اصغر فرهادی در مراسم جوایز اسکار شرکت نمی کند

خبر خودداری اصغر فرهادی و پیش از او، خبر خودداری"ترانه علیدوستی" بازیگر فیلم فروشنده از رفتن به آمریکا، در همه جا پیچید و واکنش هائی را بر انگیخت.

آکادمی اسکار، که پیشتر برای فیلم «جدایی نادر از سیمین» به اصغر فرهادی جایزه اسکار داده بود، از این که یک کارگردان، به دلیل مذهب یا کشور زادگاه خود، نتواند همراه با بازیگران و دست اندرکاران فیلم خود "فروشنده" وارد آمریکا شود، به شدت ابراز نگرانی و تاسف کرد.

افزون بر رسانه های فرانسوی، در ایران هم این خودداری بازتاب هائی داشت.
از جمله نادر فتوره چی، روزنامه نگار، با گفتن این که فیلم «فروشنده» را چیزی بیش از یک «بنجل فرهنگی» پر سر و صدا نباید دانست، در مطلبی پرسشگر و دراز می افزاید : " قصد من ابدا «نقد فیلم» فروشنده نیست، بلکه می‌کوشم ابهامات  خود را در خصوص موفقیت‌های جهانی «غیر طبیعی» این «بنجل بصری» و «بازتاب جهانی» تحریم اسکار از سوی بازیگر آن مطرح کنم." که البته روشن نیست به چه دلیلی این فیلم "بنجل" خوانده می شود.

گفتنی است که پس از ربودن جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی توسط فیلم "جدائی نادر از سیمین" در سال ۲۰۱۲، محافظه کاران در ایران آن را بدترین فیلمی خواندند که در این کشور ساخته شده است و آن را مغایر با اخلاق اسلامی و میهن پرستی توصیف نمودند.

اصغر فرهادی در گفت وگوئی با روزنامه "نیویورک تایمز" گفت:
"متاسفم که از طریق این نوشته اعلام می‌کنم در مراسم اسکار امسال در کنار دیگر اهالی سینما شرکت نخواهم کرد.

در روزهای گذشته علی‌رغم شرایط غیرمنصفانه‌ای که برای ورود مهاجران و مسافران چند کشور به ایالات متحده پیش آمد، همچنان تصمیمم بر حضور در این مراسم بود و ابراز نظراتم به رسانه‌ها درباره این شرایط و به هیچ عنوان قصد عدم حضور و یا تحریم مراسم را به نشانه اعتراض نداشتم چون آگاهم که بسیاری از اهالی سینمای آمریکا و اعضای آکادمی مخالف افراطی‌گری و تندروی‌هایی هستند که این روزها بیش از گذشته در حال اعمال است و همان‌گونه که روز اعلام نتایج آکادمی به پخش‌کننده‌ام در آمریکا اعلام کردم به همراه مدیرفیلمبرداری‌ام در این مراسم حضور خواهیم داشت، همچنان تصورم همراه بودن در این اتفاق بزرگ فرهنگی بود.

اما امروز به نظر می‌آید که این امکان حضور با اما و اگرهایی همراه است که برایم به هیچ عنوان پذیرفتنی نیست حتی اگر برای سفر من به آمریکا استثنایی قایل شوند. پس مایلم آنچه را که قرار بود در فرصت سفرم بیان کنم در اینجا ابراز نمایم.

تندروها علی‌رغم جنگ‌ها و دعواهای سیاسی‌شان در همه جای دنیا، بسیار شبیه به هم به جهان می‌نگرند. آن‌ها برای درک جهان چاره‌ای ندارند جز تقسیم آن به دو بخش ما و دیگران تا همواره با ساختن تصویری هولناک از دیگران، مردم کشورشان را دچار ترس از آن‌ها بکنند.

این فقط محدود به آمریکا نیست. در کشور من نیز تندروها اینگونه‌اند. سال‌هاست در دو سوی اقیانوس عده‌ای تندرو تلاششان بر آن است تا از مردم کشور مقابل تصویری غیرواقعی و هولناک بسازند و از تفاوت‌های بین ملت‌ها و فرهنگ‌ها اختلافات، و از اختلافات دشمنی‌ها، و از دشمنی‌ها ترس ایجاد کنند.

ترس مردم ابزار مهمی‌ست برای توجیه افراطی‌گری و تندروی صاحبان ذهن‌های بسته. حال آنکه من باور دارم شباهت‌های بین انسان‌ها در روی این کره‌ی خاکی در سرزمین‌ها، فرهنگ‌ها و ادیان مختلف بسیار گسترده‌تر از تفاوت‌هاست. من باور دارم ریشه بسیاری از خشونت‌های امروز جهان در میان ملت‌ها را باید در تحقیرهای دو سویه دیروزشان جستجو کرد و تحقیرهای امروز ملت‌های دیگر به یقین بذری‌ست برای خشونت‌های فردا.

تحقیر ملت‌های دیگر به بهانه حفظ امنیت مردم یک کشور پدیده تازه‌ای در جهان نیست و همواره خود زمینه‌ای برای ایجاد شکاف و دشمنی در آینده بوده است.

من از این طریق انزجار خود را از شرایط تحمیل ‌شده ناعادلانه‌ای که برای ورود قانونی بعضی از هموطنانم و همچنین مردم شش کشور دیگر به ایالات متحده در حال اعمال است ابراز می‌کنم و امیدوارم این شرایط منجر به شکاف بیشتر بین ملت‌ها نشود.