صدای "روبان سبز" از پنجم تا شانزدهم ماه مه در شماره 59 خیابان ریولی در منطقه یکم پاریس برگزار می شود.ورود برای همه آزاد است. ( rubanvert.org ) این نمایشگاه به زندانیان سیاسی ایران و سینماگر زندانی جعفر پناهی هدیه شده است.

رئیس جمهوری ایران در نیو یورک

حضوررئیس جمهوری ایران در نیو یورک سبب شده است که بار دیگر زور آزمائی ایران با آمریکا در روزنامه ها مطرح شود.

فرستاده ویژه لوموند از نیو یورک می نویسد، محمود احمدی نژاد در سخنان خود آمریکا را در معرض اتهام قرار داده است. وی، این کشور را به انحصار تولید انرژی هسته ای و دو گانگی و تبعیض در برخورد با مسئله اتمی کشورهای مختلف متهم می کند. به نظر لوموند، ایران در بیان این مواضع نگاهی نیز به کشورهای جنوب دارد که به این موضوع حساسیت دارند. این موضوع بصورتی دیگر در فیگارو مطرح شده است. "آدل اسمیت" درفیگارو با اشاره به اقدام آمریکا در کاهش تسلیحات اتمی خود می نویسد، آمریکا می خواهد به خود نقش مثبت بدهد و ایران را در نقش منفی نگه دارد، اما تعدادی از کشورها بصورت غیر رسمی با مواضع ایران بخصوص در مقابل اسرائیل، همراهند.

لیبراسیون با استناد به نظر کاخ سفید، سخنان احمدی نژاد را قابل پیش بینی عنوان می کند و آن را ناشی از انزوای ایران می داند.

اظهارات خانم کلینتون و پاسخ تند و تهدید آمیز او به ایران نیز در لوموند، لیبراسیون و فیگارو منعکس شده است.

"ایزابل لسر"، تحلیلگر فیگارو، با اشاره به حساسیت روابط هند و پاکستان و موضع مصردر مخالفت با تجهیز اسرائیل به بمب اتمی و طرح "خاورمیانه غیر اتمی"، ایران را تنها مشکل موجود نمی بیند. او به این مطلب اشاره دارد که آمریکا مایل بود تکلیف ایران را تا قبل از این کنفرانس روشن کند، اما خودداری چین و تردید روسیه ، باعث شد که ماجرا آنچنان که آمریکا می خواست پیش نرود و احمدی نژاد در این نشست حضور پیدا کند.

 تحلیلگر فیگارو به یادآوری موضع فرانسه می پردازد و می نویسد که اعتبار کنفرانس خلع سلاح اتمی از نظر فرانسه بیش از هرچیز به حل مشکل اتمی ایران بستگی دارد. وی این سؤال را مطرح می کند که چگونه می توان کشوری مثل ایران را که یکی از امضاءکنندگان قرارداد است مجبور کرد تا به تعهدات خود عمل کند؟