ایران : توانمند شدن روز افزون نگران کننده ایران

روزنامه لوموند، یکی از مطالب صفحه نخست خود را، زیرعنوان : "توانمند شدن روز افزون نگران کننده ایران" ، به گفتگوها بر سر پرونده اتمی ایران و تأثیر آن بر تنش و مبارزه در کشورهای عربی، اختصاص داده است.

لوموند می نویسد که ایران در چهار زمینه، پوئن های بسیاری به دست آورده است : یکی در دمشق، متحد رژیم ملایان، که در آن مبارزان ایرانی آن چنان جائی را پر کرده اند که یکی از مسئولان پاسداران گفت : "بشار اسد در جنگ سوریه ما را همراهی می کند." دومین، جبهه عراق است که در آن تهران و غربیان دوش به دوش هم با جهادیون سنی دولت اسلامی در مبارزه اند. که این باعث شده در واشنگتن شماری از نفوذ روز افزون ایران در عراق ابراز نگرانی کنند. آنها می پرسند پس از شکست داعش چه اتفاقی خواهد افتاد ؟ آیا دولت عراق همچنان همه گروههای قومی را در خود جای خواهد داد ؟ نکته سوم، گفتگوها بر سر پرونده اتمی را در بر می گیرد که به ایران امکان خواهد داد به صحنه بین المللی بازگردد. این در حالی است که تنش میان فرانسه که موضعی سرسختانه در این گفتگوها دارد، و آمریکا، بالا گرفته است. بدین معنا که دولت آمریکا می خواهد تا پایان ماه مارس به یک توافق سیاسی با ایران دست یابد ولو این که در این راه پاره ای از شرط ها را سبک تر کند. در حالی که فرانسه تعیین تاریخ پایان ماه مارس را نا کارآ و خطرناک می داند.
سرانجام این که جبهه تازه ای در یمن به وجود آمده که در آن هزاران حوثی، نزدیک به تهران، رژیم هوادار آمریکا را واژگون ساختند.

در مطلب بزرگ دیگری می خوانیم که تهران برای حمایت از رژیم سوریه، نفرات و تجهیزات به این کشور می فرستد و از آن به عنوان پایگاهی برای گسترش نفوذش در منطقه استفاده می کند.

"نوآ بونسی"، یکی از تحلیل گران "گروه بین المللی تنش ها"، می گوید : "توانمند شدن شبه نظامیان شیعه غیر سوری در این کشور، حکایت از ناتوانی رژیم اسد در جبران نفرات از دست رفته ارتشش و نیز اهمیت ندادن پاسداران به نیروهای منظم ارتش، دارد.

"اسام الرایس"، سخنگوی شورشیان سوری جبهه جنوب این کشور هم می گوید " رژیم اسد از متحد، به عامل ایران در سوریه، تبدیل شده است."

فیگارو می افزاید: گرچه این وزنه ایران در صحنه کارزار دیده نمی شود اما در درون دمشق به خوبی مشخص است و شماری شایعه هم حکایت از این دارند که ساختمانهائی در مرکز دمشق توسط سرمایه گذارانی خریداری شده اند که از ایران فرمانبرداری می کنند.

روزنامه فیگارو زیر عنوان : عدن برای جنگ آماده می شود، می نویسد شبه نظامیان شیعه که کنترل صنعا و بخشی از "تعز" را به دست آوردند، خود را آماده رفتن به سوی عدن می کنند.

عدن شهری است در جنوب یمن که در آن رئیس جمهوری به رسمیت شناخته شده توسط جامعه بین الملل، "عبد ربه منصور هادی"، سنگر گرفته، از نیروهای خود می خواهد که در برابر نیروهائی که به سوی این شهر در حرکت هستند وایران آنها را حمایت می کند، بایستند.

در واقع گرفتن بخشی از شهر "تعز" از این نظر اهمیت دارد که این شهر راه را به سوی "عدن" که در 160 کیلومتری آن واقع شده ونیز تنگه "باب المندب" می گشاید که شبه جزیره عربی را از آفریقا جدا می کند. گشایش "باب المندب" توسط شبه نظامیان شیعه هوادار ایران به این تنش جنبه بین المللی خواهد داد. از این رو، "جمال بن عمر"، فرستاده ویژه سازمان ملل می گوید : " نمی توان باور کرد که حوثی ها بتوانند بر همه کشور چیره شوند و رئیس جمهوری، "عبد ربه منصور هادی"، هم با استفاده از زور کنترل اوضاع را به دست بیاورد. ادامه این دشمنی ها، کشور را به سوی سناریوئی چون سناریوی سوریه و لیبی سوق خواهد داد و جنگ داخلی به وجود خواهد آورد. بنابراین تنها راه حل، سیاسی است."

روزنامه لیبراسیون، مطلبی را به آنچه باید در فاصله بین خط های کتاب "من از تهران می نویسم"، اثر دلفین مینوئی، جستجو کرد، اختصاص داده، پس از یاد آوری بیوگرافی این نویسنده، می نویسد : گرچه گفته می شود این کتاب نامه ای دراز (300 صفحه) به پدربزرگ "دلفین" است، اما این پرسش را مطرح می سازد که آیا سیاست ناشر و یا راهی آسان برای گفتن آن چه نویسنده در دل داشته نبوده است ؟ و پاسخ می دهد که این ها اهمیتی ندارند. آن چه مهم است این است که "مینوئی" به درون ایران رخنه کرده و توشه راهش بخش هائی است بسیار گیرنده، از جمله درباره یک بسیجی و به ویژه همسرش که تصویری از سرکوب و دورزدن ممنوعیت ها، می دهد.

دیگر این که "مینوئی"، مانند همه خبرنگاران کار کشته، پرسش هایش را مطرح می کند اما از دادن پاسخ به آنها خودداری می نماید.

او با وسواس بسیار، همچون یک محضر دار همه چیز را می نگارد : هم چیزهای وحشتناک و هم چیزهای شگفت انگیز.
کتاب "دلفین مینوئی" همچنین از دشواری نوشتن زیر فشار سانسور و رژیمی می گوید که دائم یک چیز و عکس آن را تقاضا می کند. چرا که مسئولان رژیم همه نوشته هایتان را می کاود و پیش رویتان می گذارد. به عبارت دیگر برای ادامه دادن به نگارش می بایستی کفگیر را به دیواره های دیگ رپرتاژ کشید تا چیزی گیرمان بیاید. از جمله آنها راه کویری به قم ، دیدارهای اتفاقی، شکمبارگان رژیم و زنان تحسین برانگیز و آزاد منشی هستند که رژیم نتوانسته آنان را در هم بشکند. دلفین مینوئی همه چبز را طی این سالها اندوخته و توانسته ایرانی را به ما نشان دهد که پر از افشره انسانی و تقدس است.