آیا کنفرانس بروکسل بخشی از پروژۀ حمله به ایران است؟

دومین نشست "پیشبرد اتحاد برای دمکراسی در ایران" که شنبه و یک‌شنبۀ گذشته در روزهای 17 و 18 تیرماه در شهر بروکسل پایتخت بلژیک برگزار شد، موافقان و مخالفانی دارد. موافقان معتقدند که بالاخره برخلاف آن چه گفته می شود، می توان اپوزیسیون ایرانی را دور هم جمع کرد و مخالفان نیز معتقدند این کنفرانس ها بخشی از پروژۀ نظامی غرب برای آماده سازی بستر حمله به ایران است.

پیش از این بهمن ماه سال گذشته، استکهلم، پایتخت سوئد، محل برگزاری نخستین مرحلۀ نشست پیشبرد اتحاد برای دموکراسی در ایران بود. در نشست استکهلم 50 تن و در نشست بروکسل 70 تن از فعالان سیاسی، مدنی، دانشجویی و روزنامه نگاران حضور داشتند که البته پنج تن از این 70 نفر ایرانی نبودند.

دومین نشستپیشبرد اتحاد برای دموکراسی در نهایت با انتشار بیانیه ای که به امضای 54 تن از شرکت کنندگان رسید بر ضرورت وفاق ایرانیان برای نفی استبداد، نفی هرگونه تبعیض و نقض حقوق بشر، دموکراسی بر مبنای جدایی نهاد دین از دولت و انتخابات آزاد بر اساس معیارهای بین المللی تاکید کرد.
اعضای کمیتۀ مرکزی برگزار کنندگان نشست پیشبرد اتحاد برای دموکراسی در ایران عبارتند از: جواد خادم، ناهید بهمنی، فریدون احمدی، شهریار آهی و محسن سازگارا.
برگزار کنندگان قصد دارند هر بار در هر مرحله از برگزاری این نشست، 25 نفر از کنشگران عرصه های مختلف را با جمع خود همراه کند تا به رقم یکصد و 50 تن برسند. آن ها می گویند هزینه های این کنفرانس ها را ایرانیان تأمین کرده اند؛ اما عده ای هم خلاف این نظر را دارند.

آیا چنان که برخی می گویند نشست پیشبرد اتحاد برای دموکراسی در ایران، قرار است بخشی از زمینه سازی لازم برای حملۀ نظامی غرب به ایران باشد؟

در این بخش از میزگرد «زمینه‌ها و زمانه‌ها» این پرسش و پرسش های دیگر با میهمانان برنامه به بحث گذاشته شده است. میهمانان برنامه عبارتند از: جواد خادم (یکی از برگزارکنندگان کنفرانس بروکسل و وزیر مسکن دولت شاپور بختیار) در لندن، گیسو جهانگیری (جامعه شناس و مدیر بنیاد حقوق بشری آرمانشهر) در پاریس و شروین نکویی (جامعه شناس، روزنامه نگار و نویسندۀ کتاب تضاد ایرانی) در هلند.

گزیده:
جواد خادم:
·    اگر آمریکا یا غرب بخواهند به ایران حمله کنند به دنبال هماهنگی با من و امثال من نیستند.
·    یک فهرست 150 نفری از نفوذی های جمهوری اسلامی در میان اپوزیسیون خارج از کشور وجود دارد.
·    تنها جایی که می توان با جمهوری اسلامی مبارزه کرد خارج از مرزهای ایران است.
·    این گروه به هیچ عنوان رهبری مشخصی نخواهد داشت و نه شخص خاصی رهبری آن را به عهده دارد. من هم اگر یک مقدار نامم بیشتر سر زبان هاست به خاطر این است که هماهنگ کنندۀ ماجرا هستم.
·    یکی از دلایل نشست بروکسل این بود که به غرب بگوییم شما دارید اشتباه می کنید و تا زمانی که گزینۀ جنگ روی میز هست مردم ایران با آن همراهی نخواهند کرد.
·    من برخلاف کسانی که می گویند همه چیز باید در داخل ایران اتفاق بیفتد چنین اعتقادی ندارم. ما هم شش میلیون ایرانی هستیم که داریم در خارج از ایران زندگی می کنیم و بخشی از ایران هستیم.
·    هدف کنفرانس بروکسل براندازی نیست.
·    اگر یک خلأ سیاسی در کشور به وجود بیاید و ما یک اپوزیسیون در خارج از کشور داشته باشیم که وحدت نسبی و کثرت گرایی سیاسی برخودار باشد و بتواند به عنوان سخنگوی مردم ایران با دنیا وارد مذاکره شود می تواند مانع از آنارشیسم و هرج و مرج شود.
 
گیسو جهانگیری:
·     برگزار کنندگان کنفرانس استکهلم و بروکسل باید به صورت شفاف بگویند آیا به هر قیمتی حاضرند برای این که خودشان را جایگزین رژیم ایران کنند با پروژه های نظامی در منطقه همکاری کنند؟
·    همه با نام "ایجاد وحدت" پیش می روند و در این کنفرانس ها چارچوب های کلی نظیر دموکراسی، برابری زنان و ... مطرح می شود که قاعدتا کسی با این ها مشکلی ندارد اما واقعیت سیاست این نیست و تمام مسأله در ظرافت های اختلاف هایی است که گروه های سیاسی با هم دارند.
·    ما آلترناتیوی برای چرخاندن یک دولت جدید در ایران نداریم.
·    ما مجبوریم مجموعۀ فشارهایی لابی های مختلف در آمریکا را نگاه کنیم و درک روشنی از تجربۀ عراق و لیبی داشته باشیم.
·    گروه هایی مثل مجاهدین خلق و دیگران هستند که خواهان حملۀ نظامی به ایران هستند و زمانی که آمریکا به عراق و افغانستان حمله کرده بود بلندگو دستشان گرفته بودند و می گفتند چرا آمریکا به جای عراق به ما حمله نکرده است؟
·    یک فاصلۀ نسلی وجود دارد. کسانی که سه دهه در خارج از ایران نشسته اند، نگاه دیگری به مسائل ایران دارند و جوانان ایران زندگی دیگری داشته اند که لزوما نمی توانند از تجارب این نسل استفاده کنند.
·    یکی از مسائل، عدم شفافیت بازیگران سیاسی در مورد سناریوی جنگ علیه ایران است.

شروین نکویی:
·    حسن چنین کنفرانس هایی استفاده از قدرت ها و حمایت های ایرانی ها در خارج از کشور و اتحاد میان آن هاست.
·    خطری که این کنفرانس را تهدید می کند، همان خطری است که جنبش سبز را تهدید می کرد. اصلاح طلب های سیاست بازی که سوار جنبش سبز شدند باعث رکود آن شدند؛ چرا که در نهایت امید داشتند با آقای خامنه ای به نتیجه ای برسند و قدرت چند سال پیش خود را دوباره به دست بیاورند. خطری هم که این جا وجود دارد این است که دوستانی که 34 سال با هویت تبعیدی دور از ایران زندگی کردند، سوار جنبش دموکراسی خواهی ایران شوند.
·    اگر سیاست بازهای حرفه ای چه در داخل ایران و چه در خارج از ایران بخواهند رهبری جنبش دمکراسی خواهی مردم ایران را در دست بگیرند خطر بزرگی خواهد بود.
·    رهبری جنبش دمکراسی خواهی ایران باید در دست گروه مرجع پویندۀ جامعۀ ایران باشد و آن جوان های ایران هستند که نسبت به نسل های قبل تر فرهنگ دمکراسی را بهتر فهمیدند و از تفکرهای آرمانگرا و اسطوره گرا فاصله گرفتند.
·    فهرست نام شرکت کنندگان کنفرانس بروکسل مرا نگران می کند.
·    من هیچ نوع رابطۀ علت و معلولی میان این نوع نشست ها و خطر جنگ برای ایران نمی بینم.