از رنجی که سوری‌ها می‌برند
وضعیت سوریه و بحرانی که برای مردمش به وجود آمده و رنجی که می‌برند و نیز تاثیرات وضعیت این مردم که بسیاری دیگر از کشورها تا اروپا و دورتر را درگیر ساخته، از موضوعاتی است که این روزها تفریبا هیچ رسانه‌ای پرداختن به آن را فراموش نمی‌کند.
نتشر شده در:
هفته‌نامه "اُبس" از انچه در سوریه می‌گذرد نوشته، در مطلبی با عنوان "در سوریه پوتین بازی می‌کند و برنده می‌شود."
در این مطلب می‌خوانیم که روسیه و متحدانش این روزها در سوریه مشغول فعالیت هستند تا به خواسته‌های ژئوپلیتیک خود دست یابند و اینبار با استفاده از فقدان استراتژی امریکا و اروپا در سوریه، این کار انجام می‌گیرد، آنهم بعد از چهار سال جنگ که به ایجاد مرزهای جدید در خاورمیانه می‌انجامد.
در ادامه می‌خوانیم که زمانی که نماینده سازمان ملل سعی می‌کرد در 29 ژانویه همه را در کاخ ملت‌ها در ژنو گرد آورد، نمایندگان دولت دمشق ، نیروی هوائی روسیه، ارتش بشار اسد، حزب الله لبنان و مقامات جمهوری اسلامی ایران در تدارک یک حمله جدید در شمال حلب بودند تا آن منطقه را از چنگ شورشیانی درآورند که آنجا را از سال 2013 در کنترل خود داشتند.
در ادامه آمده بیشتر از صد بمباران هوائی ارتش سوریه و نیز کمک نظامی نیروهای ایرانی حاضر در این منطقه، کار را به جایی رساند که عبور از مرز ترکیه تنها راه باقی مانده برای هزاران شهروند این مناطق شد. حملات زمینی سبب آواره کردن هزاران نفر از مردم این منطقه شد، کسانی که در میانه زمستان و در سردترین زمان سال در سوریه و ترکیه اکنون راهی مرزها شده و پشت مرز ترکیه مانده‌اند.
این هفته‌نامه می‌نویسد: "برای آنها که مانده‌اند، می‌توان بدترین را تصور کرد، اینکه از گرسنگی بمیرند. مثل ساکنان شهر محاصره‌شده مضایا، که ارتش سوریه دورتادور آن را از ماه‌ها پیش گرفته."
روبرت ماردینی، مدیر محلی کمیته بین‌المللی صلیب سرخ در امور خاورمیانه و نزدیک مشاهدات خود را از این شهر چنین شرح داده است: "گروه ما با نیروهای سوری داوطلب سازمان ملل وارد این مناطق شد. وضعیتی که در آنجا با آن مواجه شدیم به معنای واقعی غیرقابل تحمل بود. آدم‌هایی شبیه اسکلت، گرسنگان، کودکان، زنان، پیرمردها و پیرزنان میان مرگ و زندگی دست و پا می‌زدند. با وجود کمبود همه چیز – در حدی که طی چهار ماه گذشته تکه‌ای نان ندیده بودند، دیگر نیازی به سخن گفتن درباره امکانات پزشکی و بهداشتی نبود که به طور کامل وجود نداشت و مردمی که حس می‌کردند کل سیاره زمین آنها را فراموش کرده است."
"اُبس" در ادامه تاکید می‌کند که در چنین وضعیتی، شبه مذاکراتی با نام "ژنو 2" به 25 فوریه کشیده می‌شود و تا این زمان مسکو و متحدان منطقه‌ای آن سعی می‌کنند با بمباران، کنترل وضعیت سوریه را در دست بگیرند. در پاییز گذشته ولادیمیر پوتین با استفاده از عدم تصمیم‌گیری امریکا و ناتوانی اروپا وارد معرکه سوریه شد و حالا در آخرین سال حضور باراک اوباما و فرانسوا هولاند در قدرت هم به نظر می‌رسد قرار نیست اقدامی صورت دهند.
"اُبس" عکسی را هم منتشر کرده که مردم سوری را پشت مرز ترکیه نشان می‌دهد و |فرار از هرچ حلب" نام گرفته.
عکاس درباره این عکس توضیح داده: "وقتی شنیدم که نیروهای رژیم بشار اسد جاده میان پاسگاه مرزی "اونکوپینار" و حلب را مسدود کرده‌اند، می‌دانستم انتشار اخبار در این زمینه اهمیت بسیاری دارد. چون این پاسگاه یک نقطه مرزی مهم برای عبور از سوریه به سوی ترکیه است. وقتی از ترکیه به آن پاسگاه مرزی رفتم، هزاران پناهجوی سوری را دیدم که پشت مرز ایستاده بودند. هنگامی که مشغول عکاسی از آنها بودم که در وضعیتی بسیار بد بودند و همه از من فقط یک سوال را می‌پرسیدند: مرز کی باز می‌شود؟"
"لوپوئن" هم از این می‌نویسد که بحران پناهجویان، قدرتمندترین زن جهان را دچار آسیب کرده و در آن به انتقادات اخیر از سیاست‌های پناهجوپذیری آنگلامرکل، صدراعظم آلمان پرداخته است.
در این مطلب آمده: "روزهای پایانی سال 2015 است. کنگره اتحادیه سوسیال مسیحی بایرن در مونیخ برگزار شده، طی 10 سالی که آنگلامرکل صدراعظم آلمان است هربار از سوی حزب خود و احزاب همپیمانش تحسین شده است. اما این بار همین که او وارد سالن شلوغ کنگره می‌شود، فضا تقریبا یخ می‌زند. این بار نمایندگان حزب حتی از جای خود بلند نمی‌شوند، یکی از نمایندگان دو مقوا را بلند کرده که روی یکی نوشته شده" مرکل" و روی آن یکی "برو بیرون"
شروع کنگره این چنین بود، اما هنوز شکنجه آغاز نشده بود. رئیس اتحادیه مثل شیر در قفس پشت تریبون می‌رود و طی بیست دقیقه سخنرانی تند و تیز خود بر این موضوع تاکید می‌کند که باید 200 هزار پناهنده‌ای که هر ساله وارد آلمان می‌شوند، محدود شوند.
و معنی این حرف کاملا روشن است و طرف مورد انتقاد هم مشخص است: آنگلا مرکل که طی یک سال گذشته نزدیک به یک میلیون پناهجو را وارد کشور کرده است.
سخنران کنگره عصبانی است اما نیازی نیست صدایش را بالا ببرد تا خشمش را نشان دهد. از آنسو صدراعظم آلمان، مستاصل پس از این سخنرانی از جلسه خارج می‌شود.
لوپوئن می‌نویسد: "آن لحظه او به چه فکر می‌کرد؟ آیا آن زمان که در تابستان 2015 وقتی که یک نوجوان متولد شده در کمپ پناهنده‌های فلسطینی از او درباره پذیرش پناهجویان پرسید و آنگلا مرکل با خشکی به او جواب داد که کشورش نمی‌تواند درهای خود را به روی همه مردم دنیا باز کند، آیا به اقدامات بعدی خود در این زمینه اندیشیده بود؟ یا آن وقت که در میان پناهجویان با یک پناهنده سوری عکس سلفی گرفت و بقیه پناهنده‌های وارد آلمان شده فریاد می‌زدند "مرکل، مرکل" چنین روزی را تصور می‌کرد؟"
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید