ایران در میان رویدادهای کن

درطی مراسم یک صندلی خالی با نام جعفرپناهی در وسط سالن و یک صندلی دیگربر روی صحنه قرارداده شده بود.
در این روزپس ازنمایش فیلم "آفساید"، میزگردی با شرکت "کوستا گاوراس"، سینماگر بنام یونانی-فرانسوی و مدیر سینماتک فرانسه، رضا سرکانیان، اسامه محمد، کارگردان سوریه ای و به گردانندگی ژان میشل فرودون منتقد سینمای فرانسه تشکیل شد که در آن علاوه بر شرایط کار سینماگران در ایران و سوریه، این پرسش اساسی توسط "آنیس واردا" کارگردان فرانسوی مطرح شد که باید بحثی بر سر تصویر زن در گیرد و سپس این سئوال مطرح شد که آیا انتشار یک تصویر خود یک پیروزی است ؟
درعین حال پیش ازنمایش فیلم های بخش پانزده کارگردانان، یک فیلم یک دقیقه ای دردفاع از سینماگران زندانی و یا تحت فشار پخش می شود که عنوان آن "ما دلمان برای کارگردانانمان تنگ شده" است. درفیلم کوتاه شب افتتاحیه "حمید رضا جاودان، هنرپیشه تآتر را می بینیم که دست به سوی هنرپیشه ای که دردوردست ها درحال غرق شدن است دراز می کند

"اسید" (موسسه برای پخش سینمای مستقل) و حمایت از یک فیلم ایرانی

"اسید" یا (موسسه برای پخش سینمای مستقل) که هدفش حمایت از فیلم سازان مستقل است و همه ساله در فستیوال کن حضور دارد، امسال نیز 9 فیلم را برای حمایت از آنها و کمک به پخششان درسینما برگزیده که شش تای آنها اولین فیلم کارگردانانشان هستند. این فیلم ها شش فیلم داستانی و سه مستند را در بر می گیرند که از کشورهای فرانسه ، ایران، چین، سویس، شیلی،آلمان، بلژیک و ایتالیا را در بر می گیرند.
فیلم ایرانی معرفی شده توسط "اسید"، فیلم "صیغه"، ساخته رضا سرکانیان است. این فیلم درمراسم آغاز کار "اسید" درکن با معرفی و سخنان "کوستا گاوراس، آغاز شد که بر لزوم حمایت از سینماگران محروم، تحت فشار ودر بند تکیه کرد.

در انتظار نمایش فیلم "به امید دیدار"، ساخته محمد رسولف، کارگردان ایرانی محکوم به شش سال زندان، فردا، در بخش نوعی نگاه برگردیم به برنامه بخش مسابقه ای فستیوال که بخش چشمگیر فستیوال است.

طبیعتأ نام "نانی مورتی" هیچ یک از سینما دوستان را بی تفاوت نمی گذارد. در نتیجه همه منتظر نمایش آخرین فیلم این سینماگر خاص بودند. فیلم او که "هابه موس پاپام" یا "پاپ انتخاب شد" نام دارد، به علاقمندانشان نشان داد که او تا چه حد طنز ظریفی دارد و چگونه توانسته دودلی های یک "پاپ" را بلافاصله پس ازبرگزیده شدنش توسط کاردینالها ، بدون تبدیل فیلم به یک کمدی مضحکه، به خوبی نشان دهد.
فیلمی که می تواند نامزد ربودن بهترین سناریو باشد.
 

فیلم دیگر، فیلم بسیار قوی، به فکر وادارنده و خوش ساخت " ما باید درباره کوین با هم صحبت کنیم" ساخته "لین رمزی"، یکی از زنان کارگردان فستیوال امسال بود.
در این فیلم ما می بینیم چگونه رابطه پدر ومادر با کودکانشان می تواند از آنها شخصیت های مشکل وخطرناکی بسازد. "تیلدا اسوینتون" در نقش مادری که هیچ کس افسردگی پس از زایمان او را جدی نگرفته و در نهایت نمی داند با این دیوی که به دنیا آورده چه کند، بازی بی نهایت دقیق و متأثر کننده ای ارائه می دارد. فیلم همچنین این پرسش را در ذهن زنده می کند که آیاباید دست به قمار زاد وولد زد یانه؟
موسیقی و سکوت های فیلم و نیز رفت و بازگشت از گذشته به حال که به شکلی خاص فیلم برداری شده به فیلم اثری صد چندان می بخشد. فیلمی که همه والدین را تکان می دهد.

و اما "پلیس" ساخته "مایون" فرانسوی که او نیز هم زن است و هم با اولین فیلمش در بخش مسابقه ای شرکت می کند، نحوه کار و زندگی افراد یک جوخه پلیس جنائی را نشان می دهد که به مورد کودک آزاری می پردازند. این فیلم گرچه با فیلم های آمریکائی مشابه چه از نظر رفتار ها، باورها، نحوه عمل و امکانات فنی فرق می کند و دیدنش هم خالی از تفریح نیست، با این حال در حدیک فیلم تلویزیونی باقی می ماند.

در پایان باید اضافه کنم که شهرداری شهر کن بخشی از دیوارهای این شهر را به نمایشگاه عکس شماری از هنرپشگان تبدیل کرده است. از این رو 17 پرتره عظیم این هنرمندان در گوشه و کنار آن به چشم می خورد.