از"راشد غنوشی" متفکر اسلامی در تونس تا "برلوسکونی" مستعفی در ایتالیا

لوپوئن می نویسد: "راشد غنوشی" که به عقیده گروهی یک متفکر اسلامی است، در نظر گروهی دیگر فردی خطرناک و مزور و ریاکار است از سوئی "غنوشی"، که یکی از شخصیت های نه چندان خوشنام این کشور است، بدلیل اتخاذ سیاست های ضد و نقیض با یکدیگر و بکار بردن دو زبان کاملا متفاوت به شخصیتی «دروغگو» معروف شده است.
نویسنده در توضیح بیشتر شخصیت "غنوشی"، به ذکر خاطره ای از یک تونسی می پردازد: یک تونسی که پس از مرگش به بهشت می رود و در کلیسای "سنت پیر"* مورد استقبال قرار می گیرد. در کلیسای "سنت پیر" ساعت های زیادی به دیوار نصب شده بود. فرد تونسی می پرسد که ای ساعت ها برای چیست؟ به او پاسخ می دهند که آن ساعتی که عقربه اش بر روی ظهر متوقف شده است، ساعت "مادر ترزا" است، چون هیچگاه دروغ نگفته است. عقربه ساعتی که ساعت 2 را نشان می دهد، ساعت "مارتین لوترکینگ" است چون دو بار دروغ گفتن را مجاز دانسته و می پسندیده. ساعت "راشد غنوشی" چون عقربه هایش همانند پره های هواکش می چرخد برای تصفیه و تعدیل هوا در دفتر مسیح نصب شده است.
"راشد غنوشی" در پَسِ یک گفتار دموکراتیک مدرن و امروزی،  طرح های اسلامی خود را که قصد دارد بر جامعه تونس تحمیل نماید، پنهان کرده است. این ادعا در حالی از سوی بخشی از جامعه تونس مطرح می شود که یکی از مسئولان حزب نهضت اسلامی در رد این ادعا تأکید دارد که آنها را بر اساس مدارک و مستندات مورد قضاوت قرار دهند.
هفته نامه لوپوئن همچنین، به ذکر چند نظریه که از سوی "غنوشی" مطرح شده است می پردازد: "راشد غنوشی" که تحصیلکرده دانشگاه سوربون فرانسه است در سپتامبر ١٩٧٩ درخصوص جایگاه اسلام چنین نظر داده بود که اسلام این قرن، منظور قرن بیستم را در حالت دفاعی و تهاجمی خواهد گذراند. قرن آینده، قرن حکومت اسلامی است.
این متفکر اسلامی همچنین در مصاحبه ای در اکتبر٢٠١١، با نشریه لوموند متذکر شده بود که طبق قانون اساسی تونس، ما یک حکومت اسلامی هستیم با مذهب اسلام و هیچ اصلی، نه کمتر و نه بیشتر از این را نمی خواهیم.

در عین حال "راشد غنوشی" در رابطه با دموکراسی تأکید کرده بود که زمانی که می بیند دموکراسی در تونس درحال پیشرفت است و اسلام و مدرنیته با یکدیگر ادغام می شوند بسیار خرسند می شود.
"راشد غنوشی" به دفعات تأکید کرده است که متحول شده است و همان متفکر اسلامی با عقاید دهه 70 میلادی نیست.

ادامه بحران سوریه

سوریه، رژیمی که هر روز، بیش از پیش، از سوی جامعه جهانی مورد انزوا قرار می گیرد، همچنان به سرکوب خونین مردم ادامه می دهد. به رغم تحریم های جهانی و تصمیم اتحادیه عرب، رژیم طرفداران خود را به خیابان ها می فرستد.

به نوشته لوپوئن دمشق تنها چند کارت بیشتر در دست ندارد: حمایت دولت های روسیه و چین که مشخص نیست تا چه زمانی ادامه یابد و البته حمایت های بی دریغ جمهوری اسلامی که به وضوح پرسش برانگیز شده است و فشارهای محتاطانه کشورهای یمن، لبنان، الجزایر و عراق.
برگه برنده دیگری که رژیم اسد در دست دارد، وجود اقلیت ها بویژه مسیحیان سوریه است که از حضور یک رژیم اسلامی پس از سقوط رژیم اسد نگرانند و کارت آخر، به نوشته لوپوئن، انشقاق میان اپوزیسیون سوریه است. نویسنده معتقد است که تمامی این موارد به رژیم اسد امکان می دهد تا برای خود زمان بخرد و چند صباحی بیشتر در قدرت بماند.

سایه برلوسکونی بر سیاست ایتالیا

"سیلویو برلوسکونی"، نخست وزیر پیشین ایتالیا پس از١٧سال حضور در دنیای سیاست، از قدرت کناره گیری کرد.

اکسپرس، هفته نامه فرانسوی زبان در مقاله ای با عنوان «برلوسکونی، سم ایتالیا» می نویسد: شوالیه ایتالیا، طی١٧ سال رهبری این کشور، ایتالیا را در انبوهی از بحران اقتصادی و اخلاقی فرو برد.

همین هفته نامه می افزاید اما کناره گیری "برلوسکونی" به معنای پایان حضور او در قدرت نیست، برلوسکونی از قدرت کناره گیری کرد آیا این بدان معناست که این کشور می تواند خود را از اندیشه "برلوسکونی" رها سازد؟ نویسنده متذکر می شود که شواهد نشان می دهد که سایه برلوسکونی در آینده نیز بر راستی های منجمد و چپ های بی رمق و انرژی ایتالیا ادامه خواهد یافت.

این در حالیست که این کشور برای خروج از بحران نیازمند قطع ارتباط کامل با اندیشه های "برلوسکونی" است. پرسشی که پس از کناره گیری "برلوسکونی" و انتخاب "ماریو مونتی" به سمت نخست وزیری مطرح می شود به این نکته می پردازد که آیا او می تواند در مقام نخست وزیری ایتالیا اصلاحات لازم و ضروری را به پیش ببرد و کشوری بر پایه جمهوری مدرن و امروزی بنا نماید؟ چگونه می توان در این کشور باردیگر طبقه سیاسی را احیا نمود؟ باوجودیکه ایتالیا در تابستان گذشته یکصد و پنجاه سالگی وحدت و استقلال این کشور را به رغم تمامی مشکلات و بحران ها جشن گرفت، اما همچنان بدنبال احیای یک جمهوری مدرن است.

بعقیده نویسنده، با توجه به چالش های موجود، به نظر نمی رسد که نه راستی های بدون "برلوسکونی" در پی ابتکار جدیدی باشند و نه چپ های مخالف که در حال انشقاق و محو شدن از صحنه سیاسی هستند.

*Saint-Pierre