ایران از یک "فرصت تاریخی" برای آشتی با آمریکا دفاع می کند

فیگارو در مطلبی که به ایران اختصاص داده می نویسد : ایران از یک "فرصت تاریخی" برای آشتی با آمریکا دفاع می کند و از این رو ایرانیان و آمریکائیان در نیویورک به گفتگوهای خود برای به سرانجام رساندن توافق آینده ادامه می دهند.
فیگارو در آغاز مطلب به این اشاره دارد که محمد جواد ظریف، که در گذشته رئیس هیات نمایندگی ایران در سازمان ملل متحد بود، بار دیگر به جمع "دوستان قدیمی" و کشوری که به خوبی می شناسدش باز می گردد. اما این بار سرنوشت کشورش و یک آشتی تاریخی با واشینگتن به آن گره خورد ه است. و گرچه از گفتگوی خصوصی او با جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا، چیزی منتشر نشد، اما "جان کری" با تکیه بر این که باید هنوز بر سر نکاتی گفتگو ادامه پیدا کند، افزود که طرفین به یک توافق کلی بسیار نزدیک شده اند.

از سوی دیگر محمد جواد ظریف، در جمع دانشجویان، روزنامه نگاران و دیپلمات ها در دانشگاه نیویورک، در پاسخ به این پرسش که آیا ایران از خود نرمش نشان خواهد داد؟ گفت : "این توافق برای همه ما یک فرصت تاریخی است و هیچ کس نمی خواهد آن را ازدست بدهد. ما و جان کری تصمیم گرفتیم که شب و روز کار کنیم تا این توافق به موقع و حتا پیش از موقع به پایان برسد. اما اگر نشد و باز هم به چند روز بیشتر نیاز بود نباید همه چیز را از دست رفته تصور کنیم چون هیچ مهلت تاریخی بر سنگ نوشته نشده است. در این کار پای انسانها در میان است و این یک مقوله الهی نیست. گرچه خداوند هم گاه برنامه خود را تغییر می دهد.

محمد جواد ظریف همچنین گفت : "ما همه مسئولیت هائی داریم" و یاد آور شد که از مذاکرات عمومی خوشش نمی آید چون، به گفته وی، بسیاری در آمریکا و در ایران با نظری مثبت به این توافق نگاه نمی کنند، او می افزاید : ما این همه راه را برای این نپیمودیم که در برابر آخرین مانع سقوط کنیم. ظریف همچنین از دولت آمریکا خواست تا در صفوف خود نظم برقرار کند.

"هومانیته" که چهلمین سالگرد آزادی ویتنام را موضوع روی جلد و 7 صفحه این روزنامه قرار داده، می نویسد با آزاد شدن سایگون در روز 30 آوریل 1975، ویتنام سر انجام پس از 120 سال از یوغ خارجیان آزاد شد. در واقع مقاومت مردم آن بود که پس از دو جنگ مرگبار قرن بیستم، این کشور را به پیروزی رساند.

شماری از ویتنامی ها با گفتن این که هنوز علل عمیق جنگی را که در کشورشان جریان داشت نفهمیده اند، می گویند : "ما تنها مردمی هستیم که در برابر یک چنین لشگر کشی و یورش پیروز بیرون آمدیم."

لوموند در مطلبی به قلم شاهزاده رضا پهلوی، ولیعهد پیشین ایران، می نویسد: "صدای مردم ایران باید در گفتگوهای اتمی شنیده شود."

او می افزاید که مردم ایران آزادی واحترام به حقوق بشر را برای کشورشان می خواهند ونه گسترش سلاحهای اتمی این که رژیم اسلامی، برای گسترش سیاست های توسعه طلبانه خود به آنها نیاز دارد.

او می افزاید که پروژه اتمی رژیم مذهبی ایران و سیاست خارجی خشونت بار آن، که تلاش بر صدور اسلام سیاسی دارد، به خطر گسترش تنش در خاورمیانه و از بین بردن امنیت در جهان می افزاید.

رژیم ایران کماکان به هواداری از جنبش های تروریستی ادامه می دهد و تلاش بر تفرقه اندازی بیشتر میان شیعیان و سنی ها می کند. و این تنش های مذهبی هستند که به پدیدار شدن سازمانهای تروریستی چون داعش انجامیده اند. و چنانچه رژیم ایران منافع مردم این کشور را در نظر گرفته بود، می شد از تنش های بین المللی برخاسته از سیاست های اتمی جمهوری اسلامی جلوگیری کرد.

کشور من سرشار است از ذخایر گاز و نفت . این کشور همچنین پتانسیلی بالا برای استفاده از انرژیهای خورشیدی و بادی دارد. اما به جای گزینش این آلترناتیوها، رژیم اسلامی مخفیانه به گسترش زراد خانه اتمی خود می پردازد.
در پایان بار دیگر ولیعهد پیشین ایران به سناریوی "برد-برد" برای مردم ایران اشاره دارد به شرطی که نتایج توافق به نفع آنها باشد

لیبراسیون، به بهانه اعدام خارجیان در اندونزی و به تأخیر افتادن اعدام شهروند فرانسوی متهم به دست داشتن در قاچاق مواد مخدر، به اجرای حکم اعدام در شماری از کشورهای جهان پرداخته می نویسد : از پکن تا جاوه، دولت ها به نام قانون مرتکب قتل می شوند. این روزنامه در یکی از تقسیم بندی های خود که شامل کشورهائی می شود که بیش از کشورهای دیگر اعدام می کنند، به گزارش عفو بین الملل اشاره دارد که می گوید بین سالهای 2013 و 2014، میزان اعدام ها 22% کاهش یافته است. شمار این اعدام ها در 22 کشور 607 نفر بوده است.
در این گزارش گفته می شود که ایران بدون شک کشوری است که در آن بزرگترین رقم اعدام وجود دارد. این کشور 1972 نفر را بین سالهای 2009 و 2014 اعدام کرد در حالی که تنها برای سال 2014 شمار اعدام شدگان 289 نفر بود.

این اعدام ها به اتهاماتی چون تروریسم، قاچاق مواد مخدر، اپوزیسیون سیاسی و توهین به مقدسات انجام می گیرد. در میان آنها مواردی هم چون مورد ریحانه جباری 26 ساله وجود دارد که چندان روشن نبود چون او به اتهام قتل مردی که می خواست به وی تجاوز کند، در ماه اکتبر اعدام شد. عراق، عربستان سعودی و آمریکا به ترتیب شمار بالائی اعدام در کارنامه خود دارند.

عفو بین الملل همچنین به کشورهائی اشاره دارد که در آن شمار اعدام ها اسرار ملی به شمار می آید و منتشر نمی شود.