افغانستان: حضور دانشجویان دختر و زنان کارمند در دانشگاه‌ها به داشتن حجاب سیاه مشروط شد. زنان معترض از جامعه جهانی میخواهند، نظاره گر ساکت این محدودیت‌ها نباشد
گروه طالبان در آستانۀ گشایش دانشگاه‌ها در افغانستان اعلام کرد که دانشجویان دختر و کارمندان خانم باید با حجاب سیاه دردانشگاه حاضر شوند. شماری از زنان که دیگر قادر به اعتراض خود در خیابان‌ها نیستند، با برگزاری گردهمائی‌های خانگی خواستار ایستادگی در برابر اینگونه تصمیمات شده و با تاکید بر اینکه طالبان، شغل، اداره، بازار و تفریح را از زنان افغانستان سلب کرده‌اند، از جامعه جهانی میخواهند نظاره گر این وضعیت نماند.
نتشر شده در:
«دانشگاه انجنیری پولی تخنیک کابل» که یکی از دانشگاه‌های دولتی است، روز شنبه ٣٠ بهمن (دلو)، با اتکا به رهمنود وزارت تحصیلات عالی طالبان، اعلام کرد که دانشجویان و استادان زن باید حجاب سیاه بپوشند.
در اطلاعیه وزارت تحصیلات عالی طالبان، به زنان توصیه شده است حجاب سیاه، ساده، آزاد (گشاد) و غیر نازک داشته باشند.
کلاس‌های درسی دانشگاه پلی‌تخنیک روز هفتم ماه حوت (اسفند) باز خواهد شد و دختران و پسران در دو زمان جداگانه، قبل از ظهر و بعد از ظهر، می‌توانند در کلاس‌های درس حاضر شوند.
کلاس‌های درسی اول که برای دختران در نظر گرفته شده از ساعت ٧ و نیم صبح آغاز و در ساعت ١٠ و ٤۵ دقیقه قبل از ظهر ختم می‌شود. کلاس‌های پسران از ساعت ١١ و ٤۵ دقیقه آغاز در ساعت ٣ و ٤۵ دقیقه بعد از ظهر ختم می‌شود.
پیش از این نیز طالبان از ورود دخترانی که حجاب سیاه و کامل نداشتند به صحن دانشگاه‌ها جلوگیری کرده و آنان را مجبور به پوشیدن حجاب کرده بودند.
این تنها بخشی از سیاست‌های سخت گیرانه طالبان در بارۀ زنان و دختران افغانستان است، شماری از زنان معترض می‌گویند که طالبان اداره، دانشگاه، بازار و کوچه‌های کابل را از آنها گرفته و اکنون تنها دشت و کوه‌ها برای زنان باقی مانده است.
تغییر در شکل مبارزه زنان معترض پس از بازداشت‌های اخیر
شماری از زنان معترض افغانستان، با راه اندازی برنامه یی تحت نام «فراخوان اعتراض از خانه‌ها» گفته‌اند که اعتراضات علیه سیاست‌های طالبان ادامه دارد.
اما این دخترخانم‌ها با پوشانیدن چهره‌های شان تلاش کردند که از شناسایی هویت خویش جلوگیری نمایند و همچنان از رسانه‌ها خواسته‌اند که بدون ذکر نام و مشخصات معترضان اعتراضات آنان را پوشش دهند.
این معترضان می‌گویند که طالبان از هر راه و ابزار ممکن برای سرکوب و خاموش ساختن زنان معترض استفاده می‌کنند و اکنون وضعیت طوری است که فضای اعتراض در جمع و خیابان‌ها از زنان گرفته شده است.
با این حال، خانم‌های معترض تاکید می‌کنند که « ما خاموش نمی‌شویم و بر اعتراضات خویش ادامه می‌دهیم، ما صدای پروانه، تمنا و مرسل هستیم، طالبان از آنها تعهد سکوت گرفته است، ولی ما صدای آنها می‌شویم و درد آنها را فریاد می‌کشیم».
اشارۀ آنان به پروانه ابراهیم خیل، تمنا زریاب پریانی و مرسل عیار است که ماه جاری دستگیر شدند و پس از چند روز زندان در پی اعتراضات گستردۀ سازمان ملل ودیگر نهادهای بین‌المللی با سپردن تعهد به سکوت، آزاد گردیدند.
زنان معترضان از شهروندان افغانستان نیز میخواهند که برخیزند و صدای شان را برای تحقق عدالت، برابری و حقوق اساسی شان بلند نمایند و نگذارند که زنان و مردان بدون جرم در زندان طالبان مورد شکنجه قرار گیرند.
این زنان که از خانه‌های خود صدای اعتراض بلند کرده‌اند، مطالبات خود را با شعارهای گوناگونی بیان کرده‌اند: «همراه شو هموطن ما با هم می‌توانیم»؛ «ما در برابر سرنوشت نسل بعد از خودمان مسئول هستیم»؛ «امنیت کار و آزادی حق ماست و ما حق خویش را می‌خواهیم» و یا «زنان و مردان در بند را رها کنید، آنها هیچ گناهی ندارند».
زنان معترض می‌گویند که جامعه جهانی چرا بیرحمانه نظاره گر است و پشت درهای بسته بدون حضور زنان افغان در مورد حقوق آنها سخن می‌زنند و مسیر به رسمیت شناختن طالبان را هموار می‌سازند.
معترضان کابل از جامعه جهانی و نهادهای مدافع حقوق بشر میخواهند که به تعهدات دروغین طالبان باور نکنند و در کنار زنان افغان بیایستند.
پس از بازداشت شماری از زنان معترض توسط طالبان اکنون این خانم‌ها با احتیاط عمل کرده و روند اعتراضات شان را بیشتر به فضای مجازی سوق داده‌اند و یا خانه را مکان امن تر یافته و صدای شان را از خانه‌های خود بلند می‌کنند.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید