"آناهیتا قزوینی زاده" و "آنها" در فستیوال کن

در این فیلم این کارگردان جوان، گرچه می خواهد مسئله تراجنسی و یافتن هویت جنسی جوانان را از ورای "جی" شخصیت متعلق به یک خانواده بی‌ثبات به تصویر بکشد، اما فیلم در داستان خواهر او، نامزد ایرانی‌اش و چلو کباب و میهمانی خانوادگی ایرانیان غرق می شود و بیننده کمتر تنش درونی نوجوان را که نمی‌داند خود را دختر بداند و یا پسر دنبال می کند.
از سوی دیگر فیلم دیالوگ‌های بی اهمیت بسیار دارد و شخصیت خواهر که بٌعد چندانی ندارد و انرژی ویژه‌ای هم از او نمی‌تراود، بیش از حد برجسته شده است.
"آناهیتا قزوینی‌زاده" در این فیلم به طبیعت توجه خاصی کرده شخصیت اصلی اش را به موازت گل ها و گیاهانی قرار می دهد که در گلخانه رشد می کنند و یا در کنار طبیعت پردرخت و کمی ترسناک راه آینده خود را مجسم می نماید.

گفتنی است که آناهیتا قزوینی زاده ، با فیلم "سوزن"، نخستین جایزه بخش "سینه فونداسیون" را در سال 2013 از دست "جین کمپیون" رئیس هیأت داوران فیلم‌های کوتاه و سینه فونداسیون گرفت. هم اعضای هیأت داوران به انفاق به آن فیلم رأی مثبت داده بودند.
این فیلم که از روابط مادر وفرزند صحبت می کرد، به خوبی این روابط را از دید دختر ده-دوازده ساله ای می شکافت که می خواهد گوشش را سوراخ کند اما مادر وسواسی او لحظات را برایش دشوار می سازد. هیآت دواران در توجیه این جایزه، بلوغ کارگردان را در به سرانجام رساندن موضوع مطرح نمودند.

باز گردیم به دوفیلم بخش مسابقه‌ای اصلی فستیوال که دو فیلم "120 ضربه در دقیقه" ساخته "رومن کامپییو" سینماگر، سناریست و ادیتور فرانسوی، و "میدان" ساخته "روبن اوستلوند" سوئدی را دربر می‌گرفت

در "120 ضربه در دقیقه"، "رومن کامپیو" به سال‌های 90 یا سال‌هائی بازمی‌گردد که ده سال از پیدایش بیماری ایدز گذشته است. اعضای انجمن "اکت آپ" که بسیار در راه دفاع از حقوق همجنس گرایان تلاش می کند، شاهد تنش‌هائی در درون این گروه می شود؛ بدین معنا که جوانی به نام "نتان" از راه می‌رسد و با مواضع رادیکال "شان" روبرو می‌گردد.
این فیلم 2:20 دقیقه ای که بیشتر به شکل یک مستند ساخته شده و می‌خواهد با صحنه های طولانی سکس، خستگی از پرداختش را بگیرد، بیشتر به مانیفست شبیه بود تا فیلمی برای مسابقه اصلی کن.
حال چون دو عضو فرانسوی هیأت داوران فرانسوی هستند و رئیس هیأت داوران نسبت به این موضوع حساس است، ممکن است بخواهند جایزه‌ای به آن بدهند؛ اما برای چه دستاوردی؟

فیلم دیگر "میدان"، ساخته "روبن اوستلوند" سوئدی که فیلمی است غریب و با پرداختی گاه دلپذیر، قربانی طولانی بودن و پاره‌ای از دیالوگ‌ها بی‌سروته و پنددهنده و صحنه‌های اضافی خود شده بود.

در این فیلم یک مدیر موزه در استکهلم که می خواهد هنر را به درون جامعه ببرد و با نمایشگاه‌های تجربی مردم را به فکر وادارد و آنها را نسبت به معضلات جهان حساس سازد، ناچار می شود به دلیل پخش یک ویدئوی شوک‌آور بر روی سایت موزه که کار او نیست، استعفا کند؛ اما این استعفا پس از صحنه‌هائی می‌رسد که تماشاچی دیگر تاب ادامه فیلم را ندارد.
"روبن اوستلوند" با فیلم "میدان"، بار دیگر به مسائل گروهی می پردازد و شماری را تشویق می کند که با قرار گرفتن در یک میدانی که بر زمین نقش بسته، به خواست‌های دیگران توجه کنند؛ از جمله این که اگر کسی تنهاست و می‌خواهد نیم ساعت با کسی درد دل کند، بپذیرند و...
با یک ساعت کوتاه کردن از درازای فیلم، این فیلم می توانست بسیار جالب و تعمق برانگیز باشد.
"روبن اوستلوند" در گذشته ، با فیلم "برف درمانی" در بخش "نوعی نگاه"، توجه بسیاری را به خود جلب کرده بود.

آمار مهم در پیوند با سینمای ایران
"محمد اطبائی" پخش کننده ایرانی و مدیر "مستقل‌های ایرانی" که یکی از ثبت کنندگان مهم آمار سینمای ایران است، در آماری که در "ایسنا" منتشر کرد می‌گوید: «سینمای ایران در سال ۱۳۹۵ به تنهایی برابر است با کل جوایز سینمای ایران در چهل سال 1337 تا 1377 !!»

محمد اطبایی، که حدود ۳۰ سال است آمار بین‌المللی سینمای ایران را ثبت می‌کند، می گوید: «سینمای ایران در سال‌های پیش از انقلاب، ۶۶۶ حضور، ۱۵۲ جایزه و ۷ داوری بین‌المللی داشته است. از ابتدای سال ۱۳۵۸ تا پایان سال ۱۳۹۵ در طی ۳۸ سال، ۳۴۹۳۰ حضور، ۳۶۸۵ جایزه و ۷۸۶ داوری بین‌المللی نصیب سینمای ایران شده است. به عبارتی سینمای ایران در سال‌های بعد از انقلاب، در هر هفته به طور متوسط حدود ۱.۸ جایزه بین‌المللی دریافت داشته است، یعنی هفته‌ای ۱.۸ بار در سراسر جهان نام ایران با سینمای ایران مطرح شده است».
او می افزاید: «فعالیت‌های هفت نهاد رسمی و دولتی: بنیاد سینمایی فارابی، سازمان صدا و سیما، سازمان سینمایی سوره (حوزه هنری)، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، انجمن سینمای جوانان ایران و سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی در سال ۱۳۹۵، منجر به ۳۷۶ حضور (حدود ۵/۱۱ درصد از کل حضورها) و ۸۸ جایزه بین‌المللی (حدود ۱۷ درصد از کل جوایز) شده است و هشت شرکت بخش خصوصی نیز در عرضه و پخش بین المللی سینمای ایران به فعالیت مشغولند که در سال ۱۳۹۵، ۶۵۷ حضور (حدود ۲۰ درصد) و ۷۹ جایزه بین‌المللی (جدود ۱۵ درصد)، دریافت داشته‌اند. پخش‌کننده‌های خارجی نیز حدود ۲۰۰ حضور و ۵۰ جایزه بین‌المللی برای سینمای ایران در سال ۱۳۹۵ رقم زده‌اند و نکته جالب توجه آنکه، این حضورها و جایزه ها که به طور عمده توسط فیلم‌های کوتاه کسب شده، توسط خود کارگردان‌های فیلم‌ها ممکن شده است. به عبارتی دیگر حدود ۲۰۰۰ حضور (۶۰ درصد) و ۳۰۰ جایزه (۵۸ درصد) بین المللی که توسط خود سینماگران ممکن گردیده در بیشتر موارد از جشنواره‌هایی با کیفیت پایین به دست آمده است.
کیفی‌ترین حضورها و جوایز بین‌المللی سینمای ایران در سال ۱۳۹۵، همچون چند سال اخیر، توسط بخش خصوصی و پخش‌کننده‌های خارجی سینمای ایران، به دست آمده است».

بازهم به حواشی فستیوال کن بپردازیم که همواره در آن دیدارهای پیش‌بینی نشده، به ویژه در بازار کن انجام می گیرد.
"مرتضی علی عباس میرزائی" یکی از آنهاست که همراه با تهیه کننده‌اش "پیمان جعفری"، فیلم خود"انزوا" را برای نمایش به بازار فیلم آورده‌اند. از او پرسیدم چگونه فیلمش را به بازار فیلم ارائه کرده است؟