انفجار در زاهدان/ کنفرانس کابل

تهران دست واشنگتن را در انفجار انتحاری زاهدان می بیند

اومانیته با درج خبرعملیات انتحاری زاهدان، به بررسی عکس العمل ایران به این ماجرا پرداخته است و درتیتردرشت خود می نویسد، تهران دست واشنگتن را درکار می بیند.

مقاله پس ازتوضیح خبر انفجار، درمعرفی گروه جندالله ، این گروه را مرتبط با شاخه پاکستانی القاعده عنوان می کند و با استناد به تحلیل ناظران می نویسد که این رابطه نمی تواند ازچشم سرویس مخفی پاکستان پنهان بوده باشد و بنابراین واشنگتن و لندن نیز از فعالیت های جندالله بی خبر نیستند.

مقاله، سرانجام با این ابهام پایان می یابد که چرا تهران فقط بر نقش آمریکا و انگلیس در این رویداد اصرار می ورزد و به دولت پاکستان تنها برای کنترل مرزها فشار می آورد؟

روابط آمریکا و پاکستان در آستانه کنفرانس کابل

فیگارو توقف هیلاری کلینتون در پاکستان، قبل از ورود به افغانستان را یک توقف ساده نمی بیند و اهمیت ویژه ای برای آن قائل است.

نویسنده فیگارو معتقد است، پاکستانی ها دراین دیدار دوم که کمتر از چهار ماه پس از اولین مرحله مذاکرات با آمریکا صورت می گیرد، بازهم با استفاده از مهرۀ طالبان وارد بازی می شوند و می خواهند مثل سابق، با توجه به نقش میانجیگری خود، امتیازاتی کسب کنند.

نویسنده ضمن اشاره به اینکه طرف مذاکرات هیلاری کلینتون، مقامات نظامی پاکستان هستند نه دولت دموکراتیک این کشور، تأکید می کند که این بار ارتش تصمیم گرفته است تا مشکلات مالی عظیم خود را روی میز مذاکره بگذارد. چنانچه وزیر امورخارجه پاکستان می گوید، این کشور، 43 میلیارد دلار در جریان نه سال جنگ از دست داده است.

به باورنویسنده، مقامات پاکستانی، مشکلی نخواهند داشت تا آمریکائیان را قانع کنند که وضعیت بد اقتصادی زمینه رشد اسلامیون افراطی را فراهم می کند.

لاکروا نیزدرهمین زمینه با عنوان، رابطه مبهم آمریکا و متحد پاکستانی خود، به شرح چگونگی این ابهام پرداخته و توضیح می دهد که مقامات آمریکائی رفتار پاکستان راغیر شفاف ارزیابی می کنند. این روزنامه درتوضیح نیات دوکشور برای نزدیکی به یکدیگر می نویسد، آمریکا با کمک های اقتصادی خود، بهبود وضع افغانستان را درنظر دارد ولی نگاه پاکستان به کشور دیگری است و تمایل به کم کردن نفوذ هند در افغانستان دارد.

کنفرانس کابل

فیگارو، کنفرانس کابل را کنفرانس تدارک خروج نیروهای آمریکائی ازافغانستان می نامد و درمقاله ای توضیح می دهد که وظیفه هیلاری کلینتون دراین کنفرانس اینست که نشان دهد که آمریکا استراتژی روشن و مشخصی برای خروج از افغانستان دارد، از سوی دیگر حامد کرزی نیز باید نشان دهد که به نوبه خود برای کنترل اوضاع پس ازخروج آمریکائیان آماده است. در همین رابطه، نویسنده فیگارو یادآوری می کند که آمریکا امید زیادی به موفقیت طرح آشتی ملی میان دولت و شورشیان طالبان دارد. بخش دیگری از مقاله فیگارو به شرح تردید های کنگره آمریکا می پردازد و نگرانی اعضای کنگره را در مورد فساد مالی و بیهودگی کمک های فراوان مالی به افغانستان شرح می دهد.

لوموند این کنفرانس را نشستی برای گذار افغانستان نامیده و می نویسد افغانستان با همراهی کمک دهندگان خود، راههای خود مختاری مالی و امنیتی را بررسی می کند.

به نظر مفسر لوموند، آنچه به نوبه خود اهمیت خاصی دارد این اصل است که برای اولین بار کنفرانس بین المللی در مورد افغانستان، نه در کشورهای دیگر که در خود افغانستان برگزار می شود، امری که باعث افتخار افغانها ست.

و اما در مورد محتوای این نشست، نویسنده، گره انتقال قدرت در افغانستان را در حیطه مالی می داند و با آوردن سابقه کمک های مالی که تا کنون انجام شده، به مسئله فساد مالی و تلاشهای کرزی برای ایجاد اعتماد در این زمینه می پردازد. مبحث دیگر این نشست به نظر نویسنده لوموند، موضوع حساس امنیت است. در این زمینه نیز به تشکیل نیروهای نظامی و پلیس افغانستان، تلاش برای جذب و آموزش و سازماندهی نیروهای انتظامی اشاره می شود. نویسنده با یادآوری اینکه رسیدن به مطلوب زمان می طلبد، می افزاید آمریکائیان در این فاصله تشکیل نیروهای نظامی محلی تحت نظارت وزارت کشور را در دستور کار قرار داده اند.

در انتهای مقاله لوموند می خوانیم که علاوه بر مسائل فوق، حامد کرزی درجستجوی اینست که سلطه خود را در یافتن راه حل سیاسی برای آینده افغانستان به جای بنشاند. امری که در مذاکره با رهبران شورشی طالبان مقیم پاکستان جلوه گر می شود و آمریکائیان هشیارانه نظاره گر آنند.

نگرانی از گمشدن تابلوی معروف وان گوگ

در میان نگرانی های سیاسی جهانی، به نگرانی دیگری اشاره می کنیم که امروز در فیگارو، در زمینه هنر مطرح شده است. فیگارو می پرسد، تابلوی معروف وان گوگ به نام "دکتر گشه" کجاست؟

نقاشی وان گوگ از روانپزشک معالجش، که فیگارو آن را گرانترین تابلوی جهان معرفی می کند، از سال 1990 به بعد معلوم نیست کجاست، گوئی صاحب تابلو آن را با خود به گور برده است.

فیگارو به ردیابی این اثر پرداخته و حدسهائی در این زمینه ارائه می دهد. به هرحال اگر خبری از تابلوی معروف وان گوگ یافتید، ما را هم باخبر کنید.