آیا ایران وجه المصالحۀ قدرت های جهانی شده است؟

ساعاتی پس از آنکه وزیرخارجۀ آمریکا گفت که توافقات درشورای امنیت بر سر وضع مجازات های جدید علیه ایران ‏به سرعت صورت خواهد گرفت، رئیس جمهوری روسیه، دیمیتری مدودوف، طی سخنرانی ای، آنهم در اجلاس جاری ‏اتحادیه عرب در لیبی گفت : ای بسا مجازات های جدید علیه حکومت تهران ضروری هم باشند، اما باید طوری تعریف ‏و تنظیم شوند تا به مردم ایران آسیب نرسانند.‏
علی ندیمی، تحلیلگر مسائل سیاسی در وین، در مورد دلایل شتاب در همسویی دربارۀ ایران میان روسیه و آمریکا که ‏ممکن است چین را هم دربربگیرد می گوید :‏

علی ندیمی : همانطور که خانم هیلاری کلینتون گفته است قرارداد جدیدی که قرار است میان روسیه و آمریکا بر سر ‏کاهش کلاهک های اتمی در هشت آوریل در پراگ به امضا برسد پیش و بیش از هر چیز بیانگر ارادۀ طرفین قرارداد ‏برای جلوگیری از دسترسی کشورهای غیرمسئولی چون ایران به سلاح اتمی است. البته، موضع روسیه در مورد ‏موضوع اتمی ایران تابع فرازونشیب های بسیار زیادی بوده است. روسیه همواره برای امضای قراردادهای جدید با ‏ایران یا حفظ قراردادهای موجود با این کشور گاه و بیگاه از این باصطلاح قطار جامعۀ بین المللی که علیه برنامۀ اتمی ‏ایران به راه افتاده بالا و پائین می رفت و در هر حال اظهارات ضدونقیضی ایراد می کرد. اما، با توجه به قرار داد ‏جایگزین موسوم به "استارت" که دو کشور روسیه و آمریکا برای کاستن از زرادخانۀ اتمی شان در هشتم آوریل امضا ‏خواهند کرد، به نظر می رسد که طرفین در عین حال به یک توافق اصولی در مورد برنامۀ اتمی ایران رسیده اند که ‏می توان در جملۀ نقل شده از خانم کلینتون خلاصه اش کرد. ‏
البته این توافق را باید در متن و زمینۀ گسترده تری نیز دید و آن تفاوت های مهم در سیاست دولت کنونی آمریکا در ‏خاورمیانه است که مهمترین مؤلفه اش منزوی ساختن جمهوری اسلامی است. ‏

ار اف ای : آیا می توان به این ترتیب گفت که ایران در واقع وجه المصالحۀ قدرت های جهانی یا حتا عامل پیوند اضداد ‏در صحنۀ بین المللی شده است؟‏
علی ندیمی : کاملاً همینطور است به خصوص از زمانی که محمود احمدی نژاد به قدرت رسیده و همزمان اظهارات ‏وی در مورد اسرائیل و هولوکاست و غنی سازی اورانیوم ایران به مهمترین عوامل بحران در مناسبات خارجی این ‏کشور بدل شده اند. در این مدت، ایران برای خارج کردن خود از زیر فشارها و مجازات های بین المللی دائماً ناچار به ‏پرداختن "خراج" در صحنۀ بین المللی بوده است که از جمله مصادیقش پایمال شدن حقوق آن در دریای خزر و سهم ‏ناچیزش از منابع آن و یا امتیازهای نفتی است که ایران در قالب قرارداد در حوزۀ نفتی خلیج فارس با چین امضا ‏می کند. اگر چه رژیم جمهوری اسلامی ایران در پیگیری این رویه تا حدود زیادی موفق بوده، اما منافع مهم ایران در ‏این میان زیر پای گذاشته شده یا وجه المصالحه معادلات و بده بستان های بین المللی قرار گرفته اند. این سیاست ‏نابخردانه تا آنجا پیش رفته که ایران برغم داشتن منابع مهم برای توسعه و پیشرفت هم سطح جوامعی چون فلسطین شده ‏است. ‏