«کارل لاگرفلد» این بار با تصویر خود روزنامه‌های چاپ پاریس را پوشاند

"کارل لاگرفلد"، بنوشتۀ فیگارو روزنامۀ راست‌گرای صبح پاریس، قیصر، امپراطور و آخرین اسطورۀ مقدس مُد در جهان بود. این روزنامه که سرمقاله و ٨ صفحۀ شماره امروز خود را به وی اختصاص داده است، با اشاره به درگذشت او، روز گذشته در ٨۵ سالگی، به جایگاه یکتای وی در جهان مُد پرداخته و می نویسد: «کارل لاگرفلد با پنجاه سال حضور حرفه‌ای و آفرینش هنری و از جمله ٣٠ سال مدیریت طراحی "شانل" بازیگر بزرگ و جهت نمای بی‌چون و چرای هنر و صنعت مُد و سرشناس‌ترین طراح لباس در جهان بود.

بنوشتۀ فیگارو، او گرایش و درک مُد، حضور و جذبۀ آن را رقم زد. کارل لاگرفلد، چنانکه این روزنامه یاد می‌کند، مردی ادیب، اندیشمند، عاشق کتاب، پایه گذار چند کتابخانه، بنیانگذار و مدیر مؤسسۀ انتشاراتی کتاب‌های نفیس، عکاسی تیزبین و چیره‌دست بود و دانشی دائره‌المعارف گونه داشت. او رویدادهای جهان را هر روز با دقت و پشتکار با خواندن روزنامه‌ها دنبال می‌کرد و نسبت به آنها و روزنامه‌نگاران، بسیار سخت‌گیر بود. لاگرفلد، طراح آلمانی فرانسه دوست، که از ٦ سالگی براحتی به سه زبان سخن می‌گفت، با آفرینش‌های خود برای شانِل و فِندی چهرۀ قیّم مُد در جهان بود و لباس ستارۀ یکتای طراحی در این زمینه را خود بر تن داشت.

لیبراسیون، روزنامۀ چپ‌گرای صبح پاریس نیز همچون فیگارو، عکسِ سیاه و سفید کارل لاگرفلد را بر صفحۀ نخست خود نشانده و زیر عنوان کلی «لاگرفلد نخ زندگی را گسست و رفت»، ٩ صفحۀ ویژه را به زندگی، آثار و میراثِ این طراح برجستۀ مُد اختصاص داده و علاوه بر یادآوری توان هنری و آفرینش‌های به یاد ماندنی او، به شخص وی پرداخته و می‌نویسد: «لاگرفلد با آنکه در فرانسه و موناکو زندگی می‌کرد و به کشور خود، آلمان، علاقۀ چندانی نداشت، اما همواره آلمانی ماند و برای کسب ملیّت دیگری تلاش نکرد. او که در سال ١٩٣٣، یعنی سالِ به قدرت رسیدن هیتلر در آلمان به دنیا آمده بود، در خانواده‌ای مرفه با فرهنگ و رسوم آلمان پیش از هیتلر بزرگ شده و بی آنکه نتایج سیاسی تاریخ کشور خود در دورۀ جنگ دوم جهانی را تائید کند، تلاش برای پرده کشیدن بر آن را نمی‌پسندید.

کارل لاگرفلد، بنوشتۀ لیبراسیون، می‌گفت «نَه راست‌گراست و نَه چپ‌گرا و در تمام دورۀ حیات خود، در هیچ همه‌پرسی و رأی‌گیری و انتخاباتی شرکت نکرده بود. او، بنوشتۀ این روزنامه، در حفظ میراث "شانل" سخت کوشید و بویژه این «مِزون مُد» را به خرید کارگاه‌هائی که رو به از میان رفتن داشتند، از جمله کارگاه‌های منجوق دوزی، سوزن دوزی، پَرکاری، تورباقی و از این دست واداشت.

لوموند، روزنامۀ بزرگ عصر پاریس نیز عکس بزرگی از کارل لاگرفلد را که ٤۵ سال پیش توسط عکاس سرشناس، "هلموت نیوتون"، گرفته شده، در میانۀ صفحۀ نخست خود گذاشته است. لوموند می‌نویسد: «با مرگ کارل لاگرفلد شخصیتی که دو چهرۀ عمومی داشت از میان رفت: نخست قیصرِ نخبه‌گرای مُد و دیگر، کارل نُماد فرهنگ جهانی پاپ.
لوموند در سه صفحه به زندگی و کار کارل لاگرفلد پرداخته و جنبه‌های گوناگون آفرینش او را در طراحی لباس، عکاسی، نشرِ کتاب و مدیریت هنری بررسی کرده است.

و اما خیزش و ایستادگی رهبران سیاسی و فکری و شهروندان فرانسوی در برابر «یهود ستیزی»، همچنان که در ابتدا نوشتیم، عنوان مهم دیگر روزنامه‌های چاپ امروز پاریس است.
فیگارو عنوان نخست خود را به این موضوع اختصاص داده، به گردهمائی‌ها و راهپیمائی‌ها و مراسم دیگری که روز و شب گذشته به این منظور در سراسر فرانسه برگزار شد پرداخته و برای نشان دادن یکپارچگی کشور در برابر روند فزایندۀ اقدامات «یهودستیزانه» به حضور "نیکلا سارکوزی" رئیس جمهوری راست‌گرای پیشین، "فرانسوا هولاند" رئیس جمهوری سوسیالیست پیشین و "ادوار فیلیپ" نخست وزیر میانه‌روی کنونی، در کنار یکدیگر در میدان جمهوری (رپوبلیک) پاریس اشاره دارد.
این روزنامه می‌نویسد «همزمان، امانوئل ماکرون، رئیس جمهوری، از "کاتزنهایم"، شهری که در آن، گورستان یهودیان یک شب پیش‌تر مورد اهانت قرار گرفته و بر سنگ مزارهای آن صلیب شکستۀ نازی رسم شده بود، دیدن کرد.
وی در این شهر وعده داد که برای مبارزه با آفتِ یهودستیزی، اقدامات «قاطع» و «روشن» صورت خواهد گرفت. او گفت قوانین لازم به این منظور به تصویب خواهد رسید و خلاف کاران «مجازات» خواهند شد. امانوئل ماکرون، بنوشتۀ فیگارو، هر چند بر تشدید قوانین برای مجازات یهودستیزی تأکید کرد، اما بروشنی گفت که خواستار تدوین و تصویب قانونی برای مجازاتِ «صهیونیسم ستیزی» نیست.

"پاسکال بروکنر"، فیلسوف راست‌گرای معاصر در گفتگو با فیگارو به نقش گرایش‌های اسلامی-چپ در افکار و اعمالِ یهودستیزانه این دوران بسیار تأکید می‌کند.

لیبراسیون نیز در همین زمینه می‌پرسد، «برای متوقف ساختن کینه توزی چه باید کرد؟»
"لوران ژُفرن" مدیر لیبراسیون، در سرمقالۀ خود، گردهمائی‌های شب گذشته در سراسر فرانسه را «پرتو امیدی» در برابر فضای مملو از کینه و خشونت‌های نمادین و واقعی می‌داند. به نوشتۀ او، «همین که همۀ همگان همبستگی و حمایت خود را از شهروندان یهودی مذهب این کشور این چنین آشکارا به نمایش گذارند، سدی در برابر افکار و اعمالی است که با یهودستیزی قصد تضعیف پایه‌های دموکراسی فرانسه دارند».

لیبراسیون یادآوری می‌کند که گرایش‌ها و وابستگی‌های قومی و مذهبی، هر چند می‌توانند آزادانه به زبان آیند، اما از زمان انقلاب فرانسه در سال ١٧٨٩ به اینسو باید در برابر اصول جهانشمول اعلام شده در این دوره سر تسلیم خم کنند.

لوموند نیز در همین زمینه گزارشی از گردهمائی پاریس در میدان جمهوری (رپوبلیک) تهیه کرده و در آن به خواست شهروندان که از دولت اقدام ملموس در این زمینه می‌طلبند اشاره دارد و از سوی دیگر بر وحدت میان تقریباً کلیۀ احزاب و گروه‌های سیاسی برای مبارزه با یهودستیزی تأکید می‌کند.  زیرا "اجتماع ملی" حزب "مارین لوپن"، از شرکت در این گردهمائی بازداشته شد و مسئولیت افزایش یهودستیزی را بر دوشِ دولت انداخت که بگفتۀ او با جنبش‌های اسلام افراطی به اندازۀ کافی مبارزه نمی‌کند.