بهای دلار از مرز ۱۸ هزار تومان گذشت؛ کره جنوبی ۹ میلیارد دلار دارایی‌های ایران را مسدود کرده‌است
بهای دلار در معاملات آخرین روزهفته، پنج‌شنبه ۲۲ خرداد/ ۱۱ ژوئن، در بازار آزاد تهران از مرز ۱۸ هزار تومان گذشت. در همین حال بهای هر یورو نیز در بازار آزاد به بیش از ۲۰ هزار و ۵۰۰ تومان رسید. نگرانی‌ها از کاهش ذخایر ارزی کشور و کسر بودجه نجومی و عدم توانایی دولت و بانک مرکزی برای آزادسازی دارایی‌های بلوکه شده ایران در بانک‌های خارجی، از جمله آزاد کردن میلیاردها دلار از دارایی‌های بلوکه شده ایران در کره جنوبی، از عوامل مهمی هستند که جهش قیمت ارز در بازار ایران را تبیین می کنند.
نتشر شده در:
بهای دلار که در ابتدای سال ۹۷ حدود ۴۷۰۰ تومان بود، در تابستان همان سال و به موازات خروج آمریکا از برحام و بازگشت تحریم‌های آمریکا تا ۱۹هزار تومان افزایش یافت. بهای دلار سپس ضمن آنکه با نوساناتی چشمگیر همراه بود به تدریج روندی نزولی به خود گرفت و حتی در پاییز سال گذشته به زیر کانال ۱۲ هزار تومانی رسید؛ پس از آن زمان، روند صعودی بهای دلار دوباره آغاز شد.
بهای دلار از ابتدای امسال معادل بیش از ۱۲درصد افزایش داشته است. بهای دلار که در اردیبهشت ماه در محدود ۱۶هزار و ۵۰۰ تومان در نوسان بوده است در آخرین ساعات روز پنج‌شنبه ۲۲ خرداد/ ۱۱ ژوئن، در بازار آزاد ایران به ۱۸هزار و ۳۰ تومان رسید.
با افزایش نرخ ارز، بهای سکه نیز در بازارهای ایران افزایش یافته است. امروز قیمت هر قطعه تمام سکه طلا نیز به بالاترین حد خود یعنی ۷ میلیون و ۶۵۰ هزار رسید. همچنین بهای هر گرم طلای ۱۸ عیار از ۷۴۲ هزار تومان عبور کرد.
اوج‌گیری بهای دلار به بالای ۱۸هزار تومان، درست یک روز پس از آن صورت گرفت که عبدالناصر همتی، رئیس بانک مرکزی ایران مدعی ثبات در بازار ارز در ایران شد. وی روز چهارشنبه ۲۱ خرداد گفت: «در حال حاضر جلو افزایش قیمت ارز گرفته شده و قیمت به تدریج هم تعدیل می‌شود.»
در همین حال فشار رو به افزایش تحریم‌های آمریکا، فروش نفت و مبادلات پولی ایران را روز به روز مشکل‌تر کرده و دسترسی این کشور به منابع ارزی را دشوارتر کرده است. چنانکه آقای همتی اخیراً اعلام کرد که کره جنوبی بیش از ۶ میلیارد دلار از منابع ارزی ایران را تحت فشار تحریم‌های ایالات متحده بلوکه کرده و آزاد نمی‌کند.
حسین تنهایی، رئیس اتاق مشترک بازرگانی ایران و کره جنوبی، امروز میزان دارایی‌های بلوکه شده ایران در بانک‌های کره جنوبی را حدود ۶,۵ تا ۹ میلیارد دلار برآورد کرد. حسین تنهایی گفت: «این کشور حداقل یک سال ونیم است که دارایی‌های ما را مسدود کرده و روابط تجاری ما با این کشور در طول یک سال گذشته با تشدید تحریم‌ها بسیار کاهش یافته و به صفر نزدیک شده است.»
رئیس اتاق مشترک بازرگانی ایران و کره جنوبی، خاطر نشان کرد: «با ایجاد شرایط بغرنج اقتصادی پس از شیوع ویروس کرونا و مشکلات متعدد برای کشورمان، از کره جنوبی خواسته شد تا دست کم ۵۰ میلیون دلار برای تهیه غذا و دارو در این بحران، به ایران بدهد اما این کشور سر باز زد. چندین بار هم گروه‌هایی برای رایزنی به ایران آمدند اما عملاً هیچ فعالیت و کار مفیدی انجام ندادند.» حسین تنهایی، علت این موضوع را ترس و نگرانی کره حنوبی را از تهدیدات آمریکا دانست و گفت: «شرکت‌های بزرگ این کشور می‌گویند با ایران تنها یک درصد فعالیت اقتصادی داریم ولی با آمریکا ۲۵ درصد روابط تجاری داریم؛ به همین علت شرکت‌های بزرگ کره‌ای مدت‌هاست با ایران فعالیت نمی‌کنند. وی همچنین گفت: «نه تنها این کشور پول‌های ایران را آزاد نمی‌کند بلکه "اوری بانک" کره اعلام کرده که حق‌‌العمل و اجرت نگهداری پول را هم از ایران می‌خواهد؛ این در حالی است که کره جنوبی در حال استفاده و کار کردن با پول‌های ایران است.»
حسین تنهایی افزود: تشدید تحریم‌های آمریکا علیه ایران در یک سال اخیر باعث ایجاد مشکلات در روابط ایران و کره شده و قبل از آن همکاری خوب و روابط تجاری و اقتصادی مناسبی با این کشور داشتیم. این فعال اقتصادی همچنین خاطر نشان کرد: «ایران قصد دارد از طرق قانونی علیه این رفتار، اقدام کند اما مسیر ساده‌ای نیست و زمان بر است.»
افزایش بهای ارز در ایران با آسیب بزرگ‌تری نیز همراه است و آن افزایش قیمت‌ها و سخت‌تر شدن معیشت مردم است
"عصر ایران" در سرمقاله امروز خود در این باره می‌نویسد: قیمت دلار، شاید برای برخی صرفاً یک عدد باشد یا بعضی را به وجد آورد، ولی برای اغلب مردم یعنی سخت تر شدن معیشت. پدری را در نظر بگیرید که می خواهد برای دختر دم‌بختش جهیزیه تهیه کند و هر بار که پولی جمع می کند تا یکی از اقلام اساسی مانند یخچال را بخرد، با جهش قیمت، نسبت به مراجعه قبلی‌اش مواجه می شود و ناامید و شرمسار به خانه برمی‌گردد؛ آیا او و امثال او که ده‌ها میلیون نفرند، حق ندارند نسبت به دولتمردان‌شان معترض و بدبین باشند؟ آیا واقعاً آقای روحانی، اعضای کابینه‌اش و دیگر مسئولان می‌دانند قیمت‌ها در همین ٢ - ۳ سال اخیر چند برابر شده است؟ همین یخچال که مثالش را زدیم تا ۵ برابر افزایش قیمت داشته است و صحبت یک قِران و دو ریال هم نیست و پای عددهای میلیونی که چندین برابر حقوق یک کارمند معمولی است در میان است.
مگر نه این است که حکومت ها مسئول تأمین امنیت مردمان‌شان هستند؟ و مگر نه این است که امنیت اقتصادی یکی از ارکان امنیت ملی است؟ اصلاً مسئولان ما می‌دانند که مردم چگونه زندگی می کنند؟ نان شب و فرش زیر پا و سقف بالای سرشان را چگونه تأمین می کنند؟
البته که مسؤولانی که معیشت شان همانند اکبر طبری و امثال اوست و یک میلیارد تومان برایشان پول خرد است و دوستانی دارند که حتی سند لواسان را نیز به اسمشان بزنند، چه می فهمند حال مردی که دینام کولر آبی‌اش سوخته و خانواده‌اش در گرما مانده اند و او در این هوای گرم چند روز است دنبال جایی می‌گردد که این قطعه را ١٠٠هزار تومان ارزان بفروشند؟ چه می فهمند حال خانواده‌ای مریض‌دار را که هر بار با قیمت‌های جدید داروها مواجه می‌شوند، بیمناک آینده بیمارشان می‌شوند؟ چه می‌فهمند حال مستاجری را که هر سال باید خانه کوچکتری را در محله فقیرتر اجاره کند؟
در پایان این مقاله نگارنده به همه مسئولان هشدار می دهد که « مردم تا جایی می‌توانند در هزینه‌ها صرفه‌جویی کنند، تا جایی می‌توانند قرض کنند، تا جایی می‌توانند ماشین و لوازم خانه‌شان را بفروشند و خرج خورد و خوراک و درمان و پوشاک کنند و... ولی از یک جا به بعد، دیگر چیزی برای از دست دادن باقی نمی‌ماند و آنگاه خیلی‌ها ترجیح خواهند داد به جای شرمساری هر روزه پیش بچه هایشان، دست به اعتراض بزنند و نان بخواهند.»
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید