"بان کی مون"، دبیر کلی که تنها تصویر یک مرد غمگین و نگران را از خود به جا خواهد گذاشت

روزنامه هومانیته در صفحه نخست خود به تجربیات مثبت شماری از شهرهای فرانسه در پیوند با پذیرش پناهجویان می پردازد و فیگارو هم مسئله پذیرش شمار بیشتر پناهجویان را به فراخوان باراک اوباما پیوند می دهد که گفت : کشورهای ثروتمند می بایست شمار بیشتری پناهجو بپذیرند ولو این کار از نظر سیاسی برایشان دشوار باشد.
هومانیته در صفخات درونی خود مطلب بزرگی را به "بان کی مون"، دبیر کل سازمان ملل اختصاص داده که مجمع عمومی این سازمان را در پایان دو دوره دبیرکلی خود دیروز گشود. هومانیته می نویسد تنها تصویری که از دوران دبیر کلی وی به جا خواهد ماند تصویر مردی بسیار غمگین و نگران است.
هومانیته می افزاید :مردی که 36 سال در خدمت دیپلماسی کره جنوبی، کشورش، بود چندان ما را به سخنرانی های پر و سر وصدا و کف زدن های پس از آن عادت نداد، اما نباید فراموش کرد که در دیپلماسی، سکوت و بی تحرکی، می تواند همدستی به شمار آید. و اگر بخواهیم روی "دیپلماسی پشت درهای بسته" وی حساب کنیم باید بگوئیم که او شکست خورده است. به گفته معاون پیشین وزارت امور خارجه مصر، "احمد حسن"، "بان کی مون" نماینده دیپلماسی آرام و سنتی است که نه نظر و نه ابتکار عمل به خرج می دهد . و گر چه دبیر کل سازمان ملل متحد می بایستی خنثی باشد اما به هنگام رخداد های بزرگ سیاسی و بشردوستانه می بایست بیش از آن که نگرانی خود را اعلام کند، واکنش نشان دهد.
به عنوان مثال در "سری لانکا"، 40.000 نفر طی پنج ماه پایانی نبردهادر سال 2009 کشته شدند. اما سازمان ملل این شمار را منتشر نکرد. هومانیته می پرسد این سازمان به چند سال برای گشودن پرونده اتهامات تجاوز توسط "کلاه آبیان" این سازمان در آفریقای مرکزی نیاز داشت ؟ سازمان ملل به تازگی مسئولیت خود را در پیدایش وبا در سال 2011 در هائیتی پذیرفت که 9000 قربانی گرفت. امروز بی حرکتی "بان کی مون" ونداشتن آینده نگری وی سبب شد که، بنا به جمله ی معروف ژنرال دوگل، این سازمان واقعأ به یک "چیز" تبدیل شود.
لوموند به ناتوانی سازمان ملل در پایان دادن به تنش سوریه اشاره داشته می نویسد در حالی که دیپلماسی در تنگنا قرار گرفته و بمباران کاروان بشردوستانه در نزدیکی حلب همه امید ادامه آتش بس را از میان برداشت، باراک اوباما در سخنان روز سه شنبه اش در سازمان ملل جز چند کلمه چیزی در مورد سوریه نگفت، در حالی که فرانسوا هولاند فراخوان پشت فراخوان می داد. لوموند می نویسد علیرغم سکوت یکی و سخنان دیگری، این دو رهبر در برابر تنش سوریه درمانده شده اند.
روزنامه اقتصادی "لزاکو" به اختصاص دادن 1 میلیارد یورو توسط دولت سوئد برای کمک به مناطق این کشور برای پذیرفتن پناهجویان، کمک به مستقر شدن آنان و آموزش آنها نگاهی افکنده است. این روزنامه می نویسد علیرغم رشد بسیار خوب اقتصادی سوئد، این کشور با صرفه جوئی رفتار خواهد کرد و بر مالیات های سال آینده شهروندانش خواهد افزود. از جمله افزایش تعرفه برق است که1.2 میلیارد "کراون" در سال 2017 برای دولت در آمد خواهد آورد.

لیبراسیون با چاپ عکس بزرگی از لوبیا قرمز و دانه های دیگر می نویسد این یک "استیک" است. که منظور جایگزنی گوشت در آینده با مخلوطی از این دانه هاست.
لیبراسیون می نویسد: با زجری که حیوانات در کشتارگاه می کشند و آلودگی های دیگر، گوشت از چشم افتاده است. این روزنامه می پرسد آیا دوران کباب به سر رسیده ؟ و پاسخ می دهد، نه، چون برای گوشتخواران، جایگزین هائی هم وجود دارد. لیبراسیون به "قصابی گیاه خواران" اشاره دارد که کالاهای خود را در 355 مرکز فروش عرضه می کند و 900 مغازه در سراسر جهان و از جمله 153 مغازه در بلژیک دارد. این شرکت نتوانسته در فرانسه حتا یک مغازه بگشاید. علت آن هم شمار کم گیاهخواران در فرانسه است که تنها 3% جمعیت کل را تشکیل می دهد و غذای رایجش استیک با سیب زمینی سرخ کرده است. لیبراسیون در کنار این مطلب به گزارش کمیسیون تحقیقات پیرامون نحوه دردناک کشتار در کشتارگاهها اشاره داشته از طرحی سخن می گوید که به نمایندگان پارلمان امکان دیدار سرزده از کشتارگاهها و همچنین نصب دوربین در محل کشتار میدهد.
روزنامه مسیحی لاکروآ به امضای توافق نامه "اب و هوا" توسط چند کشور دیگر، در حاشیه مجمع عمومی سازمان ملل امروز در نیویورک اشاره داشته می نویسد، بااین امضا ها بر کشورهائی که تا کنون به این توافق نپیوسته اند فشار وارد خواهد آمد.
توافق نامه آب وهوا که کنفرانسش به نام "کوپ 21" در پاریس برگزار شد، می بایست برای اجرائی شدن، توسط 55 کشور که 55% گازهای گلخانه ای را تولید می کنند، به امضا برسد . تا روز 19 سپتامبر، 29 کشور واز جمله چین و آمریکا این پیمان را به امضا رساندند که این دو کشور تولید کننده 40% درصد از گاز های گلخانه ای همه دنیا هستند.
فیلم "من نرو هستم"، ساخته "رفیع پیتز"، کارگردان ایرانی، که از امروز به روی پرده سینماهای پاریس آمده، جای بسیار بزرگی را، به ویژه در روزنامه های لیبراسیون و هومانیته به خود اختصاص داده است. این فیلم دشواریهای یک جوان مکزیکی تبار ساکن آمریکا اما بدون پروانه اقامت را به تصویر می کشد که برای دست یابی به ملیت آمریکائی وارد ارتش می شود و به جنگ می رود. اما پس از به جان خریدن همه خطرات، نه تنها به خواستش نمی رسد بلکه می بایست بار خیانت کشوری را به دوش بکشد که خود را آزادی بخش جهان می نامد.
رفیع پیتز در پاسخ به این پرسش که "ما در این فیلم تنها کسانی را می بینیم که می خواهند از مرزها و مرزبانان بگذرند و این کاربه سان یک کارخانه دشمن سازی عمل می کند." می گوید : این کارخانه دشمن سازی به خواست سیاست مدران به وجود می اید و شب وروز به کار سرگرم است. من هم مانند "نرو" آینه ای می شوم برای نشان دادن این نابسامانی ها. چون من به عنوان سینماگر بخت دار این موقعیت را دارم که مشکلات و درد ورنج دیگری را نشان دهم واز مردم کوچه و خیابان دفاع کنم.