امانوئل ماکرون در تلاش برای نو کردن قوانین کهنه

تغییر قانون کار در فرانسه چالش بزرگی است که امانوئل ماکرون برای اولین سال ریاست جمهوری خود برگزیده است. تغییر قانون کار در کشوری که سال‌ها گرفتار خشکی و تصلب قوانین و مقررات بوده و در آن سندیکاهای کارگری همیشه قدرت زیادی داشته‌اند کار ساده‌ای نیست.

رئیس جمهوری جوان فرانسه از همان روزهای کارزار انتخاباتی خود اعلام کرده بود که در صورت دستیابی به رهبری کشور، قانون کار را با صدور فرمان تغییر خواهد داد. رئیس جمهوری فرانسه می‌خواهد بدین ترتیب از روند همیشگی تصویب قوانین پرهیز کند و در نتیجه کار را سریعتر پیش ببرد: نخست مذاکره با سندیکاها و سپس تعیین تکلیف با توسل به فرمان‌.

لوموند که روزنامۀ عصر است تنها روزنامه‌ای است که توانسته محتوای فرمان‌ها را منتشر کند. زیرا نخست‌وزیر صبح امروز - پنجشنبه – در این باره سخن گفت و طبعاً روزنامه‌های صبح فرصت انتشار مطلب را نداشته‌اند.

اما به طور کلی چه چیزی در قانون کار فرانسه تغییر خواهد کرد؟ البته سندیکاها و احزاب چپ معتقدند که این تغییرات فقط به نفع کارفرما خواهد بود. اما هدف اصلی دولت ایجاد انعطاف در محیط کار و سرعت بخشیدن به روند استخدام و اشتغال است (و به قولی تسهیل اخراج‌ها...). همچنین دولت قصد دارد که مذاکره بین کارگر و کارفرما را به چارچوب واحدهای اقتصادی محدود کند تا سندیکاهای بزرگ نتوانند خواسته‌های کلی خود را از بیرون، به هر شرکت یا مؤسسۀ خصوصی یا دولتی تحمیل نمایند. بدین ترتیب کارکنان هر شرکت خواهند توانست فارغ از خواسته‌های عمومی سندیکاها، فقط در مورد شرایط کار خود با کارفرما مذاکره کنند. روشن است که اگر این تغییرات صورت گیرد، اقتدار سندیکاها کاسته خواهد شد. روزنامۀ کمونیست هومانیته به طعنه می‌نویسد که "حالا کارفرمایان باید جشن بگیرند و شامپانی باز کنند"...

اسلامگرایی در مدارس فرانسه

روزنامۀ محافظه‌کار فیگارو تیتر بزرگ خود را چنین انتخاب کرده است: "چگونه اسلام‌گرایی در مدارس پیش‌روی می‌کند؟"... یک مدیر بازنشستۀ دبیرستان‌های فرانسه اخیراً کتابی نوشته و در آن شرح داده است که چگونه در مدارس شهر مارسی – جایی که تعداد مسلمانان بسیار زیاد است- نفوذ اسلام‌گرایی افزایش یافته است. این فرهنگی قدیمی به فیگارو می‌گوید: "در ناهارخوری مدارس بعضی‌ها اعتراض می‌کنند که چرا گوشت حلال نمی‌دهند؟ یا مثلاً تا چند سال قبل سه یا چهار دختر محجبه در دبیرستان می‌دیدیم اما حالا بیست یا سی نفر"...

روزنامۀ لوموند هم گزارش دارد از کشور نیجر و گروه اسلامگرای بوکوحرام. روزنامه‌نگار لوموند که توانسته با برخی اعضای سابق و پشیمان این گروه گفتگو کند به نقل از یکی از آنان می‌نویسد که طی دوران همکاری‌اش با بوکوحرام "بیش از آن که قرآن یاد بگیرد، آدمکشی را آموخته است". این جوان ٣٢ سالۀ نادم به لوموند می‌گوید: "کم‌کم از آدمکشی لذت می‌بردم و احساس قدرت می‌کردم. خیال می‌کردم که این کارها را به خاطر دین می‌کنیم اما بعد متوجه شدم که تمامش بیزنس (Business) است"...

روزنامۀ فیگارو در مطلبی کوتاه به نزدیکی مجدد سازمان حماس به ایران پرداخته و می‌نویسد که طی پنج سال اخیر، به دلیل وضعیت در سوریه، روابط حماس و تهران خراب شده بود اما به تازگی رهبر حماس در نوار غزه صریحاً گفت که "ایران اولین تأمین‌کنندۀ سلاح برای گردان عزالدین قسام است". بریگاد عزالدین قسام شاخۀ نظامی حماس محسوب می‌شود.

آمریکا و کره شمالی

همۀ روزنامه‌های سراسری فرانسه نگاهی هم به آمریکا و طوفان هاروی دارند. روزنامۀ لیبراسیون می‌نویسد: سه ماه بعد از آنکه آمریکا خروج خود از پیمان آب و هوای پاریس را اعلام کرد، طوفان هاروی به دونالد ترامپ نشان داد که پیامدهای تغییر آب و هوا تا چه حد می‌تواند هول‌انگیز باشد...

و بالاخره در بارۀ بحران همیشگی کرۀ شمالی، لوموند یادداشتی دارد به قلم آلن فراشون، روزنامه‌نگار کهنه‌کار و تحلیل‌گر ظریف سیاست بین‌المللی. فراشون با طنز لجبازی متقابل دونالد ترامپ و کیم جونگ اون را توصیف می‌کند و سپس می‌نویسد که در این میان تنها چین قادر است کره شمالی را مهار کند. اما چین هم فعلاً ترجیح می‌دهد دست به عمل نزند. زیرا به نوشتۀ فراشون، مسئلۀ اصلی نه رویارویی آمریکا و کره شمالی، که رقابت آمریکا و چین است. نویسندۀ لوموند می‌افزاید که سیاست‌شناس آمریکایی گراهام آلیسون نظریه‌ای دارد که بر اساس آن، قدرت‌های رو به رشد همیشه در طول تاریخ، با قدرت مستقر و غالب درافتاده‌اند. رقابتی که گاه به جنگ هم می‌کشد: اینک چین به عنوان قدرت رو به رشد با آمریکا در مقام قدرت اول جهان در افتاده است...