نامه خانواده‌های اعدام‌شدگان دهه شصت به کمیسرعالی حقوق بشر سازمان ملل متحد در اعتراض به تخریب گورستان خاوران
جمعی از خانواده‌های اعدام‌شدگان در دهه شصت که پیکرهاشان در گورستان خاوران، چه به شکل فردی و چه در پی کشتار جمعی زندانیان سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ در گورهای جمعی به خاک سپرده شده‌اند، در نامه‌ای به میشل باشله؛ کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد، جاوید رحمان؛ گزارش‌گر ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل درباره وضعیت حقوق بشر در ایران و احمد شهید؛ گزارش‌گر ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل برای آزادی بیان و ادیان، خواهان اقدام فوری آنان برای جلوگیری از نابود کردن این گورها بدست مسوولان دولت جمهوری اسلامی ایران شدند.
نتشر شده در:
در این نامه آمده است: «به تاریخ ۲۳ آوریل ۲۰۲۱، خانواده‌هایی که به گورستان خاوران رفته بودند با صحنه تکان دهنده و دهشت‌آوری مواجهه شدند. در این پاره از گورستان خاوران که بنا بر شواهدی محل خاک سپاری جمعی شماری از قربانیان کشتار جمعی زندانیان سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ در زندان اوین تهران و زندان گوهردشت کرج است، دو گور تازه و ده گور دیگر آماده برای خاکسپاری ديده می شد. حال آنکه در این بخش از گورستان، پس از کشتار جمعی زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ پيکری را به خاک نسپرده بودند.»
این نامه با تاکید بر این که «اينک روشن شده که حکومت ايران با تحت فشار قرار دادن بهائيان نقشه ديرينش را برای تخريب گورستان خاوران و محو نشانه های کشتار زندانيان سياسی به پيش می برد»، می‌افزاید: «با تخریب گسترده و سراسری آرامستان‌های بهاییان پس از انقلاب ۱۳۵۷، در منطقه خاوران در شرق تهران زمینی در اختیار آنها قرار گرفت تا مردگان خود را در آنجا به خاک بسپارند. از سال ۱۳۶۰ و با سرکوب سراسری نیروهای سیاسی معترض به جمهوری اسلامی و اعدام‌های جمعی، بخشی از این گورستان که در سال‌های پسین به گلزار خاوران شهرت پیدا کرد به محل دفن اعدام شدگانی دگراندیش اختصاص یافت، که بنا بر فتواهای روحانیون حاکم « نا مسلمان و دفن آنها در گورستان‌های مسلمانان جایز نبود.» صدها زندانی سیاسی اعدام شده در این محل چه با نشانه مشخص که به خانواده اعلام شده بود و چه بی نام ونشان به خاک سپرده شده‌اند. در پی کشتار جمعی زندانیان سیاسی خانواده‌های آنها پی بردند که قربانیان بسیاری در دو کانال به گونه جمعی به خاک سپرده شده‌اند.»
خانواده‌های اعدام‌شدگان دهه شصت نوشتند: «افزون بر این، در همین بخش ، بنا بر تایید جامعه جهانی بهایی، حداقل ۵۰ بهائى، که همگى قربانيان آزارهاى برنامه‌ريزى شده بر عليه بهائيان در سال هاى نخستين دهۀ شصت (هشتاد ميلادى) بودند، در اين بخش قبرستان خاوران مدفون شده اند. به طور خاص مى دانيم که اجساد هشت نفر از اعضاى هيأت ملى اداره کننده جامعه بهائيان ايران که در روز ۶ دی ۶۰ ١٣ (۲۷ دسامبر سال ۱۹۸۱) به قتل رسيدند و نيز شش عضو محفل روحانى تهران که در روز ۱۴ دی ۵۹ ١٣ (۴ ژانويه ۱۹۸۱) کشته شدند، در اين محل مدفون بوده است. احتمالاً بهائيان ديگرى نيز در همين بخش دفن شده بودند.»
خانواده‌های اعدام‌شدگان دهه شصت در نامه خود تاکید کردند: «جمهوری اسلامی همواره در صدد نابود کردن گورستان خاوران و به وبژه این بخش از خاوران که گورهای جمعی زندانيان سياسی را در خود جا داده تلاش کرده است . در آغاز سال‌های دو هزار (اواخر دهه هفتاد خورشیدی) با فشار آوردن بر بهاییان برای به خاک سپاری مردگان خود در این بخش که با مقاومت آنها که بنا بر باورهای مذهبی خود « در مکان‌هایی که آثار جسمی دیگر مرده‌ها باشد، نباید کسی را دفن کرد». در آن زمان این توطئه با مقاومت بهائیان و برخی اعتراضات بستگان اعدام شدگان دهه شصت و تابستان ۱۳۶۷ خنثی شد. فزون بر آن، « طرح سازماندهی و بازسازی» این گورستان که از سال ۱۳۸۴ آغاز شد، که آن نیز با مخالف و مقاومت جدی بازماندگان قربانیان مواجه شد. آنان بر این نکته تاکید می‌کردند که پیش از انجام هرگونه تغییر در گورستان خاوران لازم است هویت همه دفن شدگان در این گورستان و محل دفن آنان مشخص شود.»
به نوشته خانواده‌های اعدام‌شدگان دهه شصت، در سال ۲۰۰۸ تخریب این بخش، به بهانه بازسازی خاوران، آسیب‌های جدی به گورهای جمعی و فردی خاوران زد، روشن نیست که آیا بقایای اجساد اعدام شدگان رانیز از میان برده شده است یا خیر؟ این تخریب را خانواده‌ها در نامه‌ای به ناوانتيم پيلى، كميسر عالى حقوق بشر ملل متحد به تاریخ ۱۸ ژانویه ۲۰۰۹ اطلاع دادند.
خانواده‌های اعدام‌شدگان دهه شصت ادامه دادند: «مقامات حکومت جمهوری اسلامی ایران در سال‌های اخیر فشارهای روزافزونی بر شهروندان بهایی در ایران وارد آورده‌اند که از آن میان می‌توان به ویران کردن دوباره آرامستان‌های آن ها در بسیاری از شهرهای ایران اشاره کرد. همچنین در ماه‌های اخیر، دوباره با اعمال فشار مجدد، و به گفته سخنگویان جامعه بهاییان با تهدید و بدرفتاری، آنها را مجبور به خاک سپاری مردگان خود در محل گورهای جمعی کرده‌اند. که بخشی از قربانیان کشتار بزرگ تابستان ۱۳۶۷د در آن جای گرفته‌اند. همانگونه که در نامه پیشین به ناوانتيم پيلى کمیسیر عالی حقوق بشر سازمان ملل خواسته بودیم بار دیگر از شما نیز درخواست می کنيم که با استفاده از کلیه اختیارات و امکاناتتان از ویرانى و نابودى این گورستان که سند جنایتى بزرگ و نمادی از حافظه تاریخی مردم ایران است، به فوریت پیشگیرى کنید.»
در پایان نامه آمده است: «ما از شما می‌خواهیم ضمن محکوم کردن این اقدام‌ها به مسئولان جمهوری اسلامی فشارآورید که تخریب گورستان های بهاییان، دست درازی به حرمت مردگان و تخریب و نابودی گورستان خاوران را بلافاصله متوقف کنند. تخریب این گورستان و عدم پاسخ به درخواست های انجام شده مبنی بر انجام تحقیقات جامع پیرامون این اعدام ها نقض آشکار حقوق خانواده قربانیان است. آنان این حق را دارند که اطلاعات درست در مورد کشتار زندانیان به دست آورند، از حضور پيکر های عزيزانشان در این محل اطمینان حاصل کنند و بتوانند سوگواری کنند. تخریب این مکان و از بین بردن آثار و بقایایی انسانی که در این گورها وجود دارد و می‌توانند در تعیین هویت قربانیان موثرواقع شود، روشن شدن حقیقت و انجام عدالت برای خانواده قربانیان را به خطر می‌اندازد.»
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید