ژوزف کِسِل: از آرژانتین تا افغانستان، سفر به دنیای یک نویسنده که به سفر عشق می‌ورزید

هفته نامه اوبس مقاله ای در باره ژوزف کِسِل نویسنده و خبرنگار فرانسوی و رابطه وی با سفر نوشته است. این نویسنده فرانسوی تبار متولد آرژانتین به سفر و آشنایی نزدیک با فرهنگ‌های متفاوت علاقه

داشت. تشنگی سفر و آشنایی با مردمان دور دست باعث شد تا او سفرهایی به آسیای مرکزی، به خصوص افغانستان بین سال‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ انجام دهد. پس از سفر افغانستان، ژوزف کِسِل رمان معروف خود «سوارکاران» (Les cavaliers) را در سال ۱۹۶۷ نوشت. در این رمان کِسِل از فرهنگ و رسوم مردم افغانستان، به ویژه در باره اسب سواری و بزکشی که در شمال افغانستان رایج است، صحبت می‌کند.

فرانسوا فورستیه روزنامه نگار اوبس به نقل از یک فیلمساز فرانسوی به نام ماری بُرونو-دُبِن می نویسد که ژوزف کِسِل سفر را دوست داشت، مجذوب ناشناخته‌های جهان بود و از نوشتن در باره شجاعت لذت می‌برد.

فرانسوا فورستیه ادامه می‌دهد که ژوزف کِسِل مردی بود از جنس آتش، پر از خاطرات قرن گذشته و تشنه طوفان‌های ‌آینده. دوست داشت به سوی مرزهای برود که همواره در حال تغییر ‌اند و نمی‌توان آن‌ها را تشخیص داد. ذهن پر تلاطم ژوزف کِسِل عاشق خدایان خیالی بود که او را به دور دست‌ها میخواندند. حتی می‌توان گفت که او مرد هزار چهره‌ای بود که در طول عمر ۸۱ ساله خود، هزاران زندگی را تجربه کرد.

فرانسوا فورستیه روزنامه نگار اوبس می‌نویسد که همه آثار ژوزف کِسِل برجسته هستند. کِسِل مردی بود از نسل قصه گویان قدیم، قلم‌ او به زیبایی و قدرت به خوشی‌ها و تراژدی‌های زندگی در صفحه کاغذ جان می‌بخشید. کِسِل به واژه‌ها عطری می‌بخشید که بویش خواننده را به دور دست‌ها می‌برد. می‌توان در داستان‌های او صدای راویی را شنید که جایی در سمرقند و یا در کوچابامبا نشسته و حماسه زندگی را دکلمه می‌کند.

ماری بُرونو-دُبِن در فیلم خود در باره این نویسنده فرانسوی پُرتره او را در نقش شغل روزنامه نگاری اش ترسیم می‌کند. او می‌گوید که زندگی برای کِسِل در واژه سفر تعریف می‌شد. سفری که در آن کِسِل کاغذ و قلم بر دست، هیچ ترسی از پا گذاشتن روی خاک ندارد و با دلی پر از روشنی به سوی ناشناخته‌ها پیش می‌رود. اوبس می‌نویسد، اگر کسی بپرسد که ژوزف کِسِل اهل کجا بود، می‌توان به این پرسش پاسخ داد اهل ناکجا ! هرچند که اگر بخواهیم یک پاسخ معمولی به این پرسش بدهیم می‌توان گفت که او یک یهودی روس تبار متولد آرژانتین بود که بیشتر عمر خود را در سفر گذرانده بود. روزنامه نگاری بود که به ادبیات و سفر عشق می‌ورزید و به همین دلیل آثار ژوزف کِسِل خواننده را به دوردست ترین نقطه‌های جهان می‌برد. کِسِل طعم ماجراجویی را چشیده بود و نمی‌توانست در یک جا بماند، همیشه در حال سفر بود و باید می‌رفت.

ژوزف کِسِل رمان «سوارکاران» را در سال ۱۹۶۷ نوشت و در سال ۱۹۷۱ فیلمی بر اساس همین رمان با بازی عمر شریف و با کارگردانی جان فرانکن‌هایمر ساخته شد. در رمان «سوارکاران»، ژوزف کِسِل افغانستان پیش از جنگ را به روایت می‌کشد. او که خود شجاعت را ستایش می‌کرد، در این رمان در باره «بزکشی» صحبت می‌کند. در میان اقوام ترک تبار افغانستان به عنوان ورزش و سرگرمی رایج است. گفته می‌شود «بزکشی» قرن‌ها پیش از مغولستان به افغانستان آورده شده و امروز نزد مردم این کشور از محبوبیت خاصی برخوردار است. نویسندگانی زیادی در باره «بزکشی» نوشته اند و حتی چندین فیلم هم در باره این ورزش فرهنگی ساخته شده است.

هفته نامه لوپوئن بیشتر صفحه‌های شماره این هفته خود را به زندگی، مرگ و کارنامه ژاک شیراک رئیس جمهوری پیشین فرانسه بود پرداخته است. ژاک شیراک که از سال ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۷ رئیس جمهوری این کشور بود، روز پنجشنبه ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۹ در سن ۸۶ سالگی از دنیا رفت.

لوپوئن می‌نویسد که ژاک شیراک یکی از اسرارآمیز ترین سیاستمداران فرانسه بود که مخالفان و طرفداران خود را داشت.

یکی از روزنامه نگاران این هفته نامه می‌پرسد: « فرانسه پس از شیراک به چه چیزی مبدل خواهد بود؟» و خود در پاسخ می‌نویسد: «به ارکستری بدون ساز».

لوپوئن در ادامه می‌نویسد که ژاک شیراک آرمان گرایی جمهوری‌خواهانه را به عنوان یک میراث با ارزش برای مردم فرانسه از خود به جا گذاشته است.